He 's a shadow of the man he was
Broken shell of his former self
Drinking whiskey in a stinking bar,
thinking nothing, mouthing no word
Just an image of a brilliant lad
A resemblance of a charming boy
There was really a time not long ago
that were this gaze resides lived a spark
People talk, but they know him not
They make tales about his past
to justify their own misery
For they dwell in the same den
One man stands out as much as him
Lone in the corner drinking beer
minding his own, or is he not?
Surely he takes the occasional peek
He 's noticed him, but he don't mind
He 's been dead long before
that man stepped through the wooden door
He 's just a ghost in a decaying world.
Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013
Τρίτη 14 Αυγούστου 2012
Χαράζει
Νόμιζα πως η παντελής έλλειψη έμπνευσης οφειλόταν στην αδιάφορη ζωή που ζούσα τελευταία. Άλλες φορές το απέδιδα στην πίεση που δεχόμουν για διάφορους λόγους, ένας εκ των οποίων ήταν και η απομάκρυνσή μου από το γράψιμο. Αλλά μάλλον κάπου ήμουν λάθος, καθώς τους τελευταίους μήνες ούτε με πιέζει κανείς, ούτε λείπει απ' τη ζωή μου αυτή η δόση απροόπτου που αναζητούσα. Κι όμως μόλις έχασα πέντε λεπτά για να συλλέξω από τη μνήμη μου τη λέξη 'απρόοπτο', ενώ κάποτε η ροή του γραπτού μου λόγου ήταν αδιάκοπη.
Βέβαια φαντάζει λογικό αν αναλογιστώ πόσες μεταβλητές άλλαξαν το τελευταίο τρίμηνο. Χώρισα, απομακρύνθηκα από πολλά άτομα που ήταν σημαντικά για μένα, άθελα μου φυσικά, γνώρισα νέα ενδιαφέροντα άτομα και το μόνο που κράτησε το συνειδητό τμήμα της νόησής μου αρκετά απασχολημένο ούτως ώστε να μπορέσει να χωνέψει σταδιακά αυτές τις αλλαγές ήταν η δουλειά μου, η οποία όμως, αν και καταλυτική, ήταν μόνο προσωρινή.
Το καλοκαίρι αυτό βέβαια δε σταμάτησε στιγμή να με εκπλήσσει. Βρέθηκα σε καταστάσεις των οποίων το επίπεδο ακυρότητας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ μου κι αυτό γιατί επέλεξα να αφαιρέσω κάποια εμπόδια που έβαζα ο ίδιος στον εαυτό μου. Έτσι ύστερα από ένα λουκούλλειο γεύμα που μαγείρεψα και κατανάλωσα με καλή παρέα, βρέθηκα να κοιμάμαι πλάι σε μια κοπέλα που ελάχιστα ήξερα, χωρίς προοπτική ή σκοπό να συμβεί κάτι παραπάνω, το επόμενο πρωί να ταξιδεύω μαζί της απ' τη μια άκρη της Αθήνας στην άλλη, αφήνοντάς την τελικά στη Ραφήνα, απ' όπου αποφάσισα να το κόψω με τα πόδια για το σπίτι. Φυσικά μετά από κάποια χιλιόμετρα και 2 ώρες περπάτημα τα είχα φτύσει. Ευτυχώς κάπου εκεί δίπλα βρισκόταν ένας φίλος που έτρεξε να με μαζέψει με το αμάξι του. Το επόμενο πρωί κήδεψα ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο κι όμως το απόγευμα βρισκόμουν στη Νεα Σμύρνη να γιορτάζω τα γεννέθλια της κοπέλας του ξαδέρφου μου, που μόλις είχα γνωρίσει και η επόμενη ανατολή με βρήκε ακόμα εκεί, να ετοιμάζομαι να πάω στη δουλειά.
Μέρες μετά έφυγα για βόρεια Εύβοια, όπου πέρασα τις πέντε πιο ωραίες μέρες με την παρέα μου. Το πέρας εκείνου του πενθήμερου με βρήκε να ταξιδεύω οδικώς για Αθήνα κι απο κε κατευθείαν στα ΚΤΕΛ για το χωριό μου στα παράλια του Νομού Ηλείας. Στη διαδρομή γνώρισα έναν πολύ ενδιαφέροντα Ελληνοαυστραλό, από τον οποίο αποκόμισα πολλά. Μια δυο μέρες μετά με βρήκε το χάραμα να φέρνω σβούρες με το αμάξι της γιαγιάς μου και να σκάω πάνω σε μια κολώνα, στο σημείο που πριν εικοσιοκτώ χρόνια έχασε τη ζωή του ο θείος μου σε αυτοκινητιστικό, κι ενώ το αμάξι έγινε κομμάτια, κατάφερα να βγω με ένα μόλις ήπιο τραυματισμό στο χέρι, ανάξιο περίθαλψης πέραν μιας απλής επίστρωσης με ενυδατική.
Η ζωή λοιπόν συνεχίζεται κι είναι γεμάτη εκπλήξεις. Κι αφού έχω επιβιώσει ένα σωρό μαλακίες μέχρι στιγμής, που θα μπορούσαν να με είχαν σακατέψει ψυχικά ή σωματικά, μάλλον έιναι καιρός να αλλάξω πορεία πλεύσης, να αναθεωρήσω τις αντικειμενικές μου ανάγκες και να αρχίσω να είμαι αυτός που θέλω.
Και την αρχή την κάνω με αυτό το κείμενο.
Βέβαια φαντάζει λογικό αν αναλογιστώ πόσες μεταβλητές άλλαξαν το τελευταίο τρίμηνο. Χώρισα, απομακρύνθηκα από πολλά άτομα που ήταν σημαντικά για μένα, άθελα μου φυσικά, γνώρισα νέα ενδιαφέροντα άτομα και το μόνο που κράτησε το συνειδητό τμήμα της νόησής μου αρκετά απασχολημένο ούτως ώστε να μπορέσει να χωνέψει σταδιακά αυτές τις αλλαγές ήταν η δουλειά μου, η οποία όμως, αν και καταλυτική, ήταν μόνο προσωρινή.
Το καλοκαίρι αυτό βέβαια δε σταμάτησε στιγμή να με εκπλήσσει. Βρέθηκα σε καταστάσεις των οποίων το επίπεδο ακυρότητας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ μου κι αυτό γιατί επέλεξα να αφαιρέσω κάποια εμπόδια που έβαζα ο ίδιος στον εαυτό μου. Έτσι ύστερα από ένα λουκούλλειο γεύμα που μαγείρεψα και κατανάλωσα με καλή παρέα, βρέθηκα να κοιμάμαι πλάι σε μια κοπέλα που ελάχιστα ήξερα, χωρίς προοπτική ή σκοπό να συμβεί κάτι παραπάνω, το επόμενο πρωί να ταξιδεύω μαζί της απ' τη μια άκρη της Αθήνας στην άλλη, αφήνοντάς την τελικά στη Ραφήνα, απ' όπου αποφάσισα να το κόψω με τα πόδια για το σπίτι. Φυσικά μετά από κάποια χιλιόμετρα και 2 ώρες περπάτημα τα είχα φτύσει. Ευτυχώς κάπου εκεί δίπλα βρισκόταν ένας φίλος που έτρεξε να με μαζέψει με το αμάξι του. Το επόμενο πρωί κήδεψα ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο κι όμως το απόγευμα βρισκόμουν στη Νεα Σμύρνη να γιορτάζω τα γεννέθλια της κοπέλας του ξαδέρφου μου, που μόλις είχα γνωρίσει και η επόμενη ανατολή με βρήκε ακόμα εκεί, να ετοιμάζομαι να πάω στη δουλειά.
Μέρες μετά έφυγα για βόρεια Εύβοια, όπου πέρασα τις πέντε πιο ωραίες μέρες με την παρέα μου. Το πέρας εκείνου του πενθήμερου με βρήκε να ταξιδεύω οδικώς για Αθήνα κι απο κε κατευθείαν στα ΚΤΕΛ για το χωριό μου στα παράλια του Νομού Ηλείας. Στη διαδρομή γνώρισα έναν πολύ ενδιαφέροντα Ελληνοαυστραλό, από τον οποίο αποκόμισα πολλά. Μια δυο μέρες μετά με βρήκε το χάραμα να φέρνω σβούρες με το αμάξι της γιαγιάς μου και να σκάω πάνω σε μια κολώνα, στο σημείο που πριν εικοσιοκτώ χρόνια έχασε τη ζωή του ο θείος μου σε αυτοκινητιστικό, κι ενώ το αμάξι έγινε κομμάτια, κατάφερα να βγω με ένα μόλις ήπιο τραυματισμό στο χέρι, ανάξιο περίθαλψης πέραν μιας απλής επίστρωσης με ενυδατική.
Η ζωή λοιπόν συνεχίζεται κι είναι γεμάτη εκπλήξεις. Κι αφού έχω επιβιώσει ένα σωρό μαλακίες μέχρι στιγμής, που θα μπορούσαν να με είχαν σακατέψει ψυχικά ή σωματικά, μάλλον έιναι καιρός να αλλάξω πορεία πλεύσης, να αναθεωρήσω τις αντικειμενικές μου ανάγκες και να αρχίσω να είμαι αυτός που θέλω.
Και την αρχή την κάνω με αυτό το κείμενο.
Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011
Τα παιδιά που ΔΕΝ έβλεπαν τα τραίνα να περνούν
Θυμάστε μήπως εκείνο το ωραίο πραγματάκι που μέχρι πριν πέντε-έξι χρόνια σε πήγαινε όπου ήθελες στην αχανή πρωτεύουσα με ένα ελάχιστο αντίτιμο, γύρω στο μισό ευρώ ή κάτι τέτοιο; Αυτό που πάταγε πάνω σε ράγες και ήταν περτικαλί με γκρι; Ναι, ναι τον ηλεκτρικό!
Θυμάστε που όταν έκαναν έργα σε όλη τη γραμμή, ναι μεν μας είχαν σπάσει τα... νεύρα, αλλά λέγαμε μόλις φτιάξει θα είναι τζετ και θα μας πηγαίνει στην άλλη άκρη της Αττικής σε μισή ώρα; Μήπως ακόμα θυμάστε ότι το κόμιστρο ανατιμήθηκε 2 φορές μέσα σε λιγότερο από 10 χρόνια, τα βραδινά δρομολόγια μειώθηκαν, οι σταθμοί ρήμαξαν, οι μισές υποδομές (κυλιόμενες, ανελκυστήρες) δε λειτουργούν σωστά ή και καθόλου; Για να μη μιλήσω για τους πίνακες δρομολογίων που τοποθετήθηκαν κι έχουν μείνει εκτός λειτουργίας για πάνω από ένα χρόνο χωρίς κάποιον προφανή λόγο.
Ε, όλα αυτά αγαπητοί αναγνώστες δε με πείραζαν. Ακόμα κι όταν επί δυο χρόνια αναγκαζόμουν να κάνω τρία τέταρτα για μια διαδρομή των δέκα λεπτών, προκειμένου να πάω φροντιστήριο (καλά, ίσως και να με πείραζε λίγο, αλλά έχει περάσει αρκετός καιρός και το είχα ξεχάσει). Εδώ και λίγες μέρες όμως, τα δρομολόγια έχουν μειωθεί λόγω... (ήχος αναμονής από drums, ή αγγλιστί, drumroll) ΜΕΤΑΤΑΞΕΩΝ!
Φυσικά, έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Οι μετατάξεις από τον ΗΣΑΠ σε άλλους φορείς του δημοσίου, που πραγματοποιήθηκαν πρόσφατα, κατέστησαν αδύνατη την ομαλή κυκλοφορία όλων των συρμών καθώς άφησαν κενά στο προσωπικό. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι μετατάξεις έγιναν πριν βρεθούν αντικαταστάτες και τα δρομολόγια ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ!
Δε θέλω να αναλωθώ σε ρητορικές ερωτήσεις του στυλ "Γιατί μετέταξαν υπαλλήλους αφού τους χρειάζονταν σ' αυτή τη θέση;", "Μήπως ήθελαν να βολέψουν δικούς τους ανθρώπους στη συγκεκριμένη, καλοπληρωμένη δουλειά;", "Εξυγιαίνουν τον ΗΣΑΠ για να τον δώσουν σε κάποια εταιρεία;" ή "Γουάτ δε φακ γιου φάκινγκ ίντιοτς λεφτ ας γουιθάουτ πρόπερ τρανσπορτέισον μαδερφάκερς;", οπότε θα περάσω κατ' ευθείαν σ' αυτό που με καίει.
Βασικά όχι, θα κάνω μια μικρή παρένθεση πρώτα. Ίσως παρατηρήσατε το εξής σε κάποιον σταθμό του ηλεκτρικού:
Που είχα μείνει; Α, ναι! Οι προβλέψεις για τις αργοπορίες είχαν ως εξής: αντί για πέντε λεπτά κάθε συρμός θα έκανε δέκα λεπτά να περάσει.
Ναι αναγνώστη μου, ναι. Είσαι μαλάκας. Κι εσύ, κι εγώ. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό που διαβάζω και δεν βγάζω τα μάτια μου να παίξω καλύτερα πινγκ πονγκ.
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΡΕ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ΣΚΑΤΟΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΠΙΘΗΚΟΙ; Το ότι τα χαρτιά σου λένε ότι η απόσταση Κηφισιά-Πειραιάς είναι 35 λεπτά και οι συρμοί αναχωρούν κάθε πέντε, δε σημαίνει ότι συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Όχι φίλε μου, στην πραγματικότητα η απόσταση Κηφισιά-Πειραιάς διανύεται σε 45 λεπτά στην καλύτερη περίπτωση, με το τρένο δηλαδή να σε περιμένει στην Ομόνοια, έτσι όπως τα καταφέρατε και ΟΧΙ ρε φίλε, τα τρένα δεν περνούν κάθε πέντε λεπτά! Υπό φυσιολογικές συνθήκες κάνουν δέκα λεπτά να περάσουν. Και νιώθω τυχερός όταν συμβαίνει αυτό. Αλλά πού να ξέρεις, πήγες ποτέ πουθενά με τη συγκοινωνία; Όχι βέβαια, μαλάκας είσαι; έχεις αμαξάκι και βενζίνες πληρωμένα από μένα.
Τα τρένα αυτές τις μέρες κύριε Τάδε, παράγοντα της ΗΣΑΠ ΑΕ, περνούν ανά μισή ώρα το λιγότερο. Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι εκτός από την ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού, που πρέπει να ξεκινάει μισή ώρα νωρίτερα για τον προορισμό του και να ρωτάει τις σαρδέλες πως καταφέρνουν και μπαίνουν στις κονσέρβες προκειμένου να επιβιώσει στα βαγόνια, ο εκάστοτε επιβάτης υποχρεούται να χτυπήσει εισιτήριο πριν πάει στις αποβάθρες σύμφωνα με την ένδειξη του ακυρωτικού μηχανήματος, με αποτέλεσμα να καταλήγει με ένα υπόλοιπο μιας ώρας διαδρομής, αφαιρώντας την αναμονή.
Εύγε!
Εγώ φταίω που σου σκάω τα λεφτά για τη μηνιαία κάρτα και δεν τα βάζω σε βενζίνες να παίρνω το αμάξι. Αν μπορούσα δηλαδή θα το έκανα, αλλά που να παρκάρεις μέσα στην Αθήνα;
Καλά, αν δεν πάρουμε πάσο φέτος προβλέπω δράματα...
Στα ασχολίαστα οι συγκοινωνίες σε άλλες πόλεις όπως η Πάτρα, η ενέργεια κάποιων ελεγκτών να παίρνουν τις αστυνομικές ταυτότητες όσων δεν έχουν εισιτήριο και το ΑΤΜ που μου έφαγε τη χρεωστική γαμώ την τύχη μου.
Καλές διαδρομές.
Τρίτη 21 Ιουνίου 2011
Μαθήματα αγωγής
Καιρό τώρα θέλω να απαντήσω σε μια ανάρτηση ενός φίλου για τη σωστή συμπεριφορά στους χώρους των μετρό κλπ. Σύμφωνα μ' εκείνον πρόβλημα αποτελεί η προτροπή να στεκόμαστε στη δεξιά πλευρά των κυλιόμενων κλιμάκων, ώστε να επιτρέπουμε προσπεράσεις όπως γίνεται και στους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας. Συγκεκριμένα, στέκεται στο γεγονός πως υπάρχουν συνήθως κανονικές, σταθερές σκάλες ακριβώς δίπλα στις μηχανοκίνητες, προκειμένου να εξυπηρετούνται οι "βιαστικοί" συνταξιδιώτες μας (καλά είναι να μη βιάζεσαι αν περνούν κάθε 10' οι συρμοί;). Δε θα διαφωνήσω ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο ζήτημα, αν και έχω φάει γριά στο κεφάλι επειδή δεν υπήρχε ο απαραίτητος χώρος να μανουβράρει η έμπροσθέν της κυρία την... περιφέρειά της. Αλλά δε βαριέσαι;
Τι να το κάνω το κεφάλι της κυρίας που προσπαθεί να με περάσει από τ' αριστερά χωρίς φλας επί πίνακι, τη στιγμή που υπάρχουν τα τρία τάγματα; Ποια είναι τα τρία τάγματα; Μα φυσικά οι γιαγιάδες νίντζα, οι παππούδες ράμπο και τα μεσήλικα κομμάντα.
Πρόκειται για τρεις άκρως επικίνδυνες και ενοχλητικές κατηγορίες ανθρώπων που δυστυχώς για τους υπόλοιπους απαρτίζουν μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας -γαμώ την υπογεννητικότητα μου γαμώ- και ως τέτοιο τους συναντάς μπροστά σου είτε στον ηλεκτρικό, είτε στο σούπερ μάρκετ, είτε στην ουρά για το μπαράκι (και σε πολλές άλλες περιπτώσεις αλλά ανέφερα τις συνηθέστερες. Καλά, εντάξει το παραδέχομαι, το σούπερ μάρκετ δεν είναι τόσο σύνηθες).
Επειδή όμως η θεματολογία αυτής της ανάρτησης είναι τα προβλήματα αγωγής στον ηλεκτρικό και τα μετρό, θα ασχοληθούμε μόνο μ' αυτήν την έκφανση του φαινομένου "Ντου από τον παππού".
Οι τρεις προαναφερθείσες ομάδες, με το ζήλο που επιδεικνύει ο γύπας που πετάει πάνω από το ετοιμοθάνατο ζώο, βάζουν πάντα στο μάτι, τι άλλο, ένα κάθισμα στο βαγόνι.
Target Acquired. Από κει και πέρα θα κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να πετύχουν το στόχο τους. Και όταν λέω Ο,ΤΙ το εννοώ. Θα σπρώξουν, θα τρέξουν, θα διαγκωνιστούν, θα σε πατήσουν και δε θα διστάσουν να σε παρασύρουν προς το εσωτερικό του βαγονιού όταν εσύ θέλεις να βγεις προκειμένου να προλάβουν να κάτσουν. Ειδικά όταν έχει έργα και πρέπει να αλλάξεις συρμό για να συνεχίσεις την πορεία σου, τότε είναι που κάνουν τις μεγαλύτερες ελεεινότητες. Πάνε και στρογγυλοκάθονται στα παγκάκια των σταθμών μόλις βγουν από το ένα τρένο και μένουν εκεί μέχρι να μυριστούν ότι έρχεται το επόμενο. Τότε, τα αφτιά τους κουνιούνται ελαφρά καθώς προσπαθούν να βεβαιωθούν για τον ερχομό του τρένου, και μόλις το κάνουν, πετιούνται όρθια τα όρνεα και τρέχουν να πιάσουν σειρά για πόρτα. Τι κι αν περιμένεις εκεί τόση ώρα όρθιος; Θα σε σπρώξουν για να βγουν μπροστά σου. Κι αν πας πιο κει και η πόρτα σταματήσει μπροστά σου, πάλι θα σου χωθούν από τα πλάγια. Δεν υπάρχει σωτηρία λέμε! Μια φορά είχα παρακολουθήσει μια γρια-νίντζα να επαναλαμβάνει το όλο σκηνικό και να τρώει τούμπα τρέχοντας κυριολεκτικά να προλάβει να κάτσει.
Χειρότερο όμως είναι το κλασσικό κόλπο του ξεφυσήματος. Έρχεται ένας παππούς για παράδειγμα, κι εκεί που έχεις κάτσει μετά από ένα κουραστικότατο περπάτημα κι έχοντας μπροστά σου μιάμιση ώρα διαδρομή, αρχίζει να ξεφυσάει πάνω στο κεφάλι σου, με τόση δύναμη που νομίζεις ότι τα μαλλιά σου έχουν γεμίσει με το νωτιαίο μυελό του. Κι αυτό γιατί; Για να σου δείξει ότι είναι γέρος και κουρασμένος. Ξέρεις κάτι ρε φίλε; Κι εγώ είμαι κουρασμένος. Κι όχι γιατί έπαιζα πρέφα στο καφενείο εψές αργά τρώγοντας κοκορέτσι, αλλά γιατί περπατούσα. Παρ' όλα αυτά, είμαι διατεθειμένος να σου παραχωρήσω τη θέση μου αν μου το ζητήσεις ευγενικά. Το έχω κάνει πολλές φορές κι ας ήμουν έτοιμος να καταρρεύσω. Δεν θα κάτσω αραχτός στη θέση μου αν σκάσει μύτη στο βαγόνι έγκυος, σακατεμένος ή πολύ γέρος, αλλά εσύ που σε βαστάνε ακόμα τα πόδια σου, πες μια φορά στη ζωή σου ένα "Μήπως θα μπορούσα να καθίσω". Αν θες ρίξε κι ένα "παρακαλώ". Μην προσπαθείς να με απομακρύνεις από το κάθισμα με τη δυσοσμία και τις μύξες σου.
Προσοχή! Η ΗΣΑΠ ΑΕ σας ενημερώνει ότι όσοι δε σταματήσουν να συμπεριφέρονται σαν να βγήκαν από το Αττικό Πάρκο θα αποκεφαλίζονται. Ευχαριστούμε για την κατανόηση σας. We would like to inform you that anyone who doesn't stop acting like a zoo-runaway will be decapitated. We are sorry for the inconvenience.
Τι να το κάνω το κεφάλι της κυρίας που προσπαθεί να με περάσει από τ' αριστερά χωρίς φλας επί πίνακι, τη στιγμή που υπάρχουν τα τρία τάγματα; Ποια είναι τα τρία τάγματα; Μα φυσικά οι γιαγιάδες νίντζα, οι παππούδες ράμπο και τα μεσήλικα κομμάντα.
Πρόκειται για τρεις άκρως επικίνδυνες και ενοχλητικές κατηγορίες ανθρώπων που δυστυχώς για τους υπόλοιπους απαρτίζουν μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας -γαμώ την υπογεννητικότητα μου γαμώ- και ως τέτοιο τους συναντάς μπροστά σου είτε στον ηλεκτρικό, είτε στο σούπερ μάρκετ, είτε στην ουρά για το μπαράκι (και σε πολλές άλλες περιπτώσεις αλλά ανέφερα τις συνηθέστερες. Καλά, εντάξει το παραδέχομαι, το σούπερ μάρκετ δεν είναι τόσο σύνηθες).
Επειδή όμως η θεματολογία αυτής της ανάρτησης είναι τα προβλήματα αγωγής στον ηλεκτρικό και τα μετρό, θα ασχοληθούμε μόνο μ' αυτήν την έκφανση του φαινομένου "Ντου από τον παππού".
Οι τρεις προαναφερθείσες ομάδες, με το ζήλο που επιδεικνύει ο γύπας που πετάει πάνω από το ετοιμοθάνατο ζώο, βάζουν πάντα στο μάτι, τι άλλο, ένα κάθισμα στο βαγόνι.
Target Acquired. Από κει και πέρα θα κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να πετύχουν το στόχο τους. Και όταν λέω Ο,ΤΙ το εννοώ. Θα σπρώξουν, θα τρέξουν, θα διαγκωνιστούν, θα σε πατήσουν και δε θα διστάσουν να σε παρασύρουν προς το εσωτερικό του βαγονιού όταν εσύ θέλεις να βγεις προκειμένου να προλάβουν να κάτσουν. Ειδικά όταν έχει έργα και πρέπει να αλλάξεις συρμό για να συνεχίσεις την πορεία σου, τότε είναι που κάνουν τις μεγαλύτερες ελεεινότητες. Πάνε και στρογγυλοκάθονται στα παγκάκια των σταθμών μόλις βγουν από το ένα τρένο και μένουν εκεί μέχρι να μυριστούν ότι έρχεται το επόμενο. Τότε, τα αφτιά τους κουνιούνται ελαφρά καθώς προσπαθούν να βεβαιωθούν για τον ερχομό του τρένου, και μόλις το κάνουν, πετιούνται όρθια τα όρνεα και τρέχουν να πιάσουν σειρά για πόρτα. Τι κι αν περιμένεις εκεί τόση ώρα όρθιος; Θα σε σπρώξουν για να βγουν μπροστά σου. Κι αν πας πιο κει και η πόρτα σταματήσει μπροστά σου, πάλι θα σου χωθούν από τα πλάγια. Δεν υπάρχει σωτηρία λέμε! Μια φορά είχα παρακολουθήσει μια γρια-νίντζα να επαναλαμβάνει το όλο σκηνικό και να τρώει τούμπα τρέχοντας κυριολεκτικά να προλάβει να κάτσει.
Χειρότερο όμως είναι το κλασσικό κόλπο του ξεφυσήματος. Έρχεται ένας παππούς για παράδειγμα, κι εκεί που έχεις κάτσει μετά από ένα κουραστικότατο περπάτημα κι έχοντας μπροστά σου μιάμιση ώρα διαδρομή, αρχίζει να ξεφυσάει πάνω στο κεφάλι σου, με τόση δύναμη που νομίζεις ότι τα μαλλιά σου έχουν γεμίσει με το νωτιαίο μυελό του. Κι αυτό γιατί; Για να σου δείξει ότι είναι γέρος και κουρασμένος. Ξέρεις κάτι ρε φίλε; Κι εγώ είμαι κουρασμένος. Κι όχι γιατί έπαιζα πρέφα στο καφενείο εψές αργά τρώγοντας κοκορέτσι, αλλά γιατί περπατούσα. Παρ' όλα αυτά, είμαι διατεθειμένος να σου παραχωρήσω τη θέση μου αν μου το ζητήσεις ευγενικά. Το έχω κάνει πολλές φορές κι ας ήμουν έτοιμος να καταρρεύσω. Δεν θα κάτσω αραχτός στη θέση μου αν σκάσει μύτη στο βαγόνι έγκυος, σακατεμένος ή πολύ γέρος, αλλά εσύ που σε βαστάνε ακόμα τα πόδια σου, πες μια φορά στη ζωή σου ένα "Μήπως θα μπορούσα να καθίσω". Αν θες ρίξε κι ένα "παρακαλώ". Μην προσπαθείς να με απομακρύνεις από το κάθισμα με τη δυσοσμία και τις μύξες σου.
Προσοχή! Η ΗΣΑΠ ΑΕ σας ενημερώνει ότι όσοι δε σταματήσουν να συμπεριφέρονται σαν να βγήκαν από το Αττικό Πάρκο θα αποκεφαλίζονται. Ευχαριστούμε για την κατανόηση σας. We would like to inform you that anyone who doesn't stop acting like a zoo-runaway will be decapitated. We are sorry for the inconvenience.
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
Χρήστος; Ποιος Χρήστος;
Κατόπιν εντολής προτροπής των ανώτερων κρίκων της τροφικής αλυσίδας το blog μας σήμερα φοράει τα γιορτινά του και πετάει στον αέρα χαρούμενα, πολύχρωμα μικρά κομφετί φτιαγμένα απο είδη φυτών προς εξαφάνιση και φυσάει αυτά τα βλαμμένα χαρτονένια ματζαφλάρια που σφυρίζουν και ξεδιπλώνονται, σίγουρα ξέρετε ποια εννοώ! Όλοι όταν ήμαστε παιδάκια παίζαμε μ' αυτά ιδίως τις απόκριες. Τέλος πάντων, ξέφυγα τελείως.
Το Ένστικτο, λοιπόν, παρουσιάζει σήμερα ένα παιχνιδάκι που φαίνεται να είναι αρκετά δημοφιλές στην ελληνική κοινότητα. Όχι δεν ασχολούμαι με την ελληνική κοινότητα. Όχι δε με νοιάζει που το κάνουν όλοι. Μη μιλάς συνείδηση! Σκάσε! Δε σου είπα να κάτσεις στη γωνιά σου;
serious mode: on
Ένα πρόσωπο που αγαπώ και εκτιμώ ιδιαίτερα με προσκάλεσε σ' αυτό το παιχνίδι μεταξύ bloggers και ύστερα από μια σκληρή μάχη μεταξύ δεξιού και αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου μου για το κατά πόσο έπρεπε να συμμετέχω, το δεξί αποφάσισε να μετακομίσει στο κεφάλι ενός σκύλου γιατί δε με άντεχε πλέον. Έτσι αφού πήρε τα μπογαλάκια του κι έφυγε, ακολούθησα τη συμβουλή του αριστερού και λιγότερου συντηρητικού ημισφαιρίου.
Να 'μαστε λοιπόν. Το παιχνίδι είναι απλό. Το μόνο που έχει να κάνει κάποιος είναι να απαντήσει (χειρόγραφα) σε ορισμένες απλές ερωτήσεις (ε, βασικά δεν είναι όλες ερωτήσεις, περισσότερο με οδηγίες μοιάζουν αλλά δε βαριέσαι), τις οποίες παραθέτω:
1. Πώς σε λένε / όνομα του μπλογκ σου;
2. Ποια είναι η διεύθυνση URL του μπλογκ σου;
3. Γράψε, "Η γρήγορη καφέ αλεπού πηδάει πάνω από τον τεμπέλη σκύλο".
4. Αγαπημένο απόφθεγμα;
5. Το αγαπημένο σου τραγούδι;
6. Το αγαπημένο σου συγκρότημα / τραγουδιστές;
7. Οτιδήποτε άλλο θα ήθελες να πεις;
8. 8 bloggers για να συμμετάσχουν κι αυτοί στο παιχνίδι.
Και ιδού οι απαντήσεις:
Δυστυχώς κατά τη διάρκεια της έβδομης απάντησης, το δεξί ημισφαίριο που είχε επιστρέψει γιατί ξέχασε (και καλά) τα κλειδιά του αποφάσισε να παρέμβει και να αφήσει το στίγμα του. Τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή. Όσο για το όγδοο βήμα, το είχα γράψει σε άλλο χαρτί, αλλά το έφαγε ο σκύλος στο κεφάλι του οποίου θα μετανάστευε ο Μπάμπης (το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μου ντε).
Κυριακή 6 Μαρτίου 2011
Η εγκύκλιος με την κιμωλία
Σύμφωνα με εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας, μειώνεται δραστικά το δικαίωμα των φοιτητών να παίρνουν δωρεάν τα απαραίτητα για τις σπουδές τους συγγράμματα. Ο κάθε φοιτητής, πλέον, θα δικαιούται ανά μάθημα μόνο ένα δωρεάν βιβλίο (όχι ένα δωρεάν σύγγραμα που μπορεί να περιλαμβάνει παραπάνω βιβλία), ό,τι χρειάζεται παραπάνω «απλά» θα πληρώνεται! Οι φοιτητές που πήραν παραπάνω συγγράμματα πρέπει να τα επιστρέψουν, διαφορετικά δε θα μπορούν στο εξής να πάρουν κανένα βιβλίο δωρεάν αφού θα διαγράφονται απ' το σύστημα ΕΥΔΟΞΟΣ (το ηλεκτρονικό σύστημα για τη διανομή συγγραμμάτων). Παράλληλα, αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο κατάργησης του συμπληρωματικού συγγράμματος. Εάν οι φοιτητές επί πτυχίω, που έχουν παραλάβει παραπάνω συγγράμματα, δεν τα επιστρέψουν θα διώκονται!
Τα παραπάνω συμπεριλαμβάνονται σε εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας, προς τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, με τον τίτλο «Εγκύκλιος σχετικά με την εφαρμογή της υπ' αριθμ. Φ.1/76244/Β3/30/30-6-2010(Β987) υπουργικής απόφασης».
-Ριζοσπάστης
Το υπουργείο μας, λοιπόν, μια ωραία πρωία αποφάσισε ότι η λέξη σύγγραμα είχε έναν πολύ περίεργο ορισμό, που επέτρεπε σε κάτι αργόσχολους να προμηθεύονται βιβλία που πλήρωνε το ελληνικό δημόσιο στις εκδοτικές εταιρείες (αντί να τα εκδίδει το ίδιο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που δεν αξίζει καν μερικά kilobytes κειμένου ακόμα) και τολμούσαν να διεκδικούν παραπάνω από ένα βιβλία καθώς αυτά περιέχονταν στο εκάστοτε σύγγραμα. Οι αχρείοι! Λες και τα λεφτά τα είχαν δώσει οι γονείς τους μέσω κάποιας βαριάς φορολογίας, οι ξεδιάντροποι!
Έτσι, οι στυλοβάτες της ελληνικής μόρφωσης, με τη δύναμη που τους δίνει η απόλυτη γνώση των πάντων, άλλαξαν την έννοια του συγγράμματος ώστε πλέον οι φοιτητές να δικαιούνται μόνο ένα βιβλίο δωρεάν και να πληρώνουν τα υπόλοιπα από την τσέπη τους. Ζήτω η Οικονομία. Ζήτω η Ελλάς και οι σωτήρες μας!
Ας αφήσουμε όμως το μαλακισμένο στυλάκι να μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Είναι δυνατόν να μπορεί ένας μηχανισμός του κράτους να δίνει αντισυνταγματικές οδηγίες στα όργανά του; Γιατί αν σταματήσουμε να κοιτάμε αποχαυνωμένοι το δέντρο και να χάνουμε το δάσος, θα διαπιστώσουμε ότι το συγκεκριμένο μέτρο έρχεται κόντρα με τη γαμημένη "Δημόσια ΚΑΙ Δωρεάν Παιδεία". Και αυτό το δωρεάν ξέρετε πολύ καλά κατά πόσο το έχουμε πληρώσει, όπως και με την Υγεία και τις συντάξεις και, και, και. Τώρα όμως μας δείχνουν τα τρία του Καράμπελα.
Και φυσικά, σαν να μην έφτανε το χαντάκωμα των επόμενων γενεών, που σίγουρα θα υποστούν και χειρότερα, το μέτρο ζητάει ούτε λίγο ούτε πολύ να επιστρέψουμε τα βιβλία που έχουμε ήδη πάρει, εάν το σύγγραμά μας περιείχε περισσότερα από ένα βιβλία, αλλιώς θα διαγραφούμε από τον ΕΥΔΟΞΟ και ίσως ισχύσουν πειθαρχικές κυρώσεις (βλ. διαγραφή από τη σχολή). Λες και τα κλέψαμε γαμώ τα Υπουργεία μου. Είναι σαν να πηγαίνει ένας κυνηγός με το σκύλο του και να πιάνουν πέντε πάπιες, ο κυνηγός να τρώει τις τέσσερις και να πετάει στο σκυλί ένα μπούτι από την πέμπτη. Και μετά από δυο μπουκιές να του τραβάει το κόκκαλο από το στόμα. Και μετά να του λέει "μα τι θες τώρα, μαζί τα φάγαμε!". Τι σκατά θα τα κάνετε ρε τα χρησιμοποιημένα βιβλία; Χαρτί υγείας;
Όχι ρε πούστηδες. Προσάναμμα θα γίνουν για τα τομάρια σας. Πάνω από τα κουφάρια μας θα περάσετε ρε για να τα πάρετε πίσω. Μολών λαβέ! Επίδειξη δύναμης εσείς; Επίδειξη όρχεων εμείς.
Είμαστε περισσότεροι. Η ισχύς εν τη ενώσει.
Αυτό το κείμενο είναι για σένα Έλληνα φοιτητή, μαθητή, εργαζόμενη μητέρα και πατέρα. Σταμάτα να γκρινιάζεις για την πατημασιά στο παρκέ/τον ηλίθιο καθηγητή/τη βλαμμένη γκόμενα/το χαζό προϊστάμενο. Βγάλε το κεφάλι σου από τον κώλο σου και ανέλαβε επιτέλους τις ευθύνες σου. Δε θίγομαι μόνο εγώ απ' όλο αυτό το ζήτημα κι όταν στο λέω μου λες ότι είσαι μαζί μου. Χ-Ε-Σ-Τ-Η-Κ-Α! Τέρμα πια στον εμπαιγμό και στις αυταπάτες.Την άλλη φορά να σε δω στην πορεία, αλλιώς είσαι μαζί ΤΟΥΣ.
Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011
Brainstorming inside a shitstorm
Ας πάρουμε το φυσιολογικό μέσο άνθρωπο (καλά ε, αρχίζω χωρίς εισαγωγή, ποιος ξέρει τι έχει να γίνει) και ας παρατηρήσουμε τη ζωή του. Χμμ για να δούμε: Ξυπνάει το πρωί, φιλάει το/τη σύντροφο και ξεκινάει για τη δουλειά όπου περνάει ένα οκτάωρο τουλάχιστον κι έπειτα σχολάει και πηγαίνει σπίτι για τη μεσημεριανή σιέστα ή τον απογευματινό καφέ. Το βράδυ ίσως να βγει με παρέα ή με το δεσμό για ένα ποτό, αν και συνήθως αυτό περιορίζεται στα σαββατοκύριακα, τουλάχιστον αν δεν είναι χωρισμένος με παιδιά από τον πρώτο γάμο (γιατί θα έπρεπε να αναλαμβάνει κηδεμονία κάθε χι σαββατοκύριακα).
Ωραία. Τώρα ας δούμε από τι εξαρτάται η ζωή του. Παρατηρώντας προσεκτικά συμπεραίνουμε ότι οι παράγοντες που συντελούν στην τήρηση των ισορροπιών μπορούν να χωριστούν σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Τους ενδογενείς και τους εξωγενείς. Στους ενδογενείς μπορεί κανείς να εντάξει την ατομική υγεία και ψυχική ισορροπία, ενώ στους εξωγενείς τις συνθήκες εργασίας και τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις (σχέση, οικογένεια, φίλοι). Φυσικά υπάρχουν πολλοί περισσότεροι παράγοντες, αλλά ας εξετάσουμε το θέμα μακροσκοπικά, καθώς αυτό θα μας βοηθήσει να μη χαθούμε στις λεπτομέρειες.
Στη φυσική μαθαίνουμε ότι ένα μονωμένο σύστημα δεν αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του με κανέναν τρόπο. Η μάζα και η ενέργεια παραμένουν σταθερές μέσα του. Καθώς ο χρόνος περνά σε ένα μονωμένο σύστημα, οι εσωτερικές διαφορές του τείνουν να εξαλειφθούν και οι πιέσεις και θερμοκρασίες τείνουν να εξισωθούν, όπως και οι διαφορές πυκνότητας. Ένα σύστημα στο οποίο όλες οι διεργασίες για την εξίσωση τείνουν στην ολοκλήρωσή βρίσκεται σε κατάσταση θερμοδυναμικής ισορροπίας (equilibrium).
Μην σας τρέχει το σαλάκι, μαζέψτε το με τη γλώσσα και επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω γιατί αράδιασα δέκα αρλούμπες. Με τη δύναμη του blogger θα παραλληλίσω τη φυσική έννοια του συστήματος με την κοινωνική έννοια του ατόμου (ναι είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το κάνω, το γράφει καθαρά στο συμβόλαιό μου). Μπορείς τώρα να φιλήσεις τη νύφη.
Το σύστημα είναι ένα υποσύνολο (με τη μαθηματική έννοια) του σύμπαντος το οποίο διαλέγουμε να μελετήσουμε. Το άτομο είναι ένα υποσύνολο του κοινωνικού συνόλου, συγκεκριμένα το μικρότερο, εξ ου και α-τομο. Αν λοιπόν απομονώσουμε το άτομο από το κοινωνικό σύνολο ούτως ώστε να μην αλληλεπιδρά με κανέναν τρόπο, τότε θεωρητικά θα πρέπει η ζωή του να είναι για πάντα το ίδιο καλή με τη χρονική στιγμή μηδέν και η πίεση να μειώνεται, τα προβλήματά του να γίνονται διαρκώς μικρότερα ώσπου τελικά να εξαλειφθούν λόγω των ενδογενών παραγόντων. Να φτάσει στο equilibrium, στη νιρβάνα.
Και φαντάζει λογικό αν αναλογιστεί κανείς έννοιες όπως η κοινωνική πίεση και ο κοινωνικός αποκλεισμός. Είναι όμως στ' αλήθεια τόσο τρομερό για μας να ζούμε μέσα σε μια κοινωνία; Είναι η κοινωνία που μας εμποδίζει από το να φτάσουμε στο απόλυτο επίπεδο πνευματικής αυτοτέλειας; Είναι η σχέση μας, οι γονείς μας, οι φίλοι μας τα άτομα αυτά που δε μας αφήνουν να φτάσουμε στο πεπρωμένο μας;
Η απάντηση είναι όχι. Και την έδωσε δυο χιλιάδες τριακόσια κάτι χρόνια πριν από την ερώτηση ο Αριστοτέλης όταν είπε "Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν (Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό ον). Όλα όσα έχει καταφέρει ο άνθρωπος μέχρι σήμερα είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς και κοινωνικής οργάνωσης. Διαφορετικά θα κυνηγούσαμε ακόμα το γείτονα με το ρόπαλο γιατί ο δεινόσαυρός του έφαγε τη γυναίκα μας.
Και τότε; Είναι άκυρη η θεωρία του ατομικού equilibrium; Σαφώς. Δεν μπορείς να εξετάσεις ένα στοιχείο έξω από το σύνολο στο οποίο υπάρχει και ο άνθρωπος γεννιέται, ζει και πεθαίνει μπλεγμένος σε έναν τεράστιο ιστό κοινωνικών σχέσεων αλληλεπίδρασης.
Άρα δεν έχει νόημα το να κλείνεται κανείς στον εαυτό του, να σπρώχνει μακριά τους άλλους. Το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να καταστρέψει τις ισορροπίες της ζωής του, απομακρύνοντας τους εξωγενείς συντελεστές που τις συντηρούν.
Θέλω να μου μιλάς.
Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011
14 Φεβρουαρίου, 3 χρόνια μετά
Η αφορμή γι' αυτήν την ανάρτηση είναι μια άποψη που διάβασα σ' ένα άλλο ιστολόγιο. Μια άποψη που μου φάνηκε γνώριμη κι ύστερα αναγνώρισα κάποιες από τις σκέψεις που είχα μοιραστεί μαζί σου πριν λίγα χρόνια, εδώ. Μιλώ φυσικά για την αντίδρασή μου στη "γιορτή των ερωτευμένων", η καλύτερα, στην εμπορευματοποίησή της. Θα παραθέσω λοιπόν κάποιες σκέψεις που ήδη εξέφρασα ως σχόλιο στην προαναφερθείσα ανάρτηση
Φέτος οι συνθήκες οδήγησαν στην πρώτη πραγματική συμμετοχή μου στο εν λόγω έθιμο. Αρχικά ήμουν επιφυλακτικός ομολογώ, όμως βλέποντας τη λαχτάρα του αγαπημένου μου προσώπου να γιορτάσει κι εκείνη για πρώτη φορά, όλα ήταν ξεκάθαρα.
Έτσι κανονίσαμε πώς θα περνούσαμε ολόκληρη τη μέρα από την προπερασμένη βδομάδα. Η μέρα έφτασε. Και αν και είχαμε κάποιες αναποδιές, οφείλω να ομολογήσω ότι πήγε πολύ καλά.
Παρά τα όσα έχω πει στο παρελθόν, πήγα να της πάρω ένα μπουκέτο λουλούδια. Τα λουλούδια είναι όμορφα, όχι μόνο για τις γυναίκες. Έτυχε μεγαλώνοντας να περνάω τα καλοκαίρια μου σε ένα σπίτι με υπέροχο κήπο, έναν κήπο που φρόντιζε προσωπικά η γιαγιά μου, πάντα με μεράκι. Μιλούσε στα λουλούδια της, τα πότιζε, τα αγαπούσε, ακόμα κι αν έκοβε που και που κανα δυο τριαντάφυλλα για τον τάφο του παππού και του θείου μου. Στεναχωριόταν όταν κάποιο φυτό της πέθαινε, χαιρόταν όταν φύτρωνε τυχαία ένα καινούριο. Έμαθα να αγαπώ τα λουλούδια και τα χρώματα τους. Έτσι μπαίνοντας στο ανθοπωλείο όλα φάνταζαν τόσο οικεία.
Το χέρι μου μπήκε μόνο του στην τσέπη και έβγαλε τα απαραίτητα χαρτονομίσματα. Τι κι αν ήταν αρκετά λεφτά; Πραγματικά δε με ένοιαζε. Για πρώτη φορά στη ζωή μου αποχωρίστηκα χαρτονόμισμα χωρίς να νιώσω την ελάχιστη απώλεια. Εγώ, που αν και βάζω τους ανθρώπους πάνω από το χρήμα, δυσκολευόμουν πάντα να πληρώσω ακόμα και για κάτι που ήθελα. Ένιωσα ανάλαφρος. Ελεύθερος.
Πήγα στο ραντεβού με τη σωστή μικρή καθυστέρηση των 10 λεπτών (μη φοβάσαι αναγνώστη μου, δεν την έστησα) και της προσέφερα την ανθοδέσμη παραλείποντας τη χρήση κάποιου γνωστού κλισέ παρ' ότι κάτι μέσα μου με παρότρυνε να το κάνω. Της άρεσε. Κι αυτό με έκανε να αισθανθώ όμορφα.
Ύστερα πήγαμε βόλτα. Της πήρα κάτι μικρό, συμβολικό. Και πάλι δε με ένοιαξαν τα χρήματα. Ήταν χαρούμενη κι αυτό με έκανε κι εμένα χαρούμενο.
Ύστερα πήγαμε κάπου που ήθελε πολύ. Χρειάστηκε να επιμείνω λίγο, αλλά ξέρω πως αυτό ακριβώς χρειαζόταν. Περάσαμε υπέροχα και το βράδυ την γύρισα σπίτι και αποχαιρετιστήκαμε με ένα φιλί.
Κάνοντας, λοιπόν, τον απολογισμό της ημέρας μου προέκυψε πως όσα είχαμε κάνει δεν ήταν καθόλου δήθεν. Προέρχονταν απ' ευθείας από την καρδιά μας. Περάσαμε όμορφα, αποκτήσαμε μια πρωτόγνωρη κοινή εμπειρία και καταφέραμε να κρατήσουμε το συναίσθημα πάνω απ' όλα. Και φυσικά δεν το κάναμε εθιμοτυπικά. Αντιθέτως, μας δόθηκε μια καλή ευκαιρία να αφιερώσουμε μια ολόκληρη μέρα σχεδόν στη σχέση μας και να κάνουμε πράγματα που, από οικονομικής απόψεως τουλάχιστον, δεν μπορούμε να κάνουμε συνέχεια. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως πρέπει να γίνουν μόνο μια φορά το χρόνο και μάλιστα τη συγκεκριμένη μέρα. Όπως απάντησα και στη συνάδελφο blogger όμως (και ίσως στον εαυτό μου), όπως δεν στερείς από ένα παιδί το παραμύθι του Άη Βασίλη, αυτού του κατά τ' άλλα εξόφθαλμου συμβόλου του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, έτσι δεν είναι κακό "να ταξιδεύεις που και που με τα φτερά της ψευδαίσθησης, αρκεί να μπορείς να ξαναπροσγειωθείς".
Δε χρειάζεται να είμαστε όλοι Ίκαροι.
Φέτος οι συνθήκες οδήγησαν στην πρώτη πραγματική συμμετοχή μου στο εν λόγω έθιμο. Αρχικά ήμουν επιφυλακτικός ομολογώ, όμως βλέποντας τη λαχτάρα του αγαπημένου μου προσώπου να γιορτάσει κι εκείνη για πρώτη φορά, όλα ήταν ξεκάθαρα.
Έτσι κανονίσαμε πώς θα περνούσαμε ολόκληρη τη μέρα από την προπερασμένη βδομάδα. Η μέρα έφτασε. Και αν και είχαμε κάποιες αναποδιές, οφείλω να ομολογήσω ότι πήγε πολύ καλά.
Παρά τα όσα έχω πει στο παρελθόν, πήγα να της πάρω ένα μπουκέτο λουλούδια. Τα λουλούδια είναι όμορφα, όχι μόνο για τις γυναίκες. Έτυχε μεγαλώνοντας να περνάω τα καλοκαίρια μου σε ένα σπίτι με υπέροχο κήπο, έναν κήπο που φρόντιζε προσωπικά η γιαγιά μου, πάντα με μεράκι. Μιλούσε στα λουλούδια της, τα πότιζε, τα αγαπούσε, ακόμα κι αν έκοβε που και που κανα δυο τριαντάφυλλα για τον τάφο του παππού και του θείου μου. Στεναχωριόταν όταν κάποιο φυτό της πέθαινε, χαιρόταν όταν φύτρωνε τυχαία ένα καινούριο. Έμαθα να αγαπώ τα λουλούδια και τα χρώματα τους. Έτσι μπαίνοντας στο ανθοπωλείο όλα φάνταζαν τόσο οικεία.
Το χέρι μου μπήκε μόνο του στην τσέπη και έβγαλε τα απαραίτητα χαρτονομίσματα. Τι κι αν ήταν αρκετά λεφτά; Πραγματικά δε με ένοιαζε. Για πρώτη φορά στη ζωή μου αποχωρίστηκα χαρτονόμισμα χωρίς να νιώσω την ελάχιστη απώλεια. Εγώ, που αν και βάζω τους ανθρώπους πάνω από το χρήμα, δυσκολευόμουν πάντα να πληρώσω ακόμα και για κάτι που ήθελα. Ένιωσα ανάλαφρος. Ελεύθερος.
Πήγα στο ραντεβού με τη σωστή μικρή καθυστέρηση των 10 λεπτών (μη φοβάσαι αναγνώστη μου, δεν την έστησα) και της προσέφερα την ανθοδέσμη παραλείποντας τη χρήση κάποιου γνωστού κλισέ παρ' ότι κάτι μέσα μου με παρότρυνε να το κάνω. Της άρεσε. Κι αυτό με έκανε να αισθανθώ όμορφα.
Ύστερα πήγαμε βόλτα. Της πήρα κάτι μικρό, συμβολικό. Και πάλι δε με ένοιαξαν τα χρήματα. Ήταν χαρούμενη κι αυτό με έκανε κι εμένα χαρούμενο.
Ύστερα πήγαμε κάπου που ήθελε πολύ. Χρειάστηκε να επιμείνω λίγο, αλλά ξέρω πως αυτό ακριβώς χρειαζόταν. Περάσαμε υπέροχα και το βράδυ την γύρισα σπίτι και αποχαιρετιστήκαμε με ένα φιλί.
Κάνοντας, λοιπόν, τον απολογισμό της ημέρας μου προέκυψε πως όσα είχαμε κάνει δεν ήταν καθόλου δήθεν. Προέρχονταν απ' ευθείας από την καρδιά μας. Περάσαμε όμορφα, αποκτήσαμε μια πρωτόγνωρη κοινή εμπειρία και καταφέραμε να κρατήσουμε το συναίσθημα πάνω απ' όλα. Και φυσικά δεν το κάναμε εθιμοτυπικά. Αντιθέτως, μας δόθηκε μια καλή ευκαιρία να αφιερώσουμε μια ολόκληρη μέρα σχεδόν στη σχέση μας και να κάνουμε πράγματα που, από οικονομικής απόψεως τουλάχιστον, δεν μπορούμε να κάνουμε συνέχεια. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως πρέπει να γίνουν μόνο μια φορά το χρόνο και μάλιστα τη συγκεκριμένη μέρα. Όπως απάντησα και στη συνάδελφο blogger όμως (και ίσως στον εαυτό μου), όπως δεν στερείς από ένα παιδί το παραμύθι του Άη Βασίλη, αυτού του κατά τ' άλλα εξόφθαλμου συμβόλου του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, έτσι δεν είναι κακό "να ταξιδεύεις που και που με τα φτερά της ψευδαίσθησης, αρκεί να μπορείς να ξαναπροσγειωθείς".
Δε χρειάζεται να είμαστε όλοι Ίκαροι.
Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011
Στην πορεία
Είχε πορεία προχθές.
Στο κέντρο της Αθήνας ξεχύθηκαν οι φοιτητές,
κι εκείνη γυμνή από αμάξια για μια ακόμη φορά
ντύθηκε με το λευκό και κόκκινο χρώμα των πανό
Παράξενοι ήχοι απλώθηκαν στην πλατεία
και στον αέρα πλανήθηκε θαρρείς μια μυρωδιά αγώνα
καθώς χέρια χτυπούσαν μεταξύ τους - χειροκροτώντας
όσους απηύθυναν χαιρετισμό στη ριζοσπαστική νεολαία
και οι ιαχές σκεπάζαν τις φωνές τους.
Ύστερα κίνησαν όλοι μαζί οι σύντροφοι
ενωμένοι σε αλυσίδες ως εκεί που φτάνει το μάτι σου
-ενωμένοι με τα χέρια αλλά και με τις ψυχές τους-
αποφασισμένοι.
Κοντά τους βάδισαν πολλοί
άλλοι τείνοντας χείρα βοηθείας κι άλλοι γιουχάροντας
και τα συνθήματα αντήχησαν στο δρόμο.
Μόρφωση, στέγαση, δωρεάν υγεία
καμία θυσία για την πλουτοκρατία.
Κάποιος ήταν εκεί, κάποιος τους άκουσε
ή και τους είδε - και συμφώνησε μαζί τους.
Ένιωσε μέσα του να ξυπνάει το δίκαιο και σωστό
κι όλα έγιναν ένα.
Είχαμε πορεία προχθές.
Στο κέντρο της Αθήνας ξεχύθηκαν οι φοιτητές,
κι εκείνη γυμνή από αμάξια για μια ακόμη φορά
ντύθηκε με το λευκό και κόκκινο χρώμα των πανό
Παράξενοι ήχοι απλώθηκαν στην πλατεία
και στον αέρα πλανήθηκε θαρρείς μια μυρωδιά αγώνα
καθώς χέρια χτυπούσαν μεταξύ τους - χειροκροτώντας
όσους απηύθυναν χαιρετισμό στη ριζοσπαστική νεολαία
και οι ιαχές σκεπάζαν τις φωνές τους.
Ύστερα κίνησαν όλοι μαζί οι σύντροφοι
ενωμένοι σε αλυσίδες ως εκεί που φτάνει το μάτι σου
-ενωμένοι με τα χέρια αλλά και με τις ψυχές τους-
αποφασισμένοι.
Κοντά τους βάδισαν πολλοί
άλλοι τείνοντας χείρα βοηθείας κι άλλοι γιουχάροντας
και τα συνθήματα αντήχησαν στο δρόμο.
Μόρφωση, στέγαση, δωρεάν υγεία
καμία θυσία για την πλουτοκρατία.
Κάποιος ήταν εκεί, κάποιος τους άκουσε
ή και τους είδε - και συμφώνησε μαζί τους.
Ένιωσε μέσα του να ξυπνάει το δίκαιο και σωστό
κι όλα έγιναν ένα.
Είχαμε πορεία προχθές.
Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011
Εκνευρισμός
Δε φταίω εγώ. Υπάρχουν πολλά πράγματα που με εκνευρίζουν και γκρινιάζω όλη την ώρα. Αλλά ξέρω ότι έχω δίκιο! Οποιοσδήποτε θα εκνευριζόταν στη θέση μου, απλά τυχαίνει πάντα να συμβαίνουν σε μένα όλα μαζεμένα. Τι να πω...
Ας αρχίσω όμως να απευθύνω το κράξιμο σε συγκεκριμένα θέματα γιατί αλλιώς δε θα τελειώσουμε ποτέ. Την περασμένη Τετάρτη πήγα σε μια γνωστή τράπεζα να ανοίξω έναν λογαριασμό. Εφοδιασμένος με τα -θεωρητικά- απαραίτητα έγγραφα, δηλαδή ταυτότητα, φοιτητικό πάσο και ένα χαρτί στο οποίο είχα σημειώσει τον ΑΦΜ μου, πίστευα ότι η διαδικασία θα γίνει επί τόπου. Αμ δε! Ο υπάλληλος με τον οποίο μίλησα με ενημέρωσε ότι χρειαζόταν ένα έγγραφο που ονομάζεται βεβαίωση απόδοσης ΑΦΜ, κάτι που θεωρώ λογικό, καθώς θα μπορούσα να του δώσω κάποιον άκυρο αριθμό. Οκ λοιπόν, θεωρώντας ότι η τράπεζα δεν είχε τη δυνατότητα να εξακριβώσει το κατά πόσο λέω αλήθεια, κατευθύνθηκα προς τη ΔΟΥ, χωρίς φυσικά κάποια προκατάληψη στο μυαλό μου για την ελληνική γραφειοκρατία.
Η ουρά ήταν αρκετά μεγάλη, λόγω ώρας αιχμής, αλλά περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου, έχοντας φροντίσει να έχω παρέα. Φτάνοντας στο κεφάλι (το τέρμα της ουράς ντε) κι ύστερα από τα τυπικά καλημέρα σας, ζητάω από τη βαριεστημένη υπάλληλο το χαρτί που χρειαζόμουν, απροετοίμαστος για την αναπάντεχη απάντηση που ακολούθησε το τέλος της αίτησης μου. Τι θα πει δεν ξαναβγαίνει η βεβαίωση; Τι με νοιάζει που τη δώσατε στον πατέρα μου, όταν πριν τρία χρόνια μου έβγαλε ΑΦΜ εν αγνοία μου προκειμένου να αγοράσει ένα διαμέρισμα στο όνομά μου; Εγώ θέλω το χαρτί που ζήτησα! - ήρεμα Χρήστο- ακούω δυο φωνές να μου λένε, η μία από την κοπέλα που βρισκόταν δίπλα μου όλη αυτή την ώρα κι η άλλη από το συνειδητό τμήμα του εγκεφάλου μου. Γιατί το υποσυνείδητο κοσμούσε αυτή τη στιγμή το γραφείο με τα έντερα της υπαλλήλου νοητά.
Αφού λοιπόν αποφάσισα πως δε θα έβγαζα άκρη αυθημερόν, έφυγα με σκοπό να βρω το έγγραφο, περί ου ο λόγος, στο σπίτι. Εκεί, ο πατέρας μου, με διαβεβαίωσε ότι ούτε καν ήξερε πως υπάρχει κάτι τέτοιο. Ξέθαψα το συμβόλαιο του διαμερίσματος για το οποίο είχε βγει αρχικά ο ΑΦΜ μου αλλά εις μάτην. Το μόνο που βρήκα ήταν μια σελίδα που ανέφερε ονοματεπώνυμο, ΑΔΤ και ΑΦΜ, κάτι που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο, αν ένιωθα αρκετά ασφαλής κουβαλώντας ένα συμβόλαιο ιδιοκτησίας στο δρόμο. Σε καμία περίπτωση δηλαδή.
Αποφασισμένος παρ' αυτά να ανοίξω το λογαριασμό μιας και το χρειαζόμουν άμεσα, ξυπνάω μαύρο χάραμα Παρασκευής, να πάω πρώτος στην εφορία μπας και έχω καμιά τύχη. Μπαίνω μέσα όλο χαρά στην όψη του άδειου γκισέ. Μόνο που ήταν περισσότερο άδειο απ' ό,τι θα επιθυμούσα. Τουτέστιν, έλλειπε και η χαροπή (όχι δεν είναι ορθογραφικό. Βγαίνει από τον Χάρο) υπάλληλος. Ε, λέω, δημόσιο είναι, πρωί είναι, ουρά δεν έχει, για τσιγάρο θα πήγε. ΧΑ! Σιγά μην ήμουν τόσο τυχερός. Μια άλλη κυρία με ενημερώνει ότι όχι μόνο είναι κλειστό το τμήμα μητρώου, αλλά το χαρτί που θέλω ΌΝΤΩΣ ΔΕΝ ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΕΙ. Παρατηρώντας βέβαια τις φλέβες που άρχισαν να πετάγονται πάνω στο μέτωπό μου, συμπλήρωσε πως ίσως να βοηθούσε μια επίσκεψη στο ΚΕΠ (Κάτσε - Εκνευρίσου - Περιμένοντας). Καλύτερα να μου είχε πει πως για να πάρω το χαρτί πρέπει να πάω σε σκυλάδικο στο οποίο γίνεται σωματικός έλεγχος για τυχόν ωτασπίδες.
Εν πάσει περιπτώσει δίνω τόπο στην οργή και πάω στο ΚΕΠ. Βγάζω χαρτί για την ουρά και κάθομαι στο lobby περιμένοντας αυτή τη φορά χωρίς παρέα. Μπροστά από μένα στη σειρά ήταν μόλις ένας κύριος, ο οποίος εκείνη την ώρα κατευθυνόταν προς το ΕΝΑ από τα ΤΕΣΣΕΡΑ γκισέ στο οποίο υπήρχε υπάλληλος. Αν είχα αναλογικό ρολόι κι όχι κινητό για να κοιτάω την ώρα θα πίστευα πως είχε σπάσει κάποιο γρανάζι, όταν μετά το τέλος της συναλλαγής του εν λόγω κυρίου είχαν περάσει 45 λεπτά. Με τα πόδια μου μουδιασμένα σαν να βγήκα από κώμα και τα μάτια κόκκινα από την αϋπνία κατευθύνθηκα σαν πρεζάκι προς το ελεύθερο, πλέον, γκισέ και είπα στην υπάλληλο το λόγο για τον οποίο βρισκόμουν εκεί. Αυτή χωρίς καν να δει την ταυτότητά μου, την οποία προσπαθούσα να δείξω και μόνο με τον αριθμό ύστερα από 1 λεπτό μου έδωσε την πολυπόθητη βεβαίωση, η οποία κατέφτασε με FAX από το τμήμα μητρώου της τοπικής ΔΟΥ. Ώπα ρε Χρήστο, για rewind. Εννοείς ότι μετά από 45 λεπτά αναμονής στην ουρά, μια υπηρεσία σου έδωσε ένα έγγραφο που έλαβε από ένα τμήμα μιας άλλης υπηρεσίας, το οποίο είναι κλειστό και ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να σου βγάλει αυτό το χαρτί; ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΝΝΟΩ!
Ανακουφισμένος εν μέρει που δε βρισκόμουν στο εδώλιο για φόνο εν βρασμώ ψυχής όλων των παρευρισκομένων και είχα και το χαρτί που ήθελα χάρη σε μια αρετή που λέγεται υπομονή και μια άλλη που λέγεται αυτοέλεγχος (Γκουρού έγινα μετά από όλη αυτή την ιστορία. Αυτή τη στιγμή ίπταμαι πάνω από το παρκέ του δωματίου μου), κατευθύνθηκα προς την τράπεζα για να ανοίξω επιτέλους το λογαριασμό. Αφού παρουσίασα λοιπόν όλα τα έγγραφα που χρειάζονται, η υπάλληλος που είχε αναλάβει να μου ανοίξει το λογαριασμό παρατήρησε ότι στη βεβαίωση που παρουσίασα δεν αναγραφόταν τωρινή (ή και παλιά) διεύθυνση κατοικίας. Φαντάζομαι ότι εκείνη τη στιγμή όποιος με είδε θα με πέρασε για άγαλμα γιατί έμεινα ακίνητος και το χρώμα μου πλησίασε τις αποχρώσεις του σοβά. Αλλά η υπάλληλος με καθησύχασε λέγοντας πως θα επιβεβαίωνε τη διεύθυνση στέλνοντας FAX στο Υπουργείο Οικονομικών. Ώπα, ξαναστάκα! Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσαν εξ' αρχής να πάρουν τη βεβαίωση από το υπουργείο και να μη χρειαστεί να τρέχεις 2 μέρες; Δεν ξέρω, αλλά μισό λεπτό γιατί με ειδοποιούν από το κοντρόλ, πρέπει να περάσουμε σε μια έκτακτη είδηση. Μακελειό σε υποκατάστημα γνωστής τράπεζας, ο φερόμενος ως δράστης βρέθηκε κρατώντας στο ένα χέρι την επικυρωμένη φωτοτυπία της καρωτίδας μιας άτυχης υπαλλήλου και στο άλλο ένα πυροβόλο όπλο, ο τρόπος εισόδου του οποίου στην τράπεζα παραμένει μέχρι στιγμής μυστήριο. Σε 100 νεκρούς εκτιμάται ο τραγικός απολογισμός, ενώ ο δράστης δεν έχει σταματήσει να γελάει υστερικά από την προσαγωγή του και να φωνάζει "Τώρα την είδες τη βεβαίωση;".
Ας αρχίσω όμως να απευθύνω το κράξιμο σε συγκεκριμένα θέματα γιατί αλλιώς δε θα τελειώσουμε ποτέ. Την περασμένη Τετάρτη πήγα σε μια γνωστή τράπεζα να ανοίξω έναν λογαριασμό. Εφοδιασμένος με τα -θεωρητικά- απαραίτητα έγγραφα, δηλαδή ταυτότητα, φοιτητικό πάσο και ένα χαρτί στο οποίο είχα σημειώσει τον ΑΦΜ μου, πίστευα ότι η διαδικασία θα γίνει επί τόπου. Αμ δε! Ο υπάλληλος με τον οποίο μίλησα με ενημέρωσε ότι χρειαζόταν ένα έγγραφο που ονομάζεται βεβαίωση απόδοσης ΑΦΜ, κάτι που θεωρώ λογικό, καθώς θα μπορούσα να του δώσω κάποιον άκυρο αριθμό. Οκ λοιπόν, θεωρώντας ότι η τράπεζα δεν είχε τη δυνατότητα να εξακριβώσει το κατά πόσο λέω αλήθεια, κατευθύνθηκα προς τη ΔΟΥ, χωρίς φυσικά κάποια προκατάληψη στο μυαλό μου για την ελληνική γραφειοκρατία.
Η ουρά ήταν αρκετά μεγάλη, λόγω ώρας αιχμής, αλλά περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου, έχοντας φροντίσει να έχω παρέα. Φτάνοντας στο κεφάλι (το τέρμα της ουράς ντε) κι ύστερα από τα τυπικά καλημέρα σας, ζητάω από τη βαριεστημένη υπάλληλο το χαρτί που χρειαζόμουν, απροετοίμαστος για την αναπάντεχη απάντηση που ακολούθησε το τέλος της αίτησης μου. Τι θα πει δεν ξαναβγαίνει η βεβαίωση; Τι με νοιάζει που τη δώσατε στον πατέρα μου, όταν πριν τρία χρόνια μου έβγαλε ΑΦΜ εν αγνοία μου προκειμένου να αγοράσει ένα διαμέρισμα στο όνομά μου; Εγώ θέλω το χαρτί που ζήτησα! - ήρεμα Χρήστο- ακούω δυο φωνές να μου λένε, η μία από την κοπέλα που βρισκόταν δίπλα μου όλη αυτή την ώρα κι η άλλη από το συνειδητό τμήμα του εγκεφάλου μου. Γιατί το υποσυνείδητο κοσμούσε αυτή τη στιγμή το γραφείο με τα έντερα της υπαλλήλου νοητά.
Αφού λοιπόν αποφάσισα πως δε θα έβγαζα άκρη αυθημερόν, έφυγα με σκοπό να βρω το έγγραφο, περί ου ο λόγος, στο σπίτι. Εκεί, ο πατέρας μου, με διαβεβαίωσε ότι ούτε καν ήξερε πως υπάρχει κάτι τέτοιο. Ξέθαψα το συμβόλαιο του διαμερίσματος για το οποίο είχε βγει αρχικά ο ΑΦΜ μου αλλά εις μάτην. Το μόνο που βρήκα ήταν μια σελίδα που ανέφερε ονοματεπώνυμο, ΑΔΤ και ΑΦΜ, κάτι που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο, αν ένιωθα αρκετά ασφαλής κουβαλώντας ένα συμβόλαιο ιδιοκτησίας στο δρόμο. Σε καμία περίπτωση δηλαδή.
Αποφασισμένος παρ' αυτά να ανοίξω το λογαριασμό μιας και το χρειαζόμουν άμεσα, ξυπνάω μαύρο χάραμα Παρασκευής, να πάω πρώτος στην εφορία μπας και έχω καμιά τύχη. Μπαίνω μέσα όλο χαρά στην όψη του άδειου γκισέ. Μόνο που ήταν περισσότερο άδειο απ' ό,τι θα επιθυμούσα. Τουτέστιν, έλλειπε και η χαροπή (όχι δεν είναι ορθογραφικό. Βγαίνει από τον Χάρο) υπάλληλος. Ε, λέω, δημόσιο είναι, πρωί είναι, ουρά δεν έχει, για τσιγάρο θα πήγε. ΧΑ! Σιγά μην ήμουν τόσο τυχερός. Μια άλλη κυρία με ενημερώνει ότι όχι μόνο είναι κλειστό το τμήμα μητρώου, αλλά το χαρτί που θέλω ΌΝΤΩΣ ΔΕΝ ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΕΙ. Παρατηρώντας βέβαια τις φλέβες που άρχισαν να πετάγονται πάνω στο μέτωπό μου, συμπλήρωσε πως ίσως να βοηθούσε μια επίσκεψη στο ΚΕΠ (Κάτσε - Εκνευρίσου - Περιμένοντας). Καλύτερα να μου είχε πει πως για να πάρω το χαρτί πρέπει να πάω σε σκυλάδικο στο οποίο γίνεται σωματικός έλεγχος για τυχόν ωτασπίδες.
Εν πάσει περιπτώσει δίνω τόπο στην οργή και πάω στο ΚΕΠ. Βγάζω χαρτί για την ουρά και κάθομαι στο lobby περιμένοντας αυτή τη φορά χωρίς παρέα. Μπροστά από μένα στη σειρά ήταν μόλις ένας κύριος, ο οποίος εκείνη την ώρα κατευθυνόταν προς το ΕΝΑ από τα ΤΕΣΣΕΡΑ γκισέ στο οποίο υπήρχε υπάλληλος. Αν είχα αναλογικό ρολόι κι όχι κινητό για να κοιτάω την ώρα θα πίστευα πως είχε σπάσει κάποιο γρανάζι, όταν μετά το τέλος της συναλλαγής του εν λόγω κυρίου είχαν περάσει 45 λεπτά. Με τα πόδια μου μουδιασμένα σαν να βγήκα από κώμα και τα μάτια κόκκινα από την αϋπνία κατευθύνθηκα σαν πρεζάκι προς το ελεύθερο, πλέον, γκισέ και είπα στην υπάλληλο το λόγο για τον οποίο βρισκόμουν εκεί. Αυτή χωρίς καν να δει την ταυτότητά μου, την οποία προσπαθούσα να δείξω και μόνο με τον αριθμό ύστερα από 1 λεπτό μου έδωσε την πολυπόθητη βεβαίωση, η οποία κατέφτασε με FAX από το τμήμα μητρώου της τοπικής ΔΟΥ. Ώπα ρε Χρήστο, για rewind. Εννοείς ότι μετά από 45 λεπτά αναμονής στην ουρά, μια υπηρεσία σου έδωσε ένα έγγραφο που έλαβε από ένα τμήμα μιας άλλης υπηρεσίας, το οποίο είναι κλειστό και ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να σου βγάλει αυτό το χαρτί; ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΝΝΟΩ!
Ανακουφισμένος εν μέρει που δε βρισκόμουν στο εδώλιο για φόνο εν βρασμώ ψυχής όλων των παρευρισκομένων και είχα και το χαρτί που ήθελα χάρη σε μια αρετή που λέγεται υπομονή και μια άλλη που λέγεται αυτοέλεγχος (Γκουρού έγινα μετά από όλη αυτή την ιστορία. Αυτή τη στιγμή ίπταμαι πάνω από το παρκέ του δωματίου μου), κατευθύνθηκα προς την τράπεζα για να ανοίξω επιτέλους το λογαριασμό. Αφού παρουσίασα λοιπόν όλα τα έγγραφα που χρειάζονται, η υπάλληλος που είχε αναλάβει να μου ανοίξει το λογαριασμό παρατήρησε ότι στη βεβαίωση που παρουσίασα δεν αναγραφόταν τωρινή (ή και παλιά) διεύθυνση κατοικίας. Φαντάζομαι ότι εκείνη τη στιγμή όποιος με είδε θα με πέρασε για άγαλμα γιατί έμεινα ακίνητος και το χρώμα μου πλησίασε τις αποχρώσεις του σοβά. Αλλά η υπάλληλος με καθησύχασε λέγοντας πως θα επιβεβαίωνε τη διεύθυνση στέλνοντας FAX στο Υπουργείο Οικονομικών. Ώπα, ξαναστάκα! Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσαν εξ' αρχής να πάρουν τη βεβαίωση από το υπουργείο και να μη χρειαστεί να τρέχεις 2 μέρες; Δεν ξέρω, αλλά μισό λεπτό γιατί με ειδοποιούν από το κοντρόλ, πρέπει να περάσουμε σε μια έκτακτη είδηση. Μακελειό σε υποκατάστημα γνωστής τράπεζας, ο φερόμενος ως δράστης βρέθηκε κρατώντας στο ένα χέρι την επικυρωμένη φωτοτυπία της καρωτίδας μιας άτυχης υπαλλήλου και στο άλλο ένα πυροβόλο όπλο, ο τρόπος εισόδου του οποίου στην τράπεζα παραμένει μέχρι στιγμής μυστήριο. Σε 100 νεκρούς εκτιμάται ο τραγικός απολογισμός, ενώ ο δράστης δεν έχει σταματήσει να γελάει υστερικά από την προσαγωγή του και να φωνάζει "Τώρα την είδες τη βεβαίωση;".
Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011
Το ήξερα
Πέρασα ξανά από το ίδιο σημείο λίγο νωρίτερα από αυτήν την ανάρτηση. Ξενυχτισμένος και εξουθενωμένος, με την πρωινή χειμωνιάτικη ψύχρα να κεντρίζει τα κόκκαλά μου και να μουδιάζει τα άκρα μου, βρήκα παρ' αυτά το κουράγιο να κοντοσταθώ ξανά στο ίδιο σημείο που είχα μείνει αηδιασμένος πριν λίγες μέρες.
Και τότε, από το πουθενά μια ξαφνική ζεστασιά, συνοδευόμενη από ένα ρίγος και συγκίνηση με πλημμύρισε διώχνοντας την παγωνιά μαζί με κάθε άλλο αρνητικό συναίσθημα από πάνω μου.
Το είχες αφαιρέσει. Το σημάδι της ντροπής δεν ήταν πλέον εκεί. Στη θέση του είχαν μείνει μόνο τα δυο καρφιά για να θυμίζουν το μαρτύριο. Δε χρειάστηκε να αγγίξω τις πληγές του...
Το χαρτί ήταν το πρώτο βήμα. Το ήξερα ότι υπάρχεις, το ήξερα. Σ' ευχαριστώ.
Ίσως τελικά να μην είμαστε όλοι σκάρτοι
Και τότε, από το πουθενά μια ξαφνική ζεστασιά, συνοδευόμενη από ένα ρίγος και συγκίνηση με πλημμύρισε διώχνοντας την παγωνιά μαζί με κάθε άλλο αρνητικό συναίσθημα από πάνω μου.
Το είχες αφαιρέσει. Το σημάδι της ντροπής δεν ήταν πλέον εκεί. Στη θέση του είχαν μείνει μόνο τα δυο καρφιά για να θυμίζουν το μαρτύριο. Δε χρειάστηκε να αγγίξω τις πληγές του...
Το χαρτί ήταν το πρώτο βήμα. Το ήξερα ότι υπάρχεις, το ήξερα. Σ' ευχαριστώ.
Ίσως τελικά να μην είμαστε όλοι σκάρτοι
Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011
Κλισέ ξέσπασμα #3
Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε πολλούς. Υποθέτω πως ναι, αλλά όπως και να έχει σίγουρα κάποιος που διαβάζει αυτές τις γραμμές θα με καταλάβει. Μ' αυτήν την πεποίθηση άνοιξα και συντηρώ αυτό το ιστολόγιο άλλωστε. Τέσπα.
Μου συμβαίνει συχνά ενώ περπατάω μόνος στο δρόμο. Γύρω μου τα πάντα σταματούν να έχουν σημασία και τα πόδια μου με μεταφέρουν μηχανικά στον προορισμό μου. Το μυαλό μου επικεντρώνεται σε ένα πράγμα. Κάτι τυχαίο, ίσως κάτι που είδα ή που σκέφτηκα εκείνη την ώρα. Ένα γεγονός, ένας άνθρωπος, ένας στίχος...
Είδα ένα διαφημιστικό έντυπο καρφιτσωμένο σε ένα δέντρο, από αυτά που κοσμούν τα πεζοδρόμια των προαστίων της Αθήνας. Ένα μικρό δέντρο του οποίου τη σάρκα κάποιος πλήγωσε αδίστακτα με ένα μικρό κομμάτι μετάλλου. Γύρω τόσες σιδερένιες κολώνες, στύλοι της ΔΕΗ, ένας σωρός τεχνητά και άψυχα σώματα και όμως κάποιος διάλεξε ένα δέντρο για να κρεμάσει τη ντροπή του ανθρώπινου γένους πάνω. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να ήταν, δεν με ενδιέφερε. Άλλωστε όλοι μας λίγο πολύ έχουμε κάνει κάτι παρόμοιο, από ένα τσιγάρο που πέταξες κάτω μέχρι τους εμπρησμούς για τον αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων. Κοντοστάθηκα μόνο λίγο να κοιτάξω το σημάδι αυτό της παρακμής των αξιών μας και ύστερα τα πόδια μου ξαναξεκίνησαν να προχωρούν μόνα τους, τα μάτια μου στράφηκαν αλλού ελπίζοντας να το ξεχάσω. Δεν μπήκα στον κόπο να ξαλαφρώσω το δέντρο από το βάρος αυτό, από το ανθρώπινο μίασμα - η ζημιά είχε ήδη γίνει. Και είχε γίνει γιατί κανείς άλλος δεν έδειξε ενδιαφέρον γι' αυτό. Αποφάσισα να το αφήσω έτσι, ελπίζοντας πως ίσως κάποιος άλλος θα παρατηρούσε επίσης τη χυδαιότητα αυτής της πράξης και θα έμπαινε στους ίδιους συλλογισμούς.
Γιατί σαφώς πρόκειται περί χυδαιότητας όταν ένα πλάσμα θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από όλα τα υπόλοιπα. Δεν είναι απλά ένα δέντρο με ένα διαφημιστικό φυλλάδιο επάνω. Μη μένεις στο δέντρο, αλλά κοίτα το δάσος μου έλεγαν κάποτε. Δεν βλέπεις την ειρωνεία που με σκοτώνει; Πάνω στο δέντρο κάποιος άλλος κάρφωσε ένα κομμάτι από ένα άλλο δέντρο. Αυτό που εσύ λες χαρτί, ξέρεις, κάποτε ζούσε και ανέπνεε όπως ακριβώς εσύ. Μη με παρεξηγείς, δεν είμαι κανένας κολλημένος οικολόγος, δεν λέω ότι δεν πρέπει να κόβουμε τα δέντρα για το χαρτί ή την ξυλεία, αλλά ένιωσα σαν να έβλεπα ένα κομμένο χέρι καρφωμένο πάνω στο σώμα ενός παιδιού.
Δεν υπάρχει σεβασμός προς τη φύση. Δεν μπορεί να υπάρξει στις μέρες μας. Βλέπεις, όσο κι αν δεν θες να το παραδεχθείς, ο σεβασμός είναι πολύ κοντά στο δέος και τον φόβο. Σε κάποιες περιπτώσεις ίσως και να πηγάζει από καθαρό τρόμο. Κι εμείς πιστεύουμε πως τη φύση την έχουμε δαμάσει, πως δεν υπάρχει λόγος να τη φοβόμαστε, άρα δε χρειάζεται να τη σεβόμαστε. Ο άνθρωπος έχει καταφέρει να ελέγξει τη φύση πολλές φορές. Μαγείρεψε με τη φωτιά, έκτισε φράγματα για να φτιάξει λίμνες, χρησιμοποίησε τον αέρα για να παράγει ενέργεια, κατάφερε να ελέγχει ακόμα και τη βροχή. Η φύση όμως δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί, να δαμαστεί... Και δε μας έχει ανάγκη. Έχει τους δικούς της τρόπους και τα μεγαλόπνοα σχέδια του ανθρώπου δεν την επηρεάζουν. Όσο κι αν την πληγώνουμε θα ανακάμπτει. Οι μόνοι χαμένοι θα είμαστε εμείς, με τους καρκίνους και τις μολύνσεις.
Καλά να πάθουμε, μας αξίζει.
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010
Φοιτητεύειν εστί φιλοσοφείν
Ναι, ναι πέρασαν τα χρόνια, με θυμάστε που ήμουν τόοοοοοσο δα και τώρα να πως μεγάλωσα μπλα μπλα μπλα. Καλώς ή κακώς έχω πλέον πατήσει το κατώφλι της ενηλικίωσης και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εδώ και μερικούς μήνες και πολλά έχουν συμβεί οδηγώντας στη ριζική αλλαγή (oh yeah, I am a drama queen!) της καθημερινότητας μου, κάτι που οδήγησε και στην πολύμηνη απουσία μου από το blogging, φαινόμενο που βέβαια είναι αρκετά συνηθισμένο.
Πρώτα απ' όλα η προσωπική μου ζωή έχει δεχθεί τόσο πλήγματα όσο και ευχάριστες αλλαγές τον τελευταίο χρόνο, κάτι που συνέβαλλε στην αναθεώρηση ορισμένων πραγμάτων όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, τόσο φιλικές όσο και ερωτικές, οι παράμετροι επιλογής των ατόμων με τα οποία αλληλεπιδρώ και τα λοιπά. Μπήκα στο λούκι μιας λάθος σχέσης, απάτησα, τσακώθηκα μόνος μου, τσακώθηκα με τον εαυτό μου, χώρισα, τα έκανα σκατά με τον κολλητό μου, άτομα που εμπιστευόμουν έκαναν και είπαν πράγματα που δε χωράνε στο μυαλό μου. Ευτυχώς όλα βρήκαν σιγά σιγά το δρόμο τους, η σκατίλα έφυγε από πάνω μας και τώρα είμαι με τους ανθρώπους που ξέρω ότι μπορώ να εμπιστεύομαι τόσο σε φιλικό όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο. Τέσπα.
Πέραν του προσωπικού rant που γράφτηκε έτσι για την ιστορία, όχι ότι ενδιαφέρει κανέναν η ζωή μου αν και κάποια στιγμή σκέφτομαι να την κάνω ταινία (το συζητάμε με τον πετράκη τον Jackson, αλλά μου λέει "re si chris, then boro na dialexo protagonisti. Di caprio na paro i statham?"), υπάρχει κάτι άλλο που θέλω να θίξω. Και φυσικά πρόκειται για τα του φοιτητή!
Πηγαίνω λοιπόν πρώτη μέρα για εγγραφή στη σχολή μου και με το που περνάει η άκρη του παπουτσιού μου τη γραμμή της πόρτας της σχολής έρχεται μια ΠΑΣΠίτισσα και με πιάνει από το χεράκι. "Γειά σου! Πρωτοετής; Πώς σε λέεεεεενεεεεεεεεε;" (υπότιτλοι: "Ερχόμαστε με φιλικές διαθέσεις". Ερμηνεία: "χαχα ψάρακλα σε έχω στο τσεπάκι"). "Χρήστο" απαντάω εγώ, ναι μεν γνωρίζοντας περί τίνος πρόκειται, αποφεύγοντας δε να γίνω αγενής πρώτη μέρα. Στο δρόμο τα υπόλοιπα μαύρα σκυλιά του πολέμου κοιτάζουν με δίψα για αίμα την "πράσινη" κοπέλα που με σέρνει στα γραφειάκια της παράταξής της για να με "βοηθήσει". στο δρόμο μια τολμηρή ΔΑΠίτισσα προσπαθεί να κάνει το μαρκάρισμα αλλά αμέσως τέσσερις μαντράχαλοι της ΠΑΣΠ με περικυκλώνουν και αρχίζουν να μου συστήνονται (τελείως τυχαία όλοι ήθελαν να μου συστηθούν ακριβώς εκείνη τη στιγμή). Εκεί ήταν που δεν άντεξα και πέταξα ένα "ε, παιδιά, να αραιώσουμε λίγο γιατί έχω και μια μικρή αγοραφοβία;". Και παραδόξως τα λυκόσκυλα υπάκουσαν και έκαναν στην άκρη. Φυσικά μετά την εγγραφή έφυγα από αλλού για να μην τους πετύχω και επιδίωξα να συναναστραφώ με παρατάξεις που με εκπροσωπούν καλύτερα.
Το τελειωτικό χτύπημα βέβαια πριν σταματήσουν να με ενοχλούν οι παρατάξεις με τις οποίες δεν ήθελα να συναναστραφώ ήταν όταν με πήρε τηλέφωνο μια Μαρία, προσπαθώντας να με "βοηθήσει" να γραφτώ στα ηλεκτρονικά συστήματα που έπρεπε, ενώ ήξερε ότι είμαι φοιτητής πληροφορικής. Σ' εκείνο το σημείο η υποκρισία ήταν τόσο εξόφθαλμη που καταντούσε εξοργιστική και προσβλητική για τη νοημοσύνη μου. Παρόλα αυτά διαβεβαίωσα ψύχραιμα κι ευγενικά τη συνομιλήτρια μου ότι η βοήθεια της μου ήταν τόσο χρήσιμη όσο μου είναι τα προϊόντα που διαφημίζει το telemarketing και της το έκλεισα λέγοντας πως δεν έχω σήμα.
Καιρός πέρασε, δεν άλλαξαν και πολλά από τότε. Φυσικά δεν απέχω από τις κοινωνικοπολιτικοοικονομικές μεταβολές που συντρέχουν, δε βρίσκομαι μακριά, ούτε έξω από τις εξελίξεις, από τις πορείες, τα συλλαλητήρια και φωνάζω μαζί με άλλους για την αλήθεια. Φωνάζω την ίδια στιγμή που οι πράσινοι και μπλε "σωτήρες" μας, που είναι πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν τους φοιτητές, κάνουν το ένα πάρτι μετά το άλλο και πάνε εκδρομές στο Μπάνσκο. Δε θα σταματήσω ούτε να φωνάζω, ούτε να γράφω εδώ, κι ας το παραμελώ το καημένο το blogάκι μου, το έχω πάντα μες στο μυαλό μου και στην καρδιά μου, το αγαπάω γιατί η σαπίλα δεν μπορεί να το αγγίξει. Είναι δικό μου. Δικό μου και δικό σου, αρκεί να με νιώθεις. Γιατί ξέρω ότι κάπου εκεί υπάρχεις, εσύ που τα έχεις σκεφτεί όλα αυτά, πολύ πριν τα διαβάσεις εδώ.
Κυριακή 2 Μαΐου 2010
Μαθηματικά
Ο Κρατικός Προϋπολογισμός έχει Κρατικά Έσοδα και Κρατικές Δαπάνες.
Εάν Κρατικά Έσοδα > Κρατικές Δαπάνες έχουμε Πλεόνασμα
Εάν Κρατικά Έσοδα < Κρατικές Δαπάνες έχουμε Έλλειμμα
Ετησίως, έχουμε το Δημόσιο Έλλειμμα (Πλεόνασμα), το οποίο μετριέται ως ποσοστό επί του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ).
Το δημόσιο έλλειμμα (πλεόνασμα) είναι ο καθαρός δανεισμός (παροχή δανείων) της γενικής κυβέρνησης.
Τα συσσωρεμένα δημόσια ελλείμματα, στο σύνολό τους αλλά και μαζί με επιπλέον δανεισμό, αποτελούν το συνολικό Δημόσιο Χρέος.
Πηγή: http://www.epsilon-net.gr/e/MAIN-GA-Article.asp?Article=37
Γι' αυτό πρέπει να σταματήσουν να γίνονται βουλευτές οι θεωρητικοί...
Όχι συγνώμη, έκοψαν κονδύλι 1,5 εκ. € για να παρουν οι ίδιοι υπολογιστές και κινητά.
Χρησιμοποιώντας τον υπερσύγχρονο κβαντικό υπολογιστή μου που δουλεύει με πυρηνική ενέργεια, υπολόγισα ότι 1,5 εκατομύριο δια 300 βουλευτές (Δηλαδή 1500000/300) κανει περίπου (με πολύ καλή προσέγγιση που πήρε περίπου 4,5 χρόνια στο προαναφερθέντα υπολογιστή να κάνει) 5000 ευρώπουλα έκαστος. Βέβαια την τελευταία φορά που κοίταξα τα laptops που χρειάζονται για δουλειές γραφείου κοστίζουν με αυθεντικό λειτουργικό σύστημα χρυσοπληρωμένο, περι τα 1000-2000 €. Καλά θα μου πεις, πρέπει να πάρουν και κινητό. Γιατί πως να το κάνουμε, ο καημένος ο Βενιζέλος δεν έχει να φάει (δεν τον είδατε πως έρρεψε το χρυσό μου;), που λεφτά για κινητό και υπολογιστή, τα οποία είναι και πολύ χρήσιμα για τη θέση του; Ναι βρε παιδιά, τριτεκνος είναι ο Βενιζέλος γι' αυτό δε φορολογείται (αν συμπεριλάβεις τα παιδια που έχει στην κοιλια του αυτή τη στιγμη)...
Αλλά μην τολμήσουν να πάρουν ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό αυτά τα ρεμάλια οι δημόσιοι υπάλληλοι! Ούτε σεντ. Γιατί κανένας τους δε δουλεύει! Ποτέ! Ας πούμε όταν πάει κάποιος σε δημόσιο νοσοκομείο ή σχολείο, οι βουλευτές τρέχουν να τον εξυπηρετήσουν και τα κοπρόσκυλα κάθονται και κοιτούν. Εκτός βέβαια από αυτά τα χρυσά παιδιά, που οι κακοήθεις τα φωνάζουν βυσματωμένα (ναι, ναι εκείνα τα διακριτικά πλάσματα στους δήμους και τις νομαρχίες, που δεν τα βλέπει ποτέ κανείς, παρα δουλεύουν ακατάπαυστα για να φέρουν εγκαίρως τον καφέ στον προϊστάμενό τους, και μη φανταστείτε... Ψίχουλα τους δίνουν. Ούτε 1500 το μήνα.)
Δυο πράγματα θα πω... Άιντε άιντε!
Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010
Για δες κατι πράματα!
Για δες λοιπον τι συμβαίνει στον κόσμο σήμερα! Εντάξει, η Τζούλια κινηματογράφισε τις προσωπικές της στιγμές με τρικάμερο πλάνο και σαμπάνιες κλπ. Ο τύπος στην καρεκλίτσα δεν ήταν σκηνοθέτης ρε παιδιά, ο Ασκητής ήταν και απλά έδινε συμβουλές στο ζευγάρι. Το DVD απλά διέρευσε ήταν μόνο για προσωπική χρήση της εταιρείας παραγωγής (να βλέπουν και να μαθαίνουν δηλαδή). Τώρα τα λεφτα που πήρε η κοπέλα, ήταν απλά ένα χαρτζιλικάκι, έτσι φιλικά. Αλλα μισό λεπτό με ειδοποιούν από το κοντρόλ... Έγινε μια παρεξήγηση, η Τζούλια τελικά όντως πουτάνα είναι κι εγώ απλά σας λέω μαλακίες τόση ώρα.
Ουφ... Καιρό ήθελα να τα γράψω να βγουν από μέσα μου, αλλά βλέπεις, δύσκολος καιρός για κείμενα. Κόστίζει το ρεύμα για να γράφεις, κι όχι τίποτα άλλο, μπορεί η Τζούλια να άρεσε και στη Μέργκελ και τους λοιπούς Γερμανούληδες και να μου έκαναν και κανα κωλοδάκτυλο άμα τα πόσταρα νωρίτερα... Άσε καλύτερα.
Τώρα ειδικά, πέσανε κι όλα μαζί. Βλέπεις, το να κάψεις μια γερμανική σημαία, ή να βάλεις τη φάτσα της Πρώτης κυρίας της Γερμανίας (μη χέσω) σε καμια περίεργη εικόνα με Photoshop δεν κοστίζει τίποτα, αλλά να πάρεις αεροπλάνο να πας μέχρι εκεί, μονο και μόνο για να κατουρήσεις το Reichstag, ε, όσο να το κάνεις είναι ακριβό με την κατάργηση του Μισθού του δεκατου τέταρτου (κάτι σαν τον Λουδοβικο. Όλοι τον ακούμε αλλά δεν τον έχουν δει παρα ελάχιστοι). Όχι ότι θα πήγαινα δηλαδή αλλά λέω να τους στείλω ένα κατουρημένο χαρτί με φαξ.
Και δεν έχω και που να πάω, μιας και (α! δε σας είπα) μου έκαψαν το σπίτι. Ναι, βέβαια, εκεί να δεις, ωραίες φλόγες ού! Να κάνεις χάζι σου λέω! Μιλάμε στάχτη και μπούρμπερη το μέρος. Α! δεν ξερετε που είναι; Στη Ζαχάρω! ναι ναι! Σ' αυτη που κάηκε το 2007! Φαίνεται τους περίσσεψε λίγη βενζίνη (των εμπρηστών ντε!) και είπανε "Απόψε θα το κάψουμε". Η διαμάχη τώρα για το εν λόγω σπίτι με την πολιτεία είναι τελείως συμπτωματική και δεν πρέπει να υπάρχει καμία υπόνοια για εμπλοκή του αγαπητού δημάρχου κ. Πανταζή στην όλη υπόθεση. Δε σκέφτομαι καναν άλλο ρε πούστη, τη γιαγιά μου σκέφτομαι που φυλάει καραούλι το βράδυ αλλιώς θα σου τη φούσκωνα τη μπάτσα.
Τεσπά, δε βαριέσαι λέω και φεύγω για πενθήμερη. Λεωφορείο, λιμάνι, καράβι, αγοραφοβία, αϋπνία, ναυτία, να σου το λιμάνι στη Σουδα, και δώστου να ξεφορτώσουμε. Και στο περίμενε ξαφνικά λιμενικό. "Μα τι θέλουν αυτοι;" να λέμε... Ναι, για όσους δεν το κατάλαβαν, σε εμάς βρέθηκε το παιδί με τα ναρκωτικά. Αλλά βλέπεις το παιδάκι τους έφταιγε, όχι ένα σωρό έμποροι που εδρεύουν εκεί και κάνουν χρυσές μπίζνες! Δουλειές με φούντες μιλάμε!
Να μην τα πολυλογώ, αθωώθηκε το παιδί να 'ναι καλά οι ανθρωποι, αλλά φυσικά δεν μάθατε απο πουθενά την πάσα αλήθεια. Το παιδί αυτό βρέθηκε με έξι γραμμάρια χασίς ενώ όταν έφυγε από το λιμάνι το λεωφορείο που είχε σταθμεύσει δίπλα στο δικό μας βρέθηκαν από κάτω γύρω στα 4 σακούλια (τα είδα από το παράθυρο του λεωφορείου όπου βρισκόμουν οπότε δεν μπορώ να ξέρω την ποσότητα ή το είδος), για τα οποία απ' όσο ξέρουμε δεν έχει γίνει έρευνα μέχρι τώρα. Ένας εκ των μπάτσων, μεταξύ σοβαρού και αστείου, είχε το θράσος να πει "Εμείς αφήνουμε μόνο να βγαίνει! Όχι να μπαίνει!". Ε λοιπόν, στον κώλο σας να μπει, και σε καλή μεριά.
Ουφ... Καιρό ήθελα να τα γράψω να βγουν από μέσα μου, αλλά βλέπεις, δύσκολος καιρός για κείμενα. Κόστίζει το ρεύμα για να γράφεις, κι όχι τίποτα άλλο, μπορεί η Τζούλια να άρεσε και στη Μέργκελ και τους λοιπούς Γερμανούληδες και να μου έκαναν και κανα κωλοδάκτυλο άμα τα πόσταρα νωρίτερα... Άσε καλύτερα.
Τώρα ειδικά, πέσανε κι όλα μαζί. Βλέπεις, το να κάψεις μια γερμανική σημαία, ή να βάλεις τη φάτσα της Πρώτης κυρίας της Γερμανίας (μη χέσω) σε καμια περίεργη εικόνα με Photoshop δεν κοστίζει τίποτα, αλλά να πάρεις αεροπλάνο να πας μέχρι εκεί, μονο και μόνο για να κατουρήσεις το Reichstag, ε, όσο να το κάνεις είναι ακριβό με την κατάργηση του Μισθού του δεκατου τέταρτου (κάτι σαν τον Λουδοβικο. Όλοι τον ακούμε αλλά δεν τον έχουν δει παρα ελάχιστοι). Όχι ότι θα πήγαινα δηλαδή αλλά λέω να τους στείλω ένα κατουρημένο χαρτί με φαξ.
Και δεν έχω και που να πάω, μιας και (α! δε σας είπα) μου έκαψαν το σπίτι. Ναι, βέβαια, εκεί να δεις, ωραίες φλόγες ού! Να κάνεις χάζι σου λέω! Μιλάμε στάχτη και μπούρμπερη το μέρος. Α! δεν ξερετε που είναι; Στη Ζαχάρω! ναι ναι! Σ' αυτη που κάηκε το 2007! Φαίνεται τους περίσσεψε λίγη βενζίνη (των εμπρηστών ντε!) και είπανε "Απόψε θα το κάψουμε". Η διαμάχη τώρα για το εν λόγω σπίτι με την πολιτεία είναι τελείως συμπτωματική και δεν πρέπει να υπάρχει καμία υπόνοια για εμπλοκή του αγαπητού δημάρχου κ. Πανταζή στην όλη υπόθεση. Δε σκέφτομαι καναν άλλο ρε πούστη, τη γιαγιά μου σκέφτομαι που φυλάει καραούλι το βράδυ αλλιώς θα σου τη φούσκωνα τη μπάτσα.
Τεσπά, δε βαριέσαι λέω και φεύγω για πενθήμερη. Λεωφορείο, λιμάνι, καράβι, αγοραφοβία, αϋπνία, ναυτία, να σου το λιμάνι στη Σουδα, και δώστου να ξεφορτώσουμε. Και στο περίμενε ξαφνικά λιμενικό. "Μα τι θέλουν αυτοι;" να λέμε... Ναι, για όσους δεν το κατάλαβαν, σε εμάς βρέθηκε το παιδί με τα ναρκωτικά. Αλλά βλέπεις το παιδάκι τους έφταιγε, όχι ένα σωρό έμποροι που εδρεύουν εκεί και κάνουν χρυσές μπίζνες! Δουλειές με φούντες μιλάμε!
Να μην τα πολυλογώ, αθωώθηκε το παιδί να 'ναι καλά οι ανθρωποι, αλλά φυσικά δεν μάθατε απο πουθενά την πάσα αλήθεια. Το παιδί αυτό βρέθηκε με έξι γραμμάρια χασίς ενώ όταν έφυγε από το λιμάνι το λεωφορείο που είχε σταθμεύσει δίπλα στο δικό μας βρέθηκαν από κάτω γύρω στα 4 σακούλια (τα είδα από το παράθυρο του λεωφορείου όπου βρισκόμουν οπότε δεν μπορώ να ξέρω την ποσότητα ή το είδος), για τα οποία απ' όσο ξέρουμε δεν έχει γίνει έρευνα μέχρι τώρα. Ένας εκ των μπάτσων, μεταξύ σοβαρού και αστείου, είχε το θράσος να πει "Εμείς αφήνουμε μόνο να βγαίνει! Όχι να μπαίνει!". Ε λοιπόν, στον κώλο σας να μπει, και σε καλή μεριά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)