Είχε πορεία προχθές.
Στο κέντρο της Αθήνας ξεχύθηκαν οι φοιτητές,
κι εκείνη γυμνή από αμάξια για μια ακόμη φορά
ντύθηκε με το λευκό και κόκκινο χρώμα των πανό
Παράξενοι ήχοι απλώθηκαν στην πλατεία
και στον αέρα πλανήθηκε θαρρείς μια μυρωδιά αγώνα
καθώς χέρια χτυπούσαν μεταξύ τους - χειροκροτώντας
όσους απηύθυναν χαιρετισμό στη ριζοσπαστική νεολαία
και οι ιαχές σκεπάζαν τις φωνές τους.
Ύστερα κίνησαν όλοι μαζί οι σύντροφοι
ενωμένοι σε αλυσίδες ως εκεί που φτάνει το μάτι σου
-ενωμένοι με τα χέρια αλλά και με τις ψυχές τους-
αποφασισμένοι.
Κοντά τους βάδισαν πολλοί
άλλοι τείνοντας χείρα βοηθείας κι άλλοι γιουχάροντας
και τα συνθήματα αντήχησαν στο δρόμο.
Μόρφωση, στέγαση, δωρεάν υγεία
καμία θυσία για την πλουτοκρατία.
Κάποιος ήταν εκεί, κάποιος τους άκουσε
ή και τους είδε - και συμφώνησε μαζί τους.
Ένιωσε μέσα του να ξυπνάει το δίκαιο και σωστό
κι όλα έγιναν ένα.
Είχαμε πορεία προχθές.
Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011
Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011
Εκνευρισμός
Δε φταίω εγώ. Υπάρχουν πολλά πράγματα που με εκνευρίζουν και γκρινιάζω όλη την ώρα. Αλλά ξέρω ότι έχω δίκιο! Οποιοσδήποτε θα εκνευριζόταν στη θέση μου, απλά τυχαίνει πάντα να συμβαίνουν σε μένα όλα μαζεμένα. Τι να πω...
Ας αρχίσω όμως να απευθύνω το κράξιμο σε συγκεκριμένα θέματα γιατί αλλιώς δε θα τελειώσουμε ποτέ. Την περασμένη Τετάρτη πήγα σε μια γνωστή τράπεζα να ανοίξω έναν λογαριασμό. Εφοδιασμένος με τα -θεωρητικά- απαραίτητα έγγραφα, δηλαδή ταυτότητα, φοιτητικό πάσο και ένα χαρτί στο οποίο είχα σημειώσει τον ΑΦΜ μου, πίστευα ότι η διαδικασία θα γίνει επί τόπου. Αμ δε! Ο υπάλληλος με τον οποίο μίλησα με ενημέρωσε ότι χρειαζόταν ένα έγγραφο που ονομάζεται βεβαίωση απόδοσης ΑΦΜ, κάτι που θεωρώ λογικό, καθώς θα μπορούσα να του δώσω κάποιον άκυρο αριθμό. Οκ λοιπόν, θεωρώντας ότι η τράπεζα δεν είχε τη δυνατότητα να εξακριβώσει το κατά πόσο λέω αλήθεια, κατευθύνθηκα προς τη ΔΟΥ, χωρίς φυσικά κάποια προκατάληψη στο μυαλό μου για την ελληνική γραφειοκρατία.
Η ουρά ήταν αρκετά μεγάλη, λόγω ώρας αιχμής, αλλά περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου, έχοντας φροντίσει να έχω παρέα. Φτάνοντας στο κεφάλι (το τέρμα της ουράς ντε) κι ύστερα από τα τυπικά καλημέρα σας, ζητάω από τη βαριεστημένη υπάλληλο το χαρτί που χρειαζόμουν, απροετοίμαστος για την αναπάντεχη απάντηση που ακολούθησε το τέλος της αίτησης μου. Τι θα πει δεν ξαναβγαίνει η βεβαίωση; Τι με νοιάζει που τη δώσατε στον πατέρα μου, όταν πριν τρία χρόνια μου έβγαλε ΑΦΜ εν αγνοία μου προκειμένου να αγοράσει ένα διαμέρισμα στο όνομά μου; Εγώ θέλω το χαρτί που ζήτησα! - ήρεμα Χρήστο- ακούω δυο φωνές να μου λένε, η μία από την κοπέλα που βρισκόταν δίπλα μου όλη αυτή την ώρα κι η άλλη από το συνειδητό τμήμα του εγκεφάλου μου. Γιατί το υποσυνείδητο κοσμούσε αυτή τη στιγμή το γραφείο με τα έντερα της υπαλλήλου νοητά.
Αφού λοιπόν αποφάσισα πως δε θα έβγαζα άκρη αυθημερόν, έφυγα με σκοπό να βρω το έγγραφο, περί ου ο λόγος, στο σπίτι. Εκεί, ο πατέρας μου, με διαβεβαίωσε ότι ούτε καν ήξερε πως υπάρχει κάτι τέτοιο. Ξέθαψα το συμβόλαιο του διαμερίσματος για το οποίο είχε βγει αρχικά ο ΑΦΜ μου αλλά εις μάτην. Το μόνο που βρήκα ήταν μια σελίδα που ανέφερε ονοματεπώνυμο, ΑΔΤ και ΑΦΜ, κάτι που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο, αν ένιωθα αρκετά ασφαλής κουβαλώντας ένα συμβόλαιο ιδιοκτησίας στο δρόμο. Σε καμία περίπτωση δηλαδή.
Αποφασισμένος παρ' αυτά να ανοίξω το λογαριασμό μιας και το χρειαζόμουν άμεσα, ξυπνάω μαύρο χάραμα Παρασκευής, να πάω πρώτος στην εφορία μπας και έχω καμιά τύχη. Μπαίνω μέσα όλο χαρά στην όψη του άδειου γκισέ. Μόνο που ήταν περισσότερο άδειο απ' ό,τι θα επιθυμούσα. Τουτέστιν, έλλειπε και η χαροπή (όχι δεν είναι ορθογραφικό. Βγαίνει από τον Χάρο) υπάλληλος. Ε, λέω, δημόσιο είναι, πρωί είναι, ουρά δεν έχει, για τσιγάρο θα πήγε. ΧΑ! Σιγά μην ήμουν τόσο τυχερός. Μια άλλη κυρία με ενημερώνει ότι όχι μόνο είναι κλειστό το τμήμα μητρώου, αλλά το χαρτί που θέλω ΌΝΤΩΣ ΔΕΝ ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΕΙ. Παρατηρώντας βέβαια τις φλέβες που άρχισαν να πετάγονται πάνω στο μέτωπό μου, συμπλήρωσε πως ίσως να βοηθούσε μια επίσκεψη στο ΚΕΠ (Κάτσε - Εκνευρίσου - Περιμένοντας). Καλύτερα να μου είχε πει πως για να πάρω το χαρτί πρέπει να πάω σε σκυλάδικο στο οποίο γίνεται σωματικός έλεγχος για τυχόν ωτασπίδες.
Εν πάσει περιπτώσει δίνω τόπο στην οργή και πάω στο ΚΕΠ. Βγάζω χαρτί για την ουρά και κάθομαι στο lobby περιμένοντας αυτή τη φορά χωρίς παρέα. Μπροστά από μένα στη σειρά ήταν μόλις ένας κύριος, ο οποίος εκείνη την ώρα κατευθυνόταν προς το ΕΝΑ από τα ΤΕΣΣΕΡΑ γκισέ στο οποίο υπήρχε υπάλληλος. Αν είχα αναλογικό ρολόι κι όχι κινητό για να κοιτάω την ώρα θα πίστευα πως είχε σπάσει κάποιο γρανάζι, όταν μετά το τέλος της συναλλαγής του εν λόγω κυρίου είχαν περάσει 45 λεπτά. Με τα πόδια μου μουδιασμένα σαν να βγήκα από κώμα και τα μάτια κόκκινα από την αϋπνία κατευθύνθηκα σαν πρεζάκι προς το ελεύθερο, πλέον, γκισέ και είπα στην υπάλληλο το λόγο για τον οποίο βρισκόμουν εκεί. Αυτή χωρίς καν να δει την ταυτότητά μου, την οποία προσπαθούσα να δείξω και μόνο με τον αριθμό ύστερα από 1 λεπτό μου έδωσε την πολυπόθητη βεβαίωση, η οποία κατέφτασε με FAX από το τμήμα μητρώου της τοπικής ΔΟΥ. Ώπα ρε Χρήστο, για rewind. Εννοείς ότι μετά από 45 λεπτά αναμονής στην ουρά, μια υπηρεσία σου έδωσε ένα έγγραφο που έλαβε από ένα τμήμα μιας άλλης υπηρεσίας, το οποίο είναι κλειστό και ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να σου βγάλει αυτό το χαρτί; ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΝΝΟΩ!
Ανακουφισμένος εν μέρει που δε βρισκόμουν στο εδώλιο για φόνο εν βρασμώ ψυχής όλων των παρευρισκομένων και είχα και το χαρτί που ήθελα χάρη σε μια αρετή που λέγεται υπομονή και μια άλλη που λέγεται αυτοέλεγχος (Γκουρού έγινα μετά από όλη αυτή την ιστορία. Αυτή τη στιγμή ίπταμαι πάνω από το παρκέ του δωματίου μου), κατευθύνθηκα προς την τράπεζα για να ανοίξω επιτέλους το λογαριασμό. Αφού παρουσίασα λοιπόν όλα τα έγγραφα που χρειάζονται, η υπάλληλος που είχε αναλάβει να μου ανοίξει το λογαριασμό παρατήρησε ότι στη βεβαίωση που παρουσίασα δεν αναγραφόταν τωρινή (ή και παλιά) διεύθυνση κατοικίας. Φαντάζομαι ότι εκείνη τη στιγμή όποιος με είδε θα με πέρασε για άγαλμα γιατί έμεινα ακίνητος και το χρώμα μου πλησίασε τις αποχρώσεις του σοβά. Αλλά η υπάλληλος με καθησύχασε λέγοντας πως θα επιβεβαίωνε τη διεύθυνση στέλνοντας FAX στο Υπουργείο Οικονομικών. Ώπα, ξαναστάκα! Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσαν εξ' αρχής να πάρουν τη βεβαίωση από το υπουργείο και να μη χρειαστεί να τρέχεις 2 μέρες; Δεν ξέρω, αλλά μισό λεπτό γιατί με ειδοποιούν από το κοντρόλ, πρέπει να περάσουμε σε μια έκτακτη είδηση. Μακελειό σε υποκατάστημα γνωστής τράπεζας, ο φερόμενος ως δράστης βρέθηκε κρατώντας στο ένα χέρι την επικυρωμένη φωτοτυπία της καρωτίδας μιας άτυχης υπαλλήλου και στο άλλο ένα πυροβόλο όπλο, ο τρόπος εισόδου του οποίου στην τράπεζα παραμένει μέχρι στιγμής μυστήριο. Σε 100 νεκρούς εκτιμάται ο τραγικός απολογισμός, ενώ ο δράστης δεν έχει σταματήσει να γελάει υστερικά από την προσαγωγή του και να φωνάζει "Τώρα την είδες τη βεβαίωση;".
Ας αρχίσω όμως να απευθύνω το κράξιμο σε συγκεκριμένα θέματα γιατί αλλιώς δε θα τελειώσουμε ποτέ. Την περασμένη Τετάρτη πήγα σε μια γνωστή τράπεζα να ανοίξω έναν λογαριασμό. Εφοδιασμένος με τα -θεωρητικά- απαραίτητα έγγραφα, δηλαδή ταυτότητα, φοιτητικό πάσο και ένα χαρτί στο οποίο είχα σημειώσει τον ΑΦΜ μου, πίστευα ότι η διαδικασία θα γίνει επί τόπου. Αμ δε! Ο υπάλληλος με τον οποίο μίλησα με ενημέρωσε ότι χρειαζόταν ένα έγγραφο που ονομάζεται βεβαίωση απόδοσης ΑΦΜ, κάτι που θεωρώ λογικό, καθώς θα μπορούσα να του δώσω κάποιον άκυρο αριθμό. Οκ λοιπόν, θεωρώντας ότι η τράπεζα δεν είχε τη δυνατότητα να εξακριβώσει το κατά πόσο λέω αλήθεια, κατευθύνθηκα προς τη ΔΟΥ, χωρίς φυσικά κάποια προκατάληψη στο μυαλό μου για την ελληνική γραφειοκρατία.
Η ουρά ήταν αρκετά μεγάλη, λόγω ώρας αιχμής, αλλά περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου, έχοντας φροντίσει να έχω παρέα. Φτάνοντας στο κεφάλι (το τέρμα της ουράς ντε) κι ύστερα από τα τυπικά καλημέρα σας, ζητάω από τη βαριεστημένη υπάλληλο το χαρτί που χρειαζόμουν, απροετοίμαστος για την αναπάντεχη απάντηση που ακολούθησε το τέλος της αίτησης μου. Τι θα πει δεν ξαναβγαίνει η βεβαίωση; Τι με νοιάζει που τη δώσατε στον πατέρα μου, όταν πριν τρία χρόνια μου έβγαλε ΑΦΜ εν αγνοία μου προκειμένου να αγοράσει ένα διαμέρισμα στο όνομά μου; Εγώ θέλω το χαρτί που ζήτησα! - ήρεμα Χρήστο- ακούω δυο φωνές να μου λένε, η μία από την κοπέλα που βρισκόταν δίπλα μου όλη αυτή την ώρα κι η άλλη από το συνειδητό τμήμα του εγκεφάλου μου. Γιατί το υποσυνείδητο κοσμούσε αυτή τη στιγμή το γραφείο με τα έντερα της υπαλλήλου νοητά.
Αφού λοιπόν αποφάσισα πως δε θα έβγαζα άκρη αυθημερόν, έφυγα με σκοπό να βρω το έγγραφο, περί ου ο λόγος, στο σπίτι. Εκεί, ο πατέρας μου, με διαβεβαίωσε ότι ούτε καν ήξερε πως υπάρχει κάτι τέτοιο. Ξέθαψα το συμβόλαιο του διαμερίσματος για το οποίο είχε βγει αρχικά ο ΑΦΜ μου αλλά εις μάτην. Το μόνο που βρήκα ήταν μια σελίδα που ανέφερε ονοματεπώνυμο, ΑΔΤ και ΑΦΜ, κάτι που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο, αν ένιωθα αρκετά ασφαλής κουβαλώντας ένα συμβόλαιο ιδιοκτησίας στο δρόμο. Σε καμία περίπτωση δηλαδή.
Αποφασισμένος παρ' αυτά να ανοίξω το λογαριασμό μιας και το χρειαζόμουν άμεσα, ξυπνάω μαύρο χάραμα Παρασκευής, να πάω πρώτος στην εφορία μπας και έχω καμιά τύχη. Μπαίνω μέσα όλο χαρά στην όψη του άδειου γκισέ. Μόνο που ήταν περισσότερο άδειο απ' ό,τι θα επιθυμούσα. Τουτέστιν, έλλειπε και η χαροπή (όχι δεν είναι ορθογραφικό. Βγαίνει από τον Χάρο) υπάλληλος. Ε, λέω, δημόσιο είναι, πρωί είναι, ουρά δεν έχει, για τσιγάρο θα πήγε. ΧΑ! Σιγά μην ήμουν τόσο τυχερός. Μια άλλη κυρία με ενημερώνει ότι όχι μόνο είναι κλειστό το τμήμα μητρώου, αλλά το χαρτί που θέλω ΌΝΤΩΣ ΔΕΝ ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΕΙ. Παρατηρώντας βέβαια τις φλέβες που άρχισαν να πετάγονται πάνω στο μέτωπό μου, συμπλήρωσε πως ίσως να βοηθούσε μια επίσκεψη στο ΚΕΠ (Κάτσε - Εκνευρίσου - Περιμένοντας). Καλύτερα να μου είχε πει πως για να πάρω το χαρτί πρέπει να πάω σε σκυλάδικο στο οποίο γίνεται σωματικός έλεγχος για τυχόν ωτασπίδες.
Εν πάσει περιπτώσει δίνω τόπο στην οργή και πάω στο ΚΕΠ. Βγάζω χαρτί για την ουρά και κάθομαι στο lobby περιμένοντας αυτή τη φορά χωρίς παρέα. Μπροστά από μένα στη σειρά ήταν μόλις ένας κύριος, ο οποίος εκείνη την ώρα κατευθυνόταν προς το ΕΝΑ από τα ΤΕΣΣΕΡΑ γκισέ στο οποίο υπήρχε υπάλληλος. Αν είχα αναλογικό ρολόι κι όχι κινητό για να κοιτάω την ώρα θα πίστευα πως είχε σπάσει κάποιο γρανάζι, όταν μετά το τέλος της συναλλαγής του εν λόγω κυρίου είχαν περάσει 45 λεπτά. Με τα πόδια μου μουδιασμένα σαν να βγήκα από κώμα και τα μάτια κόκκινα από την αϋπνία κατευθύνθηκα σαν πρεζάκι προς το ελεύθερο, πλέον, γκισέ και είπα στην υπάλληλο το λόγο για τον οποίο βρισκόμουν εκεί. Αυτή χωρίς καν να δει την ταυτότητά μου, την οποία προσπαθούσα να δείξω και μόνο με τον αριθμό ύστερα από 1 λεπτό μου έδωσε την πολυπόθητη βεβαίωση, η οποία κατέφτασε με FAX από το τμήμα μητρώου της τοπικής ΔΟΥ. Ώπα ρε Χρήστο, για rewind. Εννοείς ότι μετά από 45 λεπτά αναμονής στην ουρά, μια υπηρεσία σου έδωσε ένα έγγραφο που έλαβε από ένα τμήμα μιας άλλης υπηρεσίας, το οποίο είναι κλειστό και ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να σου βγάλει αυτό το χαρτί; ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΝΝΟΩ!
Ανακουφισμένος εν μέρει που δε βρισκόμουν στο εδώλιο για φόνο εν βρασμώ ψυχής όλων των παρευρισκομένων και είχα και το χαρτί που ήθελα χάρη σε μια αρετή που λέγεται υπομονή και μια άλλη που λέγεται αυτοέλεγχος (Γκουρού έγινα μετά από όλη αυτή την ιστορία. Αυτή τη στιγμή ίπταμαι πάνω από το παρκέ του δωματίου μου), κατευθύνθηκα προς την τράπεζα για να ανοίξω επιτέλους το λογαριασμό. Αφού παρουσίασα λοιπόν όλα τα έγγραφα που χρειάζονται, η υπάλληλος που είχε αναλάβει να μου ανοίξει το λογαριασμό παρατήρησε ότι στη βεβαίωση που παρουσίασα δεν αναγραφόταν τωρινή (ή και παλιά) διεύθυνση κατοικίας. Φαντάζομαι ότι εκείνη τη στιγμή όποιος με είδε θα με πέρασε για άγαλμα γιατί έμεινα ακίνητος και το χρώμα μου πλησίασε τις αποχρώσεις του σοβά. Αλλά η υπάλληλος με καθησύχασε λέγοντας πως θα επιβεβαίωνε τη διεύθυνση στέλνοντας FAX στο Υπουργείο Οικονομικών. Ώπα, ξαναστάκα! Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσαν εξ' αρχής να πάρουν τη βεβαίωση από το υπουργείο και να μη χρειαστεί να τρέχεις 2 μέρες; Δεν ξέρω, αλλά μισό λεπτό γιατί με ειδοποιούν από το κοντρόλ, πρέπει να περάσουμε σε μια έκτακτη είδηση. Μακελειό σε υποκατάστημα γνωστής τράπεζας, ο φερόμενος ως δράστης βρέθηκε κρατώντας στο ένα χέρι την επικυρωμένη φωτοτυπία της καρωτίδας μιας άτυχης υπαλλήλου και στο άλλο ένα πυροβόλο όπλο, ο τρόπος εισόδου του οποίου στην τράπεζα παραμένει μέχρι στιγμής μυστήριο. Σε 100 νεκρούς εκτιμάται ο τραγικός απολογισμός, ενώ ο δράστης δεν έχει σταματήσει να γελάει υστερικά από την προσαγωγή του και να φωνάζει "Τώρα την είδες τη βεβαίωση;".
Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011
Το ήξερα
Πέρασα ξανά από το ίδιο σημείο λίγο νωρίτερα από αυτήν την ανάρτηση. Ξενυχτισμένος και εξουθενωμένος, με την πρωινή χειμωνιάτικη ψύχρα να κεντρίζει τα κόκκαλά μου και να μουδιάζει τα άκρα μου, βρήκα παρ' αυτά το κουράγιο να κοντοσταθώ ξανά στο ίδιο σημείο που είχα μείνει αηδιασμένος πριν λίγες μέρες.
Και τότε, από το πουθενά μια ξαφνική ζεστασιά, συνοδευόμενη από ένα ρίγος και συγκίνηση με πλημμύρισε διώχνοντας την παγωνιά μαζί με κάθε άλλο αρνητικό συναίσθημα από πάνω μου.
Το είχες αφαιρέσει. Το σημάδι της ντροπής δεν ήταν πλέον εκεί. Στη θέση του είχαν μείνει μόνο τα δυο καρφιά για να θυμίζουν το μαρτύριο. Δε χρειάστηκε να αγγίξω τις πληγές του...
Το χαρτί ήταν το πρώτο βήμα. Το ήξερα ότι υπάρχεις, το ήξερα. Σ' ευχαριστώ.
Ίσως τελικά να μην είμαστε όλοι σκάρτοι
Και τότε, από το πουθενά μια ξαφνική ζεστασιά, συνοδευόμενη από ένα ρίγος και συγκίνηση με πλημμύρισε διώχνοντας την παγωνιά μαζί με κάθε άλλο αρνητικό συναίσθημα από πάνω μου.
Το είχες αφαιρέσει. Το σημάδι της ντροπής δεν ήταν πλέον εκεί. Στη θέση του είχαν μείνει μόνο τα δυο καρφιά για να θυμίζουν το μαρτύριο. Δε χρειάστηκε να αγγίξω τις πληγές του...
Το χαρτί ήταν το πρώτο βήμα. Το ήξερα ότι υπάρχεις, το ήξερα. Σ' ευχαριστώ.
Ίσως τελικά να μην είμαστε όλοι σκάρτοι
Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011
Κλισέ ξέσπασμα #3
Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε πολλούς. Υποθέτω πως ναι, αλλά όπως και να έχει σίγουρα κάποιος που διαβάζει αυτές τις γραμμές θα με καταλάβει. Μ' αυτήν την πεποίθηση άνοιξα και συντηρώ αυτό το ιστολόγιο άλλωστε. Τέσπα.
Μου συμβαίνει συχνά ενώ περπατάω μόνος στο δρόμο. Γύρω μου τα πάντα σταματούν να έχουν σημασία και τα πόδια μου με μεταφέρουν μηχανικά στον προορισμό μου. Το μυαλό μου επικεντρώνεται σε ένα πράγμα. Κάτι τυχαίο, ίσως κάτι που είδα ή που σκέφτηκα εκείνη την ώρα. Ένα γεγονός, ένας άνθρωπος, ένας στίχος...
Είδα ένα διαφημιστικό έντυπο καρφιτσωμένο σε ένα δέντρο, από αυτά που κοσμούν τα πεζοδρόμια των προαστίων της Αθήνας. Ένα μικρό δέντρο του οποίου τη σάρκα κάποιος πλήγωσε αδίστακτα με ένα μικρό κομμάτι μετάλλου. Γύρω τόσες σιδερένιες κολώνες, στύλοι της ΔΕΗ, ένας σωρός τεχνητά και άψυχα σώματα και όμως κάποιος διάλεξε ένα δέντρο για να κρεμάσει τη ντροπή του ανθρώπινου γένους πάνω. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να ήταν, δεν με ενδιέφερε. Άλλωστε όλοι μας λίγο πολύ έχουμε κάνει κάτι παρόμοιο, από ένα τσιγάρο που πέταξες κάτω μέχρι τους εμπρησμούς για τον αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων. Κοντοστάθηκα μόνο λίγο να κοιτάξω το σημάδι αυτό της παρακμής των αξιών μας και ύστερα τα πόδια μου ξαναξεκίνησαν να προχωρούν μόνα τους, τα μάτια μου στράφηκαν αλλού ελπίζοντας να το ξεχάσω. Δεν μπήκα στον κόπο να ξαλαφρώσω το δέντρο από το βάρος αυτό, από το ανθρώπινο μίασμα - η ζημιά είχε ήδη γίνει. Και είχε γίνει γιατί κανείς άλλος δεν έδειξε ενδιαφέρον γι' αυτό. Αποφάσισα να το αφήσω έτσι, ελπίζοντας πως ίσως κάποιος άλλος θα παρατηρούσε επίσης τη χυδαιότητα αυτής της πράξης και θα έμπαινε στους ίδιους συλλογισμούς.
Γιατί σαφώς πρόκειται περί χυδαιότητας όταν ένα πλάσμα θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από όλα τα υπόλοιπα. Δεν είναι απλά ένα δέντρο με ένα διαφημιστικό φυλλάδιο επάνω. Μη μένεις στο δέντρο, αλλά κοίτα το δάσος μου έλεγαν κάποτε. Δεν βλέπεις την ειρωνεία που με σκοτώνει; Πάνω στο δέντρο κάποιος άλλος κάρφωσε ένα κομμάτι από ένα άλλο δέντρο. Αυτό που εσύ λες χαρτί, ξέρεις, κάποτε ζούσε και ανέπνεε όπως ακριβώς εσύ. Μη με παρεξηγείς, δεν είμαι κανένας κολλημένος οικολόγος, δεν λέω ότι δεν πρέπει να κόβουμε τα δέντρα για το χαρτί ή την ξυλεία, αλλά ένιωσα σαν να έβλεπα ένα κομμένο χέρι καρφωμένο πάνω στο σώμα ενός παιδιού.
Δεν υπάρχει σεβασμός προς τη φύση. Δεν μπορεί να υπάρξει στις μέρες μας. Βλέπεις, όσο κι αν δεν θες να το παραδεχθείς, ο σεβασμός είναι πολύ κοντά στο δέος και τον φόβο. Σε κάποιες περιπτώσεις ίσως και να πηγάζει από καθαρό τρόμο. Κι εμείς πιστεύουμε πως τη φύση την έχουμε δαμάσει, πως δεν υπάρχει λόγος να τη φοβόμαστε, άρα δε χρειάζεται να τη σεβόμαστε. Ο άνθρωπος έχει καταφέρει να ελέγξει τη φύση πολλές φορές. Μαγείρεψε με τη φωτιά, έκτισε φράγματα για να φτιάξει λίμνες, χρησιμοποίησε τον αέρα για να παράγει ενέργεια, κατάφερε να ελέγχει ακόμα και τη βροχή. Η φύση όμως δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί, να δαμαστεί... Και δε μας έχει ανάγκη. Έχει τους δικούς της τρόπους και τα μεγαλόπνοα σχέδια του ανθρώπου δεν την επηρεάζουν. Όσο κι αν την πληγώνουμε θα ανακάμπτει. Οι μόνοι χαμένοι θα είμαστε εμείς, με τους καρκίνους και τις μολύνσεις.
Καλά να πάθουμε, μας αξίζει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)