Πέρασα ξανά από το ίδιο σημείο λίγο νωρίτερα από αυτήν την ανάρτηση. Ξενυχτισμένος και εξουθενωμένος, με την πρωινή χειμωνιάτικη ψύχρα να κεντρίζει τα κόκκαλά μου και να μουδιάζει τα άκρα μου, βρήκα παρ' αυτά το κουράγιο να κοντοσταθώ ξανά στο ίδιο σημείο που είχα μείνει αηδιασμένος πριν λίγες μέρες.
Και τότε, από το πουθενά μια ξαφνική ζεστασιά, συνοδευόμενη από ένα ρίγος και συγκίνηση με πλημμύρισε διώχνοντας την παγωνιά μαζί με κάθε άλλο αρνητικό συναίσθημα από πάνω μου.
Το είχες αφαιρέσει. Το σημάδι της ντροπής δεν ήταν πλέον εκεί. Στη θέση του είχαν μείνει μόνο τα δυο καρφιά για να θυμίζουν το μαρτύριο. Δε χρειάστηκε να αγγίξω τις πληγές του...
Το χαρτί ήταν το πρώτο βήμα. Το ήξερα ότι υπάρχεις, το ήξερα. Σ' ευχαριστώ.
Ίσως τελικά να μην είμαστε όλοι σκάρτοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου