Μου συμβαίνει συχνά ενώ περπατάω μόνος στο δρόμο. Γύρω μου τα πάντα σταματούν να έχουν σημασία και τα πόδια μου με μεταφέρουν μηχανικά στον προορισμό μου. Το μυαλό μου επικεντρώνεται σε ένα πράγμα. Κάτι τυχαίο, ίσως κάτι που είδα ή που σκέφτηκα εκείνη την ώρα. Ένα γεγονός, ένας άνθρωπος, ένας στίχος...
Είδα ένα διαφημιστικό έντυπο καρφιτσωμένο σε ένα δέντρο, από αυτά που κοσμούν τα πεζοδρόμια των προαστίων της Αθήνας. Ένα μικρό δέντρο του οποίου τη σάρκα κάποιος πλήγωσε αδίστακτα με ένα μικρό κομμάτι μετάλλου. Γύρω τόσες σιδερένιες κολώνες, στύλοι της ΔΕΗ, ένας σωρός τεχνητά και άψυχα σώματα και όμως κάποιος διάλεξε ένα δέντρο για να κρεμάσει τη ντροπή του ανθρώπινου γένους πάνω. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να ήταν, δεν με ενδιέφερε. Άλλωστε όλοι μας λίγο πολύ έχουμε κάνει κάτι παρόμοιο, από ένα τσιγάρο που πέταξες κάτω μέχρι τους εμπρησμούς για τον αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων. Κοντοστάθηκα μόνο λίγο να κοιτάξω το σημάδι αυτό της παρακμής των αξιών μας και ύστερα τα πόδια μου ξαναξεκίνησαν να προχωρούν μόνα τους, τα μάτια μου στράφηκαν αλλού ελπίζοντας να το ξεχάσω. Δεν μπήκα στον κόπο να ξαλαφρώσω το δέντρο από το βάρος αυτό, από το ανθρώπινο μίασμα - η ζημιά είχε ήδη γίνει. Και είχε γίνει γιατί κανείς άλλος δεν έδειξε ενδιαφέρον γι' αυτό. Αποφάσισα να το αφήσω έτσι, ελπίζοντας πως ίσως κάποιος άλλος θα παρατηρούσε επίσης τη χυδαιότητα αυτής της πράξης και θα έμπαινε στους ίδιους συλλογισμούς.
Γιατί σαφώς πρόκειται περί χυδαιότητας όταν ένα πλάσμα θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από όλα τα υπόλοιπα. Δεν είναι απλά ένα δέντρο με ένα διαφημιστικό φυλλάδιο επάνω. Μη μένεις στο δέντρο, αλλά κοίτα το δάσος μου έλεγαν κάποτε. Δεν βλέπεις την ειρωνεία που με σκοτώνει; Πάνω στο δέντρο κάποιος άλλος κάρφωσε ένα κομμάτι από ένα άλλο δέντρο. Αυτό που εσύ λες χαρτί, ξέρεις, κάποτε ζούσε και ανέπνεε όπως ακριβώς εσύ. Μη με παρεξηγείς, δεν είμαι κανένας κολλημένος οικολόγος, δεν λέω ότι δεν πρέπει να κόβουμε τα δέντρα για το χαρτί ή την ξυλεία, αλλά ένιωσα σαν να έβλεπα ένα κομμένο χέρι καρφωμένο πάνω στο σώμα ενός παιδιού.
Δεν υπάρχει σεβασμός προς τη φύση. Δεν μπορεί να υπάρξει στις μέρες μας. Βλέπεις, όσο κι αν δεν θες να το παραδεχθείς, ο σεβασμός είναι πολύ κοντά στο δέος και τον φόβο. Σε κάποιες περιπτώσεις ίσως και να πηγάζει από καθαρό τρόμο. Κι εμείς πιστεύουμε πως τη φύση την έχουμε δαμάσει, πως δεν υπάρχει λόγος να τη φοβόμαστε, άρα δε χρειάζεται να τη σεβόμαστε. Ο άνθρωπος έχει καταφέρει να ελέγξει τη φύση πολλές φορές. Μαγείρεψε με τη φωτιά, έκτισε φράγματα για να φτιάξει λίμνες, χρησιμοποίησε τον αέρα για να παράγει ενέργεια, κατάφερε να ελέγχει ακόμα και τη βροχή. Η φύση όμως δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί, να δαμαστεί... Και δε μας έχει ανάγκη. Έχει τους δικούς της τρόπους και τα μεγαλόπνοα σχέδια του ανθρώπου δεν την επηρεάζουν. Όσο κι αν την πληγώνουμε θα ανακάμπτει. Οι μόνοι χαμένοι θα είμαστε εμείς, με τους καρκίνους και τις μολύνσεις.
Καλά να πάθουμε, μας αξίζει.
Και να γιατί αξίζει αυτό το blog. Ο τρόπος που γράφει ο κύριος Λ. απλά σε συνεπαίρνει....
ΑπάντησηΔιαγραφή