Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Χαράζει

Νόμιζα πως η παντελής έλλειψη έμπνευσης οφειλόταν στην αδιάφορη ζωή που ζούσα τελευταία. Άλλες φορές το απέδιδα στην πίεση που δεχόμουν για διάφορους λόγους, ένας εκ των οποίων ήταν και η απομάκρυνσή μου από το γράψιμο. Αλλά μάλλον κάπου ήμουν λάθος, καθώς τους τελευταίους μήνες ούτε με πιέζει κανείς, ούτε λείπει απ' τη ζωή μου αυτή η δόση απροόπτου που αναζητούσα. Κι όμως μόλις έχασα πέντε λεπτά για να συλλέξω από τη μνήμη μου τη λέξη 'απρόοπτο', ενώ κάποτε η ροή του γραπτού μου λόγου ήταν αδιάκοπη.

Βέβαια φαντάζει λογικό αν αναλογιστώ πόσες μεταβλητές άλλαξαν το τελευταίο τρίμηνο. Χώρισα, απομακρύνθηκα από πολλά άτομα που ήταν σημαντικά για μένα, άθελα μου φυσικά, γνώρισα νέα ενδιαφέροντα άτομα και το μόνο που κράτησε το συνειδητό τμήμα της νόησής μου αρκετά απασχολημένο ούτως ώστε να μπορέσει να χωνέψει σταδιακά αυτές τις αλλαγές ήταν η δουλειά μου, η οποία όμως, αν και καταλυτική, ήταν μόνο προσωρινή.

Το καλοκαίρι αυτό βέβαια δε σταμάτησε στιγμή να με εκπλήσσει. Βρέθηκα σε καταστάσεις των οποίων το επίπεδο ακυρότητας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ μου κι αυτό γιατί επέλεξα να αφαιρέσω κάποια εμπόδια που έβαζα ο ίδιος στον εαυτό μου. Έτσι ύστερα από ένα λουκούλλειο γεύμα που μαγείρεψα και κατανάλωσα με καλή παρέα, βρέθηκα να κοιμάμαι πλάι σε μια κοπέλα που ελάχιστα ήξερα, χωρίς προοπτική ή σκοπό να συμβεί κάτι παραπάνω, το επόμενο πρωί να ταξιδεύω μαζί της απ' τη μια άκρη της Αθήνας στην άλλη, αφήνοντάς την τελικά στη Ραφήνα, απ' όπου αποφάσισα να το κόψω με τα πόδια για το σπίτι. Φυσικά μετά από κάποια χιλιόμετρα και 2 ώρες περπάτημα τα είχα φτύσει. Ευτυχώς κάπου εκεί δίπλα βρισκόταν ένας φίλος που έτρεξε να με μαζέψει με το αμάξι του. Το επόμενο πρωί κήδεψα ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο κι όμως το απόγευμα βρισκόμουν στη Νεα Σμύρνη να γιορτάζω τα γεννέθλια της κοπέλας του ξαδέρφου μου, που μόλις είχα γνωρίσει και η επόμενη ανατολή με βρήκε ακόμα εκεί, να ετοιμάζομαι να πάω στη δουλειά.

Μέρες μετά έφυγα για βόρεια Εύβοια, όπου πέρασα τις πέντε πιο ωραίες μέρες με την παρέα μου. Το πέρας εκείνου του πενθήμερου με βρήκε να ταξιδεύω οδικώς για Αθήνα κι απο κε κατευθείαν στα ΚΤΕΛ για το χωριό μου στα παράλια του Νομού Ηλείας. Στη διαδρομή γνώρισα έναν πολύ ενδιαφέροντα Ελληνοαυστραλό, από τον οποίο αποκόμισα πολλά. Μια δυο μέρες μετά με βρήκε το χάραμα να φέρνω σβούρες με το αμάξι της γιαγιάς μου και να σκάω πάνω σε μια κολώνα, στο σημείο που πριν εικοσιοκτώ χρόνια έχασε τη ζωή του ο θείος μου σε αυτοκινητιστικό, κι ενώ το αμάξι έγινε κομμάτια, κατάφερα να βγω με ένα μόλις ήπιο τραυματισμό στο χέρι, ανάξιο περίθαλψης πέραν μιας απλής επίστρωσης με ενυδατική.

Η ζωή λοιπόν συνεχίζεται κι είναι γεμάτη εκπλήξεις. Κι αφού έχω επιβιώσει ένα σωρό μαλακίες μέχρι στιγμής, που θα μπορούσαν να με είχαν σακατέψει ψυχικά ή σωματικά, μάλλον έιναι καιρός να αλλάξω πορεία πλεύσης, να αναθεωρήσω τις αντικειμενικές μου ανάγκες και να αρχίσω να είμαι αυτός που θέλω.

Και την αρχή την κάνω με αυτό το κείμενο.