Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

14 Φεβρουαρίου, 3 χρόνια μετά

Η αφορμή γι' αυτήν την ανάρτηση είναι μια άποψη που διάβασα σ' ένα άλλο ιστολόγιο. Μια άποψη που μου φάνηκε γνώριμη κι ύστερα αναγνώρισα κάποιες από τις σκέψεις που είχα μοιραστεί μαζί σου πριν λίγα χρόνια, εδώ. Μιλώ φυσικά για την αντίδρασή μου στη "γιορτή των ερωτευμένων", η καλύτερα, στην εμπορευματοποίησή της. Θα παραθέσω λοιπόν κάποιες σκέψεις που ήδη εξέφρασα ως σχόλιο στην προαναφερθείσα ανάρτηση
Φέτος οι συνθήκες οδήγησαν στην πρώτη πραγματική συμμετοχή μου στο εν λόγω έθιμο. Αρχικά ήμουν επιφυλακτικός ομολογώ, όμως βλέποντας τη λαχτάρα του αγαπημένου μου προσώπου να γιορτάσει κι εκείνη για πρώτη φορά, όλα ήταν ξεκάθαρα.
Έτσι κανονίσαμε πώς θα περνούσαμε ολόκληρη τη μέρα από την προπερασμένη βδομάδα. Η μέρα έφτασε. Και αν και είχαμε κάποιες αναποδιές, οφείλω να ομολογήσω ότι πήγε πολύ καλά.
Παρά τα όσα έχω πει στο παρελθόν, πήγα να της πάρω ένα μπουκέτο λουλούδια. Τα λουλούδια είναι όμορφα, όχι μόνο για τις γυναίκες. Έτυχε μεγαλώνοντας να περνάω τα καλοκαίρια μου σε ένα σπίτι με υπέροχο κήπο, έναν κήπο που φρόντιζε προσωπικά η γιαγιά μου, πάντα με μεράκι. Μιλούσε στα λουλούδια της, τα πότιζε, τα αγαπούσε, ακόμα κι αν έκοβε που και που κανα δυο τριαντάφυλλα για τον τάφο του παππού και του θείου μου. Στεναχωριόταν όταν κάποιο φυτό της πέθαινε, χαιρόταν όταν φύτρωνε τυχαία ένα καινούριο. Έμαθα να αγαπώ τα λουλούδια και τα χρώματα τους. Έτσι μπαίνοντας στο ανθοπωλείο όλα φάνταζαν τόσο οικεία.
Το χέρι μου μπήκε μόνο του στην τσέπη και έβγαλε τα απαραίτητα χαρτονομίσματα. Τι κι αν ήταν αρκετά λεφτά; Πραγματικά δε με ένοιαζε. Για πρώτη φορά στη ζωή μου αποχωρίστηκα χαρτονόμισμα χωρίς να νιώσω την ελάχιστη απώλεια. Εγώ, που αν και βάζω τους ανθρώπους πάνω από το χρήμα, δυσκολευόμουν πάντα να πληρώσω ακόμα και για κάτι που ήθελα. Ένιωσα ανάλαφρος. Ελεύθερος.
Πήγα στο ραντεβού με τη σωστή μικρή καθυστέρηση των 10 λεπτών (μη φοβάσαι αναγνώστη μου, δεν την έστησα) και της προσέφερα την ανθοδέσμη παραλείποντας τη χρήση κάποιου γνωστού κλισέ παρ' ότι κάτι μέσα μου με παρότρυνε να το κάνω. Της άρεσε. Κι αυτό με έκανε να αισθανθώ όμορφα.
Ύστερα πήγαμε βόλτα. Της πήρα κάτι μικρό, συμβολικό. Και πάλι δε με ένοιαξαν τα χρήματα. Ήταν χαρούμενη κι αυτό με έκανε κι εμένα χαρούμενο.
Ύστερα πήγαμε κάπου που ήθελε πολύ. Χρειάστηκε να επιμείνω λίγο, αλλά ξέρω πως αυτό ακριβώς χρειαζόταν. Περάσαμε υπέροχα και το βράδυ την γύρισα σπίτι και αποχαιρετιστήκαμε με ένα φιλί.
Κάνοντας, λοιπόν, τον απολογισμό της ημέρας μου προέκυψε πως όσα είχαμε κάνει δεν ήταν καθόλου δήθεν. Προέρχονταν απ' ευθείας από την καρδιά μας. Περάσαμε όμορφα, αποκτήσαμε μια πρωτόγνωρη κοινή εμπειρία και καταφέραμε να κρατήσουμε το συναίσθημα πάνω απ' όλα. Και φυσικά δεν το κάναμε εθιμοτυπικά. Αντιθέτως, μας δόθηκε μια καλή ευκαιρία να αφιερώσουμε μια ολόκληρη μέρα σχεδόν στη σχέση μας και να κάνουμε πράγματα που, από οικονομικής απόψεως τουλάχιστον, δεν μπορούμε να κάνουμε συνέχεια. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως πρέπει να γίνουν μόνο μια φορά το χρόνο και μάλιστα τη συγκεκριμένη μέρα. Όπως απάντησα και στη συνάδελφο blogger όμως (και ίσως στον εαυτό μου), όπως δεν στερείς από ένα παιδί το παραμύθι του Άη Βασίλη, αυτού του κατά τ' άλλα εξόφθαλμου συμβόλου του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, έτσι δεν είναι κακό "να ταξιδεύεις που και που με τα φτερά της ψευδαίσθησης, αρκεί να μπορείς να ξαναπροσγειωθείς".
Δε χρειάζεται να είμαστε όλοι Ίκαροι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου