14 Φεβρουαρίου: Του Αγίου Καταστηματάρχη

14 Φεβρουαρίου... Καμιά ουσιαστική διαφορά από τις 14 οποιουδήποτε άλλου μήνα... Εκτός απο μία: Χαρούμενα ερωτευμένα πιτσουνάκια τρέχουν πέρα δώθε στα μαγαζιά και σκορπίζουν τα ευρώπουλα που με κόπο έχουν αποκτίσει οι ίδιοι ή, στην περίπτωση που δεν είναι ακόμα σε θέση να εργαστούν, οι γονείς τους σε δώρα για τον/την εκλεκτό/ή της καρδιάς τους (λέμε τωρα...). Εγώ βέβαια δεν έχω ποτέ μου γιορτάσει τη συγκεκριμένη μέρα... Όχι γιατί δεν μπορούσα, ούτε γιατί δεν ήθελα. Απλά δεν έτυχε. Ο τρόπος όμως με τον οποίο τη βλέπω δεν οφείλεται σ' αυτό... Άλλωστε κατά βάθος είμαι ρομαντικός τύπος. Οφείλεται στην λογική προσέγγιση που έχω κάνει στο θέμα. Και εξηγούμαι:
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι μόνοι κερδισμένοι από αυτή τη γιορτή είναι οι ιδιοκτήτες μαγαζιών εποχιακών ειδών ή ειδών δώρου, άντε και ο ψιλικατζής της γειτονιάς για τους τζαμπατζήδες ή ο βιβλιοπώλης για τους πολύ ρομαντικούς και με μικρό budget ή ο ιδιοκτήτης ακριβού εστιατορίου για την ίδια κατηγορία με μεγαλύτερο budget. Εμείς θα ασχοληθούμε με το 80% των περιπτώσεων, που αποτελούν οι ιδιοκτήτες μεγαζιών εποχιακών ειδών και ειδών δώρου. Σκεφτείτε, λοιπόν, κάθε πότε κάνουν τζίρο αυτά τα μαγαζιά (τα οποία αποτελούν μεγάλο μέρος της ελληνικής αγοράς); Μα φυσικά στις γιορτές... Και ποιες είναι αυτές γιορτές;
Τα μαγαζιά αυτά λοιπόν κάνουν τζίρο σε γιορτές όπως το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, οι Απόκριες... Πως λοιπόν θα μπορούσαν να έχουν πωλήσεις στο διάστημα μεταξύ Χριστουγέννων και Αποκριών; Μα φυσικά με μια ένθετη εορτή που να προϋποθέτει αγορά δώρων... Αμ, τι; Χαζοί είναι;
Κάπως έτσι λειτουργεί ο Άγιος Βαλεντίνος, άλλη μια θυσία στο βωμό του καπιταλισμού. Και δεν εννοώ φυσικά τη χρηματική θυσία, αλλά αυτή της κατάργησης του συναισθήματος. Δεν σταματούν μπροστά σε τίποτα, σαν νταλίκα με ταχύτητα 100 χλμ/ώρα σε κατηφόρα με λάδια...
Και αν ακόμα με αμφισβητείτε (πράγμα που σίγουρα συμβαίνει), απλά αναλογιστείτε, αν υπάρχει άλλος άγιος της Καθολικής Εκκλησίας που να τον γιορτάζουμε στην Ορθόδοξη Ελλάδα (άντε μην αρχίσω με τα του Κλήρου τώρα. Παρεπιπτόντως με γεια τον Αρχιεπίσκοπο... Να μας ζήσει! Πάνω από δέκα χρόνια εννοώ).
Αν ακόμα και τώρα δεν έχετε αλλάξει γνώμη, τότε δυστυχώς δεν υπάρχει ελπίδα. Κι όσον αφορά αυτούς που θα διαμαρτυρηθούν, γιατί θέλουν να γιορτάσουν αυτήν την ημέρα, δεν είπα το αντίθετο. Απλά δωρίστε κάτι το συμβολικό... Το μεγαλύτερο δώρο είναι η ειλικρίνεια...

Αθεράπευτα ρομαντικός, οραματιστής και ταυτόχρονα πεσιμιστής και ρεαλιστής...