Είχε πορεία προχθές.
Στο κέντρο της Αθήνας ξεχύθηκαν οι φοιτητές,
κι εκείνη γυμνή από αμάξια για μια ακόμη φορά
ντύθηκε με το λευκό και κόκκινο χρώμα των πανό
Παράξενοι ήχοι απλώθηκαν στην πλατεία
και στον αέρα πλανήθηκε θαρρείς μια μυρωδιά αγώνα
καθώς χέρια χτυπούσαν μεταξύ τους - χειροκροτώντας
όσους απηύθυναν χαιρετισμό στη ριζοσπαστική νεολαία
και οι ιαχές σκεπάζαν τις φωνές τους.
Ύστερα κίνησαν όλοι μαζί οι σύντροφοι
ενωμένοι σε αλυσίδες ως εκεί που φτάνει το μάτι σου
-ενωμένοι με τα χέρια αλλά και με τις ψυχές τους-
αποφασισμένοι.
Κοντά τους βάδισαν πολλοί
άλλοι τείνοντας χείρα βοηθείας κι άλλοι γιουχάροντας
και τα συνθήματα αντήχησαν στο δρόμο.
Μόρφωση, στέγαση, δωρεάν υγεία
καμία θυσία για την πλουτοκρατία.
Κάποιος ήταν εκεί, κάποιος τους άκουσε
ή και τους είδε - και συμφώνησε μαζί τους.
Ένιωσε μέσα του να ξυπνάει το δίκαιο και σωστό
κι όλα έγιναν ένα.
Είχαμε πορεία προχθές.
Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011
Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011
Εκνευρισμός
Δε φταίω εγώ. Υπάρχουν πολλά πράγματα που με εκνευρίζουν και γκρινιάζω όλη την ώρα. Αλλά ξέρω ότι έχω δίκιο! Οποιοσδήποτε θα εκνευριζόταν στη θέση μου, απλά τυχαίνει πάντα να συμβαίνουν σε μένα όλα μαζεμένα. Τι να πω...
Ας αρχίσω όμως να απευθύνω το κράξιμο σε συγκεκριμένα θέματα γιατί αλλιώς δε θα τελειώσουμε ποτέ. Την περασμένη Τετάρτη πήγα σε μια γνωστή τράπεζα να ανοίξω έναν λογαριασμό. Εφοδιασμένος με τα -θεωρητικά- απαραίτητα έγγραφα, δηλαδή ταυτότητα, φοιτητικό πάσο και ένα χαρτί στο οποίο είχα σημειώσει τον ΑΦΜ μου, πίστευα ότι η διαδικασία θα γίνει επί τόπου. Αμ δε! Ο υπάλληλος με τον οποίο μίλησα με ενημέρωσε ότι χρειαζόταν ένα έγγραφο που ονομάζεται βεβαίωση απόδοσης ΑΦΜ, κάτι που θεωρώ λογικό, καθώς θα μπορούσα να του δώσω κάποιον άκυρο αριθμό. Οκ λοιπόν, θεωρώντας ότι η τράπεζα δεν είχε τη δυνατότητα να εξακριβώσει το κατά πόσο λέω αλήθεια, κατευθύνθηκα προς τη ΔΟΥ, χωρίς φυσικά κάποια προκατάληψη στο μυαλό μου για την ελληνική γραφειοκρατία.
Η ουρά ήταν αρκετά μεγάλη, λόγω ώρας αιχμής, αλλά περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου, έχοντας φροντίσει να έχω παρέα. Φτάνοντας στο κεφάλι (το τέρμα της ουράς ντε) κι ύστερα από τα τυπικά καλημέρα σας, ζητάω από τη βαριεστημένη υπάλληλο το χαρτί που χρειαζόμουν, απροετοίμαστος για την αναπάντεχη απάντηση που ακολούθησε το τέλος της αίτησης μου. Τι θα πει δεν ξαναβγαίνει η βεβαίωση; Τι με νοιάζει που τη δώσατε στον πατέρα μου, όταν πριν τρία χρόνια μου έβγαλε ΑΦΜ εν αγνοία μου προκειμένου να αγοράσει ένα διαμέρισμα στο όνομά μου; Εγώ θέλω το χαρτί που ζήτησα! - ήρεμα Χρήστο- ακούω δυο φωνές να μου λένε, η μία από την κοπέλα που βρισκόταν δίπλα μου όλη αυτή την ώρα κι η άλλη από το συνειδητό τμήμα του εγκεφάλου μου. Γιατί το υποσυνείδητο κοσμούσε αυτή τη στιγμή το γραφείο με τα έντερα της υπαλλήλου νοητά.
Αφού λοιπόν αποφάσισα πως δε θα έβγαζα άκρη αυθημερόν, έφυγα με σκοπό να βρω το έγγραφο, περί ου ο λόγος, στο σπίτι. Εκεί, ο πατέρας μου, με διαβεβαίωσε ότι ούτε καν ήξερε πως υπάρχει κάτι τέτοιο. Ξέθαψα το συμβόλαιο του διαμερίσματος για το οποίο είχε βγει αρχικά ο ΑΦΜ μου αλλά εις μάτην. Το μόνο που βρήκα ήταν μια σελίδα που ανέφερε ονοματεπώνυμο, ΑΔΤ και ΑΦΜ, κάτι που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο, αν ένιωθα αρκετά ασφαλής κουβαλώντας ένα συμβόλαιο ιδιοκτησίας στο δρόμο. Σε καμία περίπτωση δηλαδή.
Αποφασισμένος παρ' αυτά να ανοίξω το λογαριασμό μιας και το χρειαζόμουν άμεσα, ξυπνάω μαύρο χάραμα Παρασκευής, να πάω πρώτος στην εφορία μπας και έχω καμιά τύχη. Μπαίνω μέσα όλο χαρά στην όψη του άδειου γκισέ. Μόνο που ήταν περισσότερο άδειο απ' ό,τι θα επιθυμούσα. Τουτέστιν, έλλειπε και η χαροπή (όχι δεν είναι ορθογραφικό. Βγαίνει από τον Χάρο) υπάλληλος. Ε, λέω, δημόσιο είναι, πρωί είναι, ουρά δεν έχει, για τσιγάρο θα πήγε. ΧΑ! Σιγά μην ήμουν τόσο τυχερός. Μια άλλη κυρία με ενημερώνει ότι όχι μόνο είναι κλειστό το τμήμα μητρώου, αλλά το χαρτί που θέλω ΌΝΤΩΣ ΔΕΝ ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΕΙ. Παρατηρώντας βέβαια τις φλέβες που άρχισαν να πετάγονται πάνω στο μέτωπό μου, συμπλήρωσε πως ίσως να βοηθούσε μια επίσκεψη στο ΚΕΠ (Κάτσε - Εκνευρίσου - Περιμένοντας). Καλύτερα να μου είχε πει πως για να πάρω το χαρτί πρέπει να πάω σε σκυλάδικο στο οποίο γίνεται σωματικός έλεγχος για τυχόν ωτασπίδες.
Εν πάσει περιπτώσει δίνω τόπο στην οργή και πάω στο ΚΕΠ. Βγάζω χαρτί για την ουρά και κάθομαι στο lobby περιμένοντας αυτή τη φορά χωρίς παρέα. Μπροστά από μένα στη σειρά ήταν μόλις ένας κύριος, ο οποίος εκείνη την ώρα κατευθυνόταν προς το ΕΝΑ από τα ΤΕΣΣΕΡΑ γκισέ στο οποίο υπήρχε υπάλληλος. Αν είχα αναλογικό ρολόι κι όχι κινητό για να κοιτάω την ώρα θα πίστευα πως είχε σπάσει κάποιο γρανάζι, όταν μετά το τέλος της συναλλαγής του εν λόγω κυρίου είχαν περάσει 45 λεπτά. Με τα πόδια μου μουδιασμένα σαν να βγήκα από κώμα και τα μάτια κόκκινα από την αϋπνία κατευθύνθηκα σαν πρεζάκι προς το ελεύθερο, πλέον, γκισέ και είπα στην υπάλληλο το λόγο για τον οποίο βρισκόμουν εκεί. Αυτή χωρίς καν να δει την ταυτότητά μου, την οποία προσπαθούσα να δείξω και μόνο με τον αριθμό ύστερα από 1 λεπτό μου έδωσε την πολυπόθητη βεβαίωση, η οποία κατέφτασε με FAX από το τμήμα μητρώου της τοπικής ΔΟΥ. Ώπα ρε Χρήστο, για rewind. Εννοείς ότι μετά από 45 λεπτά αναμονής στην ουρά, μια υπηρεσία σου έδωσε ένα έγγραφο που έλαβε από ένα τμήμα μιας άλλης υπηρεσίας, το οποίο είναι κλειστό και ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να σου βγάλει αυτό το χαρτί; ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΝΝΟΩ!
Ανακουφισμένος εν μέρει που δε βρισκόμουν στο εδώλιο για φόνο εν βρασμώ ψυχής όλων των παρευρισκομένων και είχα και το χαρτί που ήθελα χάρη σε μια αρετή που λέγεται υπομονή και μια άλλη που λέγεται αυτοέλεγχος (Γκουρού έγινα μετά από όλη αυτή την ιστορία. Αυτή τη στιγμή ίπταμαι πάνω από το παρκέ του δωματίου μου), κατευθύνθηκα προς την τράπεζα για να ανοίξω επιτέλους το λογαριασμό. Αφού παρουσίασα λοιπόν όλα τα έγγραφα που χρειάζονται, η υπάλληλος που είχε αναλάβει να μου ανοίξει το λογαριασμό παρατήρησε ότι στη βεβαίωση που παρουσίασα δεν αναγραφόταν τωρινή (ή και παλιά) διεύθυνση κατοικίας. Φαντάζομαι ότι εκείνη τη στιγμή όποιος με είδε θα με πέρασε για άγαλμα γιατί έμεινα ακίνητος και το χρώμα μου πλησίασε τις αποχρώσεις του σοβά. Αλλά η υπάλληλος με καθησύχασε λέγοντας πως θα επιβεβαίωνε τη διεύθυνση στέλνοντας FAX στο Υπουργείο Οικονομικών. Ώπα, ξαναστάκα! Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσαν εξ' αρχής να πάρουν τη βεβαίωση από το υπουργείο και να μη χρειαστεί να τρέχεις 2 μέρες; Δεν ξέρω, αλλά μισό λεπτό γιατί με ειδοποιούν από το κοντρόλ, πρέπει να περάσουμε σε μια έκτακτη είδηση. Μακελειό σε υποκατάστημα γνωστής τράπεζας, ο φερόμενος ως δράστης βρέθηκε κρατώντας στο ένα χέρι την επικυρωμένη φωτοτυπία της καρωτίδας μιας άτυχης υπαλλήλου και στο άλλο ένα πυροβόλο όπλο, ο τρόπος εισόδου του οποίου στην τράπεζα παραμένει μέχρι στιγμής μυστήριο. Σε 100 νεκρούς εκτιμάται ο τραγικός απολογισμός, ενώ ο δράστης δεν έχει σταματήσει να γελάει υστερικά από την προσαγωγή του και να φωνάζει "Τώρα την είδες τη βεβαίωση;".
Ας αρχίσω όμως να απευθύνω το κράξιμο σε συγκεκριμένα θέματα γιατί αλλιώς δε θα τελειώσουμε ποτέ. Την περασμένη Τετάρτη πήγα σε μια γνωστή τράπεζα να ανοίξω έναν λογαριασμό. Εφοδιασμένος με τα -θεωρητικά- απαραίτητα έγγραφα, δηλαδή ταυτότητα, φοιτητικό πάσο και ένα χαρτί στο οποίο είχα σημειώσει τον ΑΦΜ μου, πίστευα ότι η διαδικασία θα γίνει επί τόπου. Αμ δε! Ο υπάλληλος με τον οποίο μίλησα με ενημέρωσε ότι χρειαζόταν ένα έγγραφο που ονομάζεται βεβαίωση απόδοσης ΑΦΜ, κάτι που θεωρώ λογικό, καθώς θα μπορούσα να του δώσω κάποιον άκυρο αριθμό. Οκ λοιπόν, θεωρώντας ότι η τράπεζα δεν είχε τη δυνατότητα να εξακριβώσει το κατά πόσο λέω αλήθεια, κατευθύνθηκα προς τη ΔΟΥ, χωρίς φυσικά κάποια προκατάληψη στο μυαλό μου για την ελληνική γραφειοκρατία.
Η ουρά ήταν αρκετά μεγάλη, λόγω ώρας αιχμής, αλλά περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου, έχοντας φροντίσει να έχω παρέα. Φτάνοντας στο κεφάλι (το τέρμα της ουράς ντε) κι ύστερα από τα τυπικά καλημέρα σας, ζητάω από τη βαριεστημένη υπάλληλο το χαρτί που χρειαζόμουν, απροετοίμαστος για την αναπάντεχη απάντηση που ακολούθησε το τέλος της αίτησης μου. Τι θα πει δεν ξαναβγαίνει η βεβαίωση; Τι με νοιάζει που τη δώσατε στον πατέρα μου, όταν πριν τρία χρόνια μου έβγαλε ΑΦΜ εν αγνοία μου προκειμένου να αγοράσει ένα διαμέρισμα στο όνομά μου; Εγώ θέλω το χαρτί που ζήτησα! - ήρεμα Χρήστο- ακούω δυο φωνές να μου λένε, η μία από την κοπέλα που βρισκόταν δίπλα μου όλη αυτή την ώρα κι η άλλη από το συνειδητό τμήμα του εγκεφάλου μου. Γιατί το υποσυνείδητο κοσμούσε αυτή τη στιγμή το γραφείο με τα έντερα της υπαλλήλου νοητά.
Αφού λοιπόν αποφάσισα πως δε θα έβγαζα άκρη αυθημερόν, έφυγα με σκοπό να βρω το έγγραφο, περί ου ο λόγος, στο σπίτι. Εκεί, ο πατέρας μου, με διαβεβαίωσε ότι ούτε καν ήξερε πως υπάρχει κάτι τέτοιο. Ξέθαψα το συμβόλαιο του διαμερίσματος για το οποίο είχε βγει αρχικά ο ΑΦΜ μου αλλά εις μάτην. Το μόνο που βρήκα ήταν μια σελίδα που ανέφερε ονοματεπώνυμο, ΑΔΤ και ΑΦΜ, κάτι που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο, αν ένιωθα αρκετά ασφαλής κουβαλώντας ένα συμβόλαιο ιδιοκτησίας στο δρόμο. Σε καμία περίπτωση δηλαδή.
Αποφασισμένος παρ' αυτά να ανοίξω το λογαριασμό μιας και το χρειαζόμουν άμεσα, ξυπνάω μαύρο χάραμα Παρασκευής, να πάω πρώτος στην εφορία μπας και έχω καμιά τύχη. Μπαίνω μέσα όλο χαρά στην όψη του άδειου γκισέ. Μόνο που ήταν περισσότερο άδειο απ' ό,τι θα επιθυμούσα. Τουτέστιν, έλλειπε και η χαροπή (όχι δεν είναι ορθογραφικό. Βγαίνει από τον Χάρο) υπάλληλος. Ε, λέω, δημόσιο είναι, πρωί είναι, ουρά δεν έχει, για τσιγάρο θα πήγε. ΧΑ! Σιγά μην ήμουν τόσο τυχερός. Μια άλλη κυρία με ενημερώνει ότι όχι μόνο είναι κλειστό το τμήμα μητρώου, αλλά το χαρτί που θέλω ΌΝΤΩΣ ΔΕΝ ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΕΙ. Παρατηρώντας βέβαια τις φλέβες που άρχισαν να πετάγονται πάνω στο μέτωπό μου, συμπλήρωσε πως ίσως να βοηθούσε μια επίσκεψη στο ΚΕΠ (Κάτσε - Εκνευρίσου - Περιμένοντας). Καλύτερα να μου είχε πει πως για να πάρω το χαρτί πρέπει να πάω σε σκυλάδικο στο οποίο γίνεται σωματικός έλεγχος για τυχόν ωτασπίδες.
Εν πάσει περιπτώσει δίνω τόπο στην οργή και πάω στο ΚΕΠ. Βγάζω χαρτί για την ουρά και κάθομαι στο lobby περιμένοντας αυτή τη φορά χωρίς παρέα. Μπροστά από μένα στη σειρά ήταν μόλις ένας κύριος, ο οποίος εκείνη την ώρα κατευθυνόταν προς το ΕΝΑ από τα ΤΕΣΣΕΡΑ γκισέ στο οποίο υπήρχε υπάλληλος. Αν είχα αναλογικό ρολόι κι όχι κινητό για να κοιτάω την ώρα θα πίστευα πως είχε σπάσει κάποιο γρανάζι, όταν μετά το τέλος της συναλλαγής του εν λόγω κυρίου είχαν περάσει 45 λεπτά. Με τα πόδια μου μουδιασμένα σαν να βγήκα από κώμα και τα μάτια κόκκινα από την αϋπνία κατευθύνθηκα σαν πρεζάκι προς το ελεύθερο, πλέον, γκισέ και είπα στην υπάλληλο το λόγο για τον οποίο βρισκόμουν εκεί. Αυτή χωρίς καν να δει την ταυτότητά μου, την οποία προσπαθούσα να δείξω και μόνο με τον αριθμό ύστερα από 1 λεπτό μου έδωσε την πολυπόθητη βεβαίωση, η οποία κατέφτασε με FAX από το τμήμα μητρώου της τοπικής ΔΟΥ. Ώπα ρε Χρήστο, για rewind. Εννοείς ότι μετά από 45 λεπτά αναμονής στην ουρά, μια υπηρεσία σου έδωσε ένα έγγραφο που έλαβε από ένα τμήμα μιας άλλης υπηρεσίας, το οποίο είναι κλειστό και ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να σου βγάλει αυτό το χαρτί; ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΝΝΟΩ!
Ανακουφισμένος εν μέρει που δε βρισκόμουν στο εδώλιο για φόνο εν βρασμώ ψυχής όλων των παρευρισκομένων και είχα και το χαρτί που ήθελα χάρη σε μια αρετή που λέγεται υπομονή και μια άλλη που λέγεται αυτοέλεγχος (Γκουρού έγινα μετά από όλη αυτή την ιστορία. Αυτή τη στιγμή ίπταμαι πάνω από το παρκέ του δωματίου μου), κατευθύνθηκα προς την τράπεζα για να ανοίξω επιτέλους το λογαριασμό. Αφού παρουσίασα λοιπόν όλα τα έγγραφα που χρειάζονται, η υπάλληλος που είχε αναλάβει να μου ανοίξει το λογαριασμό παρατήρησε ότι στη βεβαίωση που παρουσίασα δεν αναγραφόταν τωρινή (ή και παλιά) διεύθυνση κατοικίας. Φαντάζομαι ότι εκείνη τη στιγμή όποιος με είδε θα με πέρασε για άγαλμα γιατί έμεινα ακίνητος και το χρώμα μου πλησίασε τις αποχρώσεις του σοβά. Αλλά η υπάλληλος με καθησύχασε λέγοντας πως θα επιβεβαίωνε τη διεύθυνση στέλνοντας FAX στο Υπουργείο Οικονομικών. Ώπα, ξαναστάκα! Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσαν εξ' αρχής να πάρουν τη βεβαίωση από το υπουργείο και να μη χρειαστεί να τρέχεις 2 μέρες; Δεν ξέρω, αλλά μισό λεπτό γιατί με ειδοποιούν από το κοντρόλ, πρέπει να περάσουμε σε μια έκτακτη είδηση. Μακελειό σε υποκατάστημα γνωστής τράπεζας, ο φερόμενος ως δράστης βρέθηκε κρατώντας στο ένα χέρι την επικυρωμένη φωτοτυπία της καρωτίδας μιας άτυχης υπαλλήλου και στο άλλο ένα πυροβόλο όπλο, ο τρόπος εισόδου του οποίου στην τράπεζα παραμένει μέχρι στιγμής μυστήριο. Σε 100 νεκρούς εκτιμάται ο τραγικός απολογισμός, ενώ ο δράστης δεν έχει σταματήσει να γελάει υστερικά από την προσαγωγή του και να φωνάζει "Τώρα την είδες τη βεβαίωση;".
Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011
Το ήξερα
Πέρασα ξανά από το ίδιο σημείο λίγο νωρίτερα από αυτήν την ανάρτηση. Ξενυχτισμένος και εξουθενωμένος, με την πρωινή χειμωνιάτικη ψύχρα να κεντρίζει τα κόκκαλά μου και να μουδιάζει τα άκρα μου, βρήκα παρ' αυτά το κουράγιο να κοντοσταθώ ξανά στο ίδιο σημείο που είχα μείνει αηδιασμένος πριν λίγες μέρες.
Και τότε, από το πουθενά μια ξαφνική ζεστασιά, συνοδευόμενη από ένα ρίγος και συγκίνηση με πλημμύρισε διώχνοντας την παγωνιά μαζί με κάθε άλλο αρνητικό συναίσθημα από πάνω μου.
Το είχες αφαιρέσει. Το σημάδι της ντροπής δεν ήταν πλέον εκεί. Στη θέση του είχαν μείνει μόνο τα δυο καρφιά για να θυμίζουν το μαρτύριο. Δε χρειάστηκε να αγγίξω τις πληγές του...
Το χαρτί ήταν το πρώτο βήμα. Το ήξερα ότι υπάρχεις, το ήξερα. Σ' ευχαριστώ.
Ίσως τελικά να μην είμαστε όλοι σκάρτοι
Και τότε, από το πουθενά μια ξαφνική ζεστασιά, συνοδευόμενη από ένα ρίγος και συγκίνηση με πλημμύρισε διώχνοντας την παγωνιά μαζί με κάθε άλλο αρνητικό συναίσθημα από πάνω μου.
Το είχες αφαιρέσει. Το σημάδι της ντροπής δεν ήταν πλέον εκεί. Στη θέση του είχαν μείνει μόνο τα δυο καρφιά για να θυμίζουν το μαρτύριο. Δε χρειάστηκε να αγγίξω τις πληγές του...
Το χαρτί ήταν το πρώτο βήμα. Το ήξερα ότι υπάρχεις, το ήξερα. Σ' ευχαριστώ.
Ίσως τελικά να μην είμαστε όλοι σκάρτοι
Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011
Κλισέ ξέσπασμα #3
Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε πολλούς. Υποθέτω πως ναι, αλλά όπως και να έχει σίγουρα κάποιος που διαβάζει αυτές τις γραμμές θα με καταλάβει. Μ' αυτήν την πεποίθηση άνοιξα και συντηρώ αυτό το ιστολόγιο άλλωστε. Τέσπα.
Μου συμβαίνει συχνά ενώ περπατάω μόνος στο δρόμο. Γύρω μου τα πάντα σταματούν να έχουν σημασία και τα πόδια μου με μεταφέρουν μηχανικά στον προορισμό μου. Το μυαλό μου επικεντρώνεται σε ένα πράγμα. Κάτι τυχαίο, ίσως κάτι που είδα ή που σκέφτηκα εκείνη την ώρα. Ένα γεγονός, ένας άνθρωπος, ένας στίχος...
Είδα ένα διαφημιστικό έντυπο καρφιτσωμένο σε ένα δέντρο, από αυτά που κοσμούν τα πεζοδρόμια των προαστίων της Αθήνας. Ένα μικρό δέντρο του οποίου τη σάρκα κάποιος πλήγωσε αδίστακτα με ένα μικρό κομμάτι μετάλλου. Γύρω τόσες σιδερένιες κολώνες, στύλοι της ΔΕΗ, ένας σωρός τεχνητά και άψυχα σώματα και όμως κάποιος διάλεξε ένα δέντρο για να κρεμάσει τη ντροπή του ανθρώπινου γένους πάνω. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να ήταν, δεν με ενδιέφερε. Άλλωστε όλοι μας λίγο πολύ έχουμε κάνει κάτι παρόμοιο, από ένα τσιγάρο που πέταξες κάτω μέχρι τους εμπρησμούς για τον αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων. Κοντοστάθηκα μόνο λίγο να κοιτάξω το σημάδι αυτό της παρακμής των αξιών μας και ύστερα τα πόδια μου ξαναξεκίνησαν να προχωρούν μόνα τους, τα μάτια μου στράφηκαν αλλού ελπίζοντας να το ξεχάσω. Δεν μπήκα στον κόπο να ξαλαφρώσω το δέντρο από το βάρος αυτό, από το ανθρώπινο μίασμα - η ζημιά είχε ήδη γίνει. Και είχε γίνει γιατί κανείς άλλος δεν έδειξε ενδιαφέρον γι' αυτό. Αποφάσισα να το αφήσω έτσι, ελπίζοντας πως ίσως κάποιος άλλος θα παρατηρούσε επίσης τη χυδαιότητα αυτής της πράξης και θα έμπαινε στους ίδιους συλλογισμούς.
Γιατί σαφώς πρόκειται περί χυδαιότητας όταν ένα πλάσμα θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από όλα τα υπόλοιπα. Δεν είναι απλά ένα δέντρο με ένα διαφημιστικό φυλλάδιο επάνω. Μη μένεις στο δέντρο, αλλά κοίτα το δάσος μου έλεγαν κάποτε. Δεν βλέπεις την ειρωνεία που με σκοτώνει; Πάνω στο δέντρο κάποιος άλλος κάρφωσε ένα κομμάτι από ένα άλλο δέντρο. Αυτό που εσύ λες χαρτί, ξέρεις, κάποτε ζούσε και ανέπνεε όπως ακριβώς εσύ. Μη με παρεξηγείς, δεν είμαι κανένας κολλημένος οικολόγος, δεν λέω ότι δεν πρέπει να κόβουμε τα δέντρα για το χαρτί ή την ξυλεία, αλλά ένιωσα σαν να έβλεπα ένα κομμένο χέρι καρφωμένο πάνω στο σώμα ενός παιδιού.
Δεν υπάρχει σεβασμός προς τη φύση. Δεν μπορεί να υπάρξει στις μέρες μας. Βλέπεις, όσο κι αν δεν θες να το παραδεχθείς, ο σεβασμός είναι πολύ κοντά στο δέος και τον φόβο. Σε κάποιες περιπτώσεις ίσως και να πηγάζει από καθαρό τρόμο. Κι εμείς πιστεύουμε πως τη φύση την έχουμε δαμάσει, πως δεν υπάρχει λόγος να τη φοβόμαστε, άρα δε χρειάζεται να τη σεβόμαστε. Ο άνθρωπος έχει καταφέρει να ελέγξει τη φύση πολλές φορές. Μαγείρεψε με τη φωτιά, έκτισε φράγματα για να φτιάξει λίμνες, χρησιμοποίησε τον αέρα για να παράγει ενέργεια, κατάφερε να ελέγχει ακόμα και τη βροχή. Η φύση όμως δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί, να δαμαστεί... Και δε μας έχει ανάγκη. Έχει τους δικούς της τρόπους και τα μεγαλόπνοα σχέδια του ανθρώπου δεν την επηρεάζουν. Όσο κι αν την πληγώνουμε θα ανακάμπτει. Οι μόνοι χαμένοι θα είμαστε εμείς, με τους καρκίνους και τις μολύνσεις.
Καλά να πάθουμε, μας αξίζει.
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010
Φοιτητεύειν εστί φιλοσοφείν
Ναι, ναι πέρασαν τα χρόνια, με θυμάστε που ήμουν τόοοοοοσο δα και τώρα να πως μεγάλωσα μπλα μπλα μπλα. Καλώς ή κακώς έχω πλέον πατήσει το κατώφλι της ενηλικίωσης και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εδώ και μερικούς μήνες και πολλά έχουν συμβεί οδηγώντας στη ριζική αλλαγή (oh yeah, I am a drama queen!) της καθημερινότητας μου, κάτι που οδήγησε και στην πολύμηνη απουσία μου από το blogging, φαινόμενο που βέβαια είναι αρκετά συνηθισμένο.
Πρώτα απ' όλα η προσωπική μου ζωή έχει δεχθεί τόσο πλήγματα όσο και ευχάριστες αλλαγές τον τελευταίο χρόνο, κάτι που συνέβαλλε στην αναθεώρηση ορισμένων πραγμάτων όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, τόσο φιλικές όσο και ερωτικές, οι παράμετροι επιλογής των ατόμων με τα οποία αλληλεπιδρώ και τα λοιπά. Μπήκα στο λούκι μιας λάθος σχέσης, απάτησα, τσακώθηκα μόνος μου, τσακώθηκα με τον εαυτό μου, χώρισα, τα έκανα σκατά με τον κολλητό μου, άτομα που εμπιστευόμουν έκαναν και είπαν πράγματα που δε χωράνε στο μυαλό μου. Ευτυχώς όλα βρήκαν σιγά σιγά το δρόμο τους, η σκατίλα έφυγε από πάνω μας και τώρα είμαι με τους ανθρώπους που ξέρω ότι μπορώ να εμπιστεύομαι τόσο σε φιλικό όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο. Τέσπα.
Πέραν του προσωπικού rant που γράφτηκε έτσι για την ιστορία, όχι ότι ενδιαφέρει κανέναν η ζωή μου αν και κάποια στιγμή σκέφτομαι να την κάνω ταινία (το συζητάμε με τον πετράκη τον Jackson, αλλά μου λέει "re si chris, then boro na dialexo protagonisti. Di caprio na paro i statham?"), υπάρχει κάτι άλλο που θέλω να θίξω. Και φυσικά πρόκειται για τα του φοιτητή!
Πηγαίνω λοιπόν πρώτη μέρα για εγγραφή στη σχολή μου και με το που περνάει η άκρη του παπουτσιού μου τη γραμμή της πόρτας της σχολής έρχεται μια ΠΑΣΠίτισσα και με πιάνει από το χεράκι. "Γειά σου! Πρωτοετής; Πώς σε λέεεεεενεεεεεεεεε;" (υπότιτλοι: "Ερχόμαστε με φιλικές διαθέσεις". Ερμηνεία: "χαχα ψάρακλα σε έχω στο τσεπάκι"). "Χρήστο" απαντάω εγώ, ναι μεν γνωρίζοντας περί τίνος πρόκειται, αποφεύγοντας δε να γίνω αγενής πρώτη μέρα. Στο δρόμο τα υπόλοιπα μαύρα σκυλιά του πολέμου κοιτάζουν με δίψα για αίμα την "πράσινη" κοπέλα που με σέρνει στα γραφειάκια της παράταξής της για να με "βοηθήσει". στο δρόμο μια τολμηρή ΔΑΠίτισσα προσπαθεί να κάνει το μαρκάρισμα αλλά αμέσως τέσσερις μαντράχαλοι της ΠΑΣΠ με περικυκλώνουν και αρχίζουν να μου συστήνονται (τελείως τυχαία όλοι ήθελαν να μου συστηθούν ακριβώς εκείνη τη στιγμή). Εκεί ήταν που δεν άντεξα και πέταξα ένα "ε, παιδιά, να αραιώσουμε λίγο γιατί έχω και μια μικρή αγοραφοβία;". Και παραδόξως τα λυκόσκυλα υπάκουσαν και έκαναν στην άκρη. Φυσικά μετά την εγγραφή έφυγα από αλλού για να μην τους πετύχω και επιδίωξα να συναναστραφώ με παρατάξεις που με εκπροσωπούν καλύτερα.
Το τελειωτικό χτύπημα βέβαια πριν σταματήσουν να με ενοχλούν οι παρατάξεις με τις οποίες δεν ήθελα να συναναστραφώ ήταν όταν με πήρε τηλέφωνο μια Μαρία, προσπαθώντας να με "βοηθήσει" να γραφτώ στα ηλεκτρονικά συστήματα που έπρεπε, ενώ ήξερε ότι είμαι φοιτητής πληροφορικής. Σ' εκείνο το σημείο η υποκρισία ήταν τόσο εξόφθαλμη που καταντούσε εξοργιστική και προσβλητική για τη νοημοσύνη μου. Παρόλα αυτά διαβεβαίωσα ψύχραιμα κι ευγενικά τη συνομιλήτρια μου ότι η βοήθεια της μου ήταν τόσο χρήσιμη όσο μου είναι τα προϊόντα που διαφημίζει το telemarketing και της το έκλεισα λέγοντας πως δεν έχω σήμα.
Καιρός πέρασε, δεν άλλαξαν και πολλά από τότε. Φυσικά δεν απέχω από τις κοινωνικοπολιτικοοικονομικές μεταβολές που συντρέχουν, δε βρίσκομαι μακριά, ούτε έξω από τις εξελίξεις, από τις πορείες, τα συλλαλητήρια και φωνάζω μαζί με άλλους για την αλήθεια. Φωνάζω την ίδια στιγμή που οι πράσινοι και μπλε "σωτήρες" μας, που είναι πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν τους φοιτητές, κάνουν το ένα πάρτι μετά το άλλο και πάνε εκδρομές στο Μπάνσκο. Δε θα σταματήσω ούτε να φωνάζω, ούτε να γράφω εδώ, κι ας το παραμελώ το καημένο το blogάκι μου, το έχω πάντα μες στο μυαλό μου και στην καρδιά μου, το αγαπάω γιατί η σαπίλα δεν μπορεί να το αγγίξει. Είναι δικό μου. Δικό μου και δικό σου, αρκεί να με νιώθεις. Γιατί ξέρω ότι κάπου εκεί υπάρχεις, εσύ που τα έχεις σκεφτεί όλα αυτά, πολύ πριν τα διαβάσεις εδώ.
Κυριακή 2 Μαΐου 2010
Μαθηματικά
Ο Κρατικός Προϋπολογισμός έχει Κρατικά Έσοδα και Κρατικές Δαπάνες.
Εάν Κρατικά Έσοδα > Κρατικές Δαπάνες έχουμε Πλεόνασμα
Εάν Κρατικά Έσοδα < Κρατικές Δαπάνες έχουμε Έλλειμμα
Ετησίως, έχουμε το Δημόσιο Έλλειμμα (Πλεόνασμα), το οποίο μετριέται ως ποσοστό επί του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ).
Το δημόσιο έλλειμμα (πλεόνασμα) είναι ο καθαρός δανεισμός (παροχή δανείων) της γενικής κυβέρνησης.
Τα συσσωρεμένα δημόσια ελλείμματα, στο σύνολό τους αλλά και μαζί με επιπλέον δανεισμό, αποτελούν το συνολικό Δημόσιο Χρέος.
Πηγή: http://www.epsilon-net.gr/e/MAIN-GA-Article.asp?Article=37
Γι' αυτό πρέπει να σταματήσουν να γίνονται βουλευτές οι θεωρητικοί...
Όχι συγνώμη, έκοψαν κονδύλι 1,5 εκ. € για να παρουν οι ίδιοι υπολογιστές και κινητά.
Χρησιμοποιώντας τον υπερσύγχρονο κβαντικό υπολογιστή μου που δουλεύει με πυρηνική ενέργεια, υπολόγισα ότι 1,5 εκατομύριο δια 300 βουλευτές (Δηλαδή 1500000/300) κανει περίπου (με πολύ καλή προσέγγιση που πήρε περίπου 4,5 χρόνια στο προαναφερθέντα υπολογιστή να κάνει) 5000 ευρώπουλα έκαστος. Βέβαια την τελευταία φορά που κοίταξα τα laptops που χρειάζονται για δουλειές γραφείου κοστίζουν με αυθεντικό λειτουργικό σύστημα χρυσοπληρωμένο, περι τα 1000-2000 €. Καλά θα μου πεις, πρέπει να πάρουν και κινητό. Γιατί πως να το κάνουμε, ο καημένος ο Βενιζέλος δεν έχει να φάει (δεν τον είδατε πως έρρεψε το χρυσό μου;), που λεφτά για κινητό και υπολογιστή, τα οποία είναι και πολύ χρήσιμα για τη θέση του; Ναι βρε παιδιά, τριτεκνος είναι ο Βενιζέλος γι' αυτό δε φορολογείται (αν συμπεριλάβεις τα παιδια που έχει στην κοιλια του αυτή τη στιγμη)...
Αλλά μην τολμήσουν να πάρουν ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό αυτά τα ρεμάλια οι δημόσιοι υπάλληλοι! Ούτε σεντ. Γιατί κανένας τους δε δουλεύει! Ποτέ! Ας πούμε όταν πάει κάποιος σε δημόσιο νοσοκομείο ή σχολείο, οι βουλευτές τρέχουν να τον εξυπηρετήσουν και τα κοπρόσκυλα κάθονται και κοιτούν. Εκτός βέβαια από αυτά τα χρυσά παιδιά, που οι κακοήθεις τα φωνάζουν βυσματωμένα (ναι, ναι εκείνα τα διακριτικά πλάσματα στους δήμους και τις νομαρχίες, που δεν τα βλέπει ποτέ κανείς, παρα δουλεύουν ακατάπαυστα για να φέρουν εγκαίρως τον καφέ στον προϊστάμενό τους, και μη φανταστείτε... Ψίχουλα τους δίνουν. Ούτε 1500 το μήνα.)
Δυο πράγματα θα πω... Άιντε άιντε!
Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010
Για δες κατι πράματα!
Για δες λοιπον τι συμβαίνει στον κόσμο σήμερα! Εντάξει, η Τζούλια κινηματογράφισε τις προσωπικές της στιγμές με τρικάμερο πλάνο και σαμπάνιες κλπ. Ο τύπος στην καρεκλίτσα δεν ήταν σκηνοθέτης ρε παιδιά, ο Ασκητής ήταν και απλά έδινε συμβουλές στο ζευγάρι. Το DVD απλά διέρευσε ήταν μόνο για προσωπική χρήση της εταιρείας παραγωγής (να βλέπουν και να μαθαίνουν δηλαδή). Τώρα τα λεφτα που πήρε η κοπέλα, ήταν απλά ένα χαρτζιλικάκι, έτσι φιλικά. Αλλα μισό λεπτό με ειδοποιούν από το κοντρόλ... Έγινε μια παρεξήγηση, η Τζούλια τελικά όντως πουτάνα είναι κι εγώ απλά σας λέω μαλακίες τόση ώρα.
Ουφ... Καιρό ήθελα να τα γράψω να βγουν από μέσα μου, αλλά βλέπεις, δύσκολος καιρός για κείμενα. Κόστίζει το ρεύμα για να γράφεις, κι όχι τίποτα άλλο, μπορεί η Τζούλια να άρεσε και στη Μέργκελ και τους λοιπούς Γερμανούληδες και να μου έκαναν και κανα κωλοδάκτυλο άμα τα πόσταρα νωρίτερα... Άσε καλύτερα.
Τώρα ειδικά, πέσανε κι όλα μαζί. Βλέπεις, το να κάψεις μια γερμανική σημαία, ή να βάλεις τη φάτσα της Πρώτης κυρίας της Γερμανίας (μη χέσω) σε καμια περίεργη εικόνα με Photoshop δεν κοστίζει τίποτα, αλλά να πάρεις αεροπλάνο να πας μέχρι εκεί, μονο και μόνο για να κατουρήσεις το Reichstag, ε, όσο να το κάνεις είναι ακριβό με την κατάργηση του Μισθού του δεκατου τέταρτου (κάτι σαν τον Λουδοβικο. Όλοι τον ακούμε αλλά δεν τον έχουν δει παρα ελάχιστοι). Όχι ότι θα πήγαινα δηλαδή αλλά λέω να τους στείλω ένα κατουρημένο χαρτί με φαξ.
Και δεν έχω και που να πάω, μιας και (α! δε σας είπα) μου έκαψαν το σπίτι. Ναι, βέβαια, εκεί να δεις, ωραίες φλόγες ού! Να κάνεις χάζι σου λέω! Μιλάμε στάχτη και μπούρμπερη το μέρος. Α! δεν ξερετε που είναι; Στη Ζαχάρω! ναι ναι! Σ' αυτη που κάηκε το 2007! Φαίνεται τους περίσσεψε λίγη βενζίνη (των εμπρηστών ντε!) και είπανε "Απόψε θα το κάψουμε". Η διαμάχη τώρα για το εν λόγω σπίτι με την πολιτεία είναι τελείως συμπτωματική και δεν πρέπει να υπάρχει καμία υπόνοια για εμπλοκή του αγαπητού δημάρχου κ. Πανταζή στην όλη υπόθεση. Δε σκέφτομαι καναν άλλο ρε πούστη, τη γιαγιά μου σκέφτομαι που φυλάει καραούλι το βράδυ αλλιώς θα σου τη φούσκωνα τη μπάτσα.
Τεσπά, δε βαριέσαι λέω και φεύγω για πενθήμερη. Λεωφορείο, λιμάνι, καράβι, αγοραφοβία, αϋπνία, ναυτία, να σου το λιμάνι στη Σουδα, και δώστου να ξεφορτώσουμε. Και στο περίμενε ξαφνικά λιμενικό. "Μα τι θέλουν αυτοι;" να λέμε... Ναι, για όσους δεν το κατάλαβαν, σε εμάς βρέθηκε το παιδί με τα ναρκωτικά. Αλλά βλέπεις το παιδάκι τους έφταιγε, όχι ένα σωρό έμποροι που εδρεύουν εκεί και κάνουν χρυσές μπίζνες! Δουλειές με φούντες μιλάμε!
Να μην τα πολυλογώ, αθωώθηκε το παιδί να 'ναι καλά οι ανθρωποι, αλλά φυσικά δεν μάθατε απο πουθενά την πάσα αλήθεια. Το παιδί αυτό βρέθηκε με έξι γραμμάρια χασίς ενώ όταν έφυγε από το λιμάνι το λεωφορείο που είχε σταθμεύσει δίπλα στο δικό μας βρέθηκαν από κάτω γύρω στα 4 σακούλια (τα είδα από το παράθυρο του λεωφορείου όπου βρισκόμουν οπότε δεν μπορώ να ξέρω την ποσότητα ή το είδος), για τα οποία απ' όσο ξέρουμε δεν έχει γίνει έρευνα μέχρι τώρα. Ένας εκ των μπάτσων, μεταξύ σοβαρού και αστείου, είχε το θράσος να πει "Εμείς αφήνουμε μόνο να βγαίνει! Όχι να μπαίνει!". Ε λοιπόν, στον κώλο σας να μπει, και σε καλή μεριά.
Ουφ... Καιρό ήθελα να τα γράψω να βγουν από μέσα μου, αλλά βλέπεις, δύσκολος καιρός για κείμενα. Κόστίζει το ρεύμα για να γράφεις, κι όχι τίποτα άλλο, μπορεί η Τζούλια να άρεσε και στη Μέργκελ και τους λοιπούς Γερμανούληδες και να μου έκαναν και κανα κωλοδάκτυλο άμα τα πόσταρα νωρίτερα... Άσε καλύτερα.
Τώρα ειδικά, πέσανε κι όλα μαζί. Βλέπεις, το να κάψεις μια γερμανική σημαία, ή να βάλεις τη φάτσα της Πρώτης κυρίας της Γερμανίας (μη χέσω) σε καμια περίεργη εικόνα με Photoshop δεν κοστίζει τίποτα, αλλά να πάρεις αεροπλάνο να πας μέχρι εκεί, μονο και μόνο για να κατουρήσεις το Reichstag, ε, όσο να το κάνεις είναι ακριβό με την κατάργηση του Μισθού του δεκατου τέταρτου (κάτι σαν τον Λουδοβικο. Όλοι τον ακούμε αλλά δεν τον έχουν δει παρα ελάχιστοι). Όχι ότι θα πήγαινα δηλαδή αλλά λέω να τους στείλω ένα κατουρημένο χαρτί με φαξ.
Και δεν έχω και που να πάω, μιας και (α! δε σας είπα) μου έκαψαν το σπίτι. Ναι, βέβαια, εκεί να δεις, ωραίες φλόγες ού! Να κάνεις χάζι σου λέω! Μιλάμε στάχτη και μπούρμπερη το μέρος. Α! δεν ξερετε που είναι; Στη Ζαχάρω! ναι ναι! Σ' αυτη που κάηκε το 2007! Φαίνεται τους περίσσεψε λίγη βενζίνη (των εμπρηστών ντε!) και είπανε "Απόψε θα το κάψουμε". Η διαμάχη τώρα για το εν λόγω σπίτι με την πολιτεία είναι τελείως συμπτωματική και δεν πρέπει να υπάρχει καμία υπόνοια για εμπλοκή του αγαπητού δημάρχου κ. Πανταζή στην όλη υπόθεση. Δε σκέφτομαι καναν άλλο ρε πούστη, τη γιαγιά μου σκέφτομαι που φυλάει καραούλι το βράδυ αλλιώς θα σου τη φούσκωνα τη μπάτσα.
Τεσπά, δε βαριέσαι λέω και φεύγω για πενθήμερη. Λεωφορείο, λιμάνι, καράβι, αγοραφοβία, αϋπνία, ναυτία, να σου το λιμάνι στη Σουδα, και δώστου να ξεφορτώσουμε. Και στο περίμενε ξαφνικά λιμενικό. "Μα τι θέλουν αυτοι;" να λέμε... Ναι, για όσους δεν το κατάλαβαν, σε εμάς βρέθηκε το παιδί με τα ναρκωτικά. Αλλά βλέπεις το παιδάκι τους έφταιγε, όχι ένα σωρό έμποροι που εδρεύουν εκεί και κάνουν χρυσές μπίζνες! Δουλειές με φούντες μιλάμε!
Να μην τα πολυλογώ, αθωώθηκε το παιδί να 'ναι καλά οι ανθρωποι, αλλά φυσικά δεν μάθατε απο πουθενά την πάσα αλήθεια. Το παιδί αυτό βρέθηκε με έξι γραμμάρια χασίς ενώ όταν έφυγε από το λιμάνι το λεωφορείο που είχε σταθμεύσει δίπλα στο δικό μας βρέθηκαν από κάτω γύρω στα 4 σακούλια (τα είδα από το παράθυρο του λεωφορείου όπου βρισκόμουν οπότε δεν μπορώ να ξέρω την ποσότητα ή το είδος), για τα οποία απ' όσο ξέρουμε δεν έχει γίνει έρευνα μέχρι τώρα. Ένας εκ των μπάτσων, μεταξύ σοβαρού και αστείου, είχε το θράσος να πει "Εμείς αφήνουμε μόνο να βγαίνει! Όχι να μπαίνει!". Ε λοιπόν, στον κώλο σας να μπει, και σε καλή μεριά.
Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010
Αθήνα 2010 μΧ
Ωρα 4 το πρωί, Χριστούγεννα, Αθήνα.
Διασχίζοντας με το αμάξι τους κεντρικότερους δρόμους της πρωτεύουσας χαζεύω τις μαύρες καλλονές, απο μικρά κοριτσάκια μέχρι τις μητέρες τους σε ομάδες των πέντε στα πεζοδρόμια, σκορπισμένες στα στενά γύρω μου, να περιμένουν με το τσιγάρο στο χέρι τον επόμενο πελάτη, ενώ ο "προστάτης" τους ανεβοκατεβαίνει το δρόμο για να ελέγχει την κατάσταση. Άτομα που δουλεύουν, σκληρά, ακόμα και τις γιορτές για τι; Για τα ρούχα που φορούν, ενα δείπνο κι ένα κρεβάτι. Γιατί μπορεί οι παραδοσιακές ιερόδουλες να ξημεροβραδιάζονται στα κρεβάτια, αυτές όμως ξεπαγιάζουν όρθιες στο πεζοδρόμιο. Χαμένες ψυχές μέσα στην αιώνια ροή του ανήθικου αυτού κόσμου, άλλες θέλοντας κι άλλες μη, παραδίδονται στα χέρια του κάθε ανώμαλου, κι ύστερα, πληγωμένα κουτάβια, ξαναγυρνούν βιασμένες στο πόστο τους, απαθείς για τα πάντα, άδειες, ανδρεικελα που στέκουν πάντα περιμένοντας με ένα τσιγάρο στο χέρι. Άλλες πέφτουν στα ναρκωτικά. Άλλες σε χαντάκια.
Και μέσα από τις ανακατευθύνσεις στα τηλεφωνικά κέντρα μιλάω με δέκα διαφορετικούς ανθρώπους, άτομα που περνούν το ένα τρίτο της ζωής τους πάνω από ένα τηλέφωνο κι ένα μόνιτορ, και παρ' αυτά, πάντα χαρούμενοι και πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν, παίζουν την ίδια κασέτα κάθε φορα που σηκώνουν το ακουστικό.
Όχι δεν είμαστε ρομπότ. Δεν είμαστε ευρωπαίοι εμείς! Εμείς ζούμε τη ζωή μας -...Πλαίσιο κομπιούτερς, λέγεται παρακαλώ... - ...Η αιτησή σας απορρίφθηκε και... - ...ο λαός πρέπει να επιδείξει αντοχή δήλωσε σήμερα η Αλέκα Παπαρήγα στο... - παρεμβολές απο παντού εισβάλλουν σ' όλες τις συχνότητες και ξαφνικά, για κοίτα γύρω σου! Το παραμύθι καταρρέει! Είσαι ρομπότ! Το μόνο που σε νοιάζει είναι να δουλεύεις, για να μαζευεις, για να ξοδεύεις, για να λατρεύεις το χρήμα. Και φυσικά δε σου καίγεται καρφί για την μαύρη στο πεζοδρόμιο, αντιθέτως πάνω σ' αυτή στηρίζεις την κοινωνία σου και την πηδάς όποτε θες να ξεσκάσεις. Κι αυτή, ερμαιο στα χέρια του καπιταλισμού, εκλιπαρεί για το σύντομο οργασμό σου ενώ σκέφτεται που θα τη βγάλει το βράδυ.
Κι εσύ, ξαπλώνεις πίσω κι ανάβεις τσιγάρο, σωστός βασιλιάς μέσα στο αμάξι σου, ενα δίλιτρο για να έχει τελική, παρ' ότι το χρησιμοποιείς μόνο για τη μετακίνησή σου στην πόλη, αδιαφορόντας προσωρινά για όλα τα προβλήματα σου, ενώ η κοπέλα αφού μαζευτεί, περιμένει την πληρωμή της.
Τη γουστάρω όμως την Αθήνα. Μπορεί να είναι ένα μεγάλο, χαρούμενο μπουρδέλο, αλλά παραμένει η πόλη που γεννηθηκα και ζω, με τις μαύρες πουτάνες της, τους νταβατζήδες και τα πρεζόνια.
Διασχίζοντας με το αμάξι τους κεντρικότερους δρόμους της πρωτεύουσας χαζεύω τις μαύρες καλλονές, απο μικρά κοριτσάκια μέχρι τις μητέρες τους σε ομάδες των πέντε στα πεζοδρόμια, σκορπισμένες στα στενά γύρω μου, να περιμένουν με το τσιγάρο στο χέρι τον επόμενο πελάτη, ενώ ο "προστάτης" τους ανεβοκατεβαίνει το δρόμο για να ελέγχει την κατάσταση. Άτομα που δουλεύουν, σκληρά, ακόμα και τις γιορτές για τι; Για τα ρούχα που φορούν, ενα δείπνο κι ένα κρεβάτι. Γιατί μπορεί οι παραδοσιακές ιερόδουλες να ξημεροβραδιάζονται στα κρεβάτια, αυτές όμως ξεπαγιάζουν όρθιες στο πεζοδρόμιο. Χαμένες ψυχές μέσα στην αιώνια ροή του ανήθικου αυτού κόσμου, άλλες θέλοντας κι άλλες μη, παραδίδονται στα χέρια του κάθε ανώμαλου, κι ύστερα, πληγωμένα κουτάβια, ξαναγυρνούν βιασμένες στο πόστο τους, απαθείς για τα πάντα, άδειες, ανδρεικελα που στέκουν πάντα περιμένοντας με ένα τσιγάρο στο χέρι. Άλλες πέφτουν στα ναρκωτικά. Άλλες σε χαντάκια.
Και μέσα από τις ανακατευθύνσεις στα τηλεφωνικά κέντρα μιλάω με δέκα διαφορετικούς ανθρώπους, άτομα που περνούν το ένα τρίτο της ζωής τους πάνω από ένα τηλέφωνο κι ένα μόνιτορ, και παρ' αυτά, πάντα χαρούμενοι και πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν, παίζουν την ίδια κασέτα κάθε φορα που σηκώνουν το ακουστικό.
Όχι δεν είμαστε ρομπότ. Δεν είμαστε ευρωπαίοι εμείς! Εμείς ζούμε τη ζωή μας -...Πλαίσιο κομπιούτερς, λέγεται παρακαλώ... - ...Η αιτησή σας απορρίφθηκε και... - ...ο λαός πρέπει να επιδείξει αντοχή δήλωσε σήμερα η Αλέκα Παπαρήγα στο... - παρεμβολές απο παντού εισβάλλουν σ' όλες τις συχνότητες και ξαφνικά, για κοίτα γύρω σου! Το παραμύθι καταρρέει! Είσαι ρομπότ! Το μόνο που σε νοιάζει είναι να δουλεύεις, για να μαζευεις, για να ξοδεύεις, για να λατρεύεις το χρήμα. Και φυσικά δε σου καίγεται καρφί για την μαύρη στο πεζοδρόμιο, αντιθέτως πάνω σ' αυτή στηρίζεις την κοινωνία σου και την πηδάς όποτε θες να ξεσκάσεις. Κι αυτή, ερμαιο στα χέρια του καπιταλισμού, εκλιπαρεί για το σύντομο οργασμό σου ενώ σκέφτεται που θα τη βγάλει το βράδυ.
Κι εσύ, ξαπλώνεις πίσω κι ανάβεις τσιγάρο, σωστός βασιλιάς μέσα στο αμάξι σου, ενα δίλιτρο για να έχει τελική, παρ' ότι το χρησιμοποιείς μόνο για τη μετακίνησή σου στην πόλη, αδιαφορόντας προσωρινά για όλα τα προβλήματα σου, ενώ η κοπέλα αφού μαζευτεί, περιμένει την πληρωμή της.
Τη γουστάρω όμως την Αθήνα. Μπορεί να είναι ένα μεγάλο, χαρούμενο μπουρδέλο, αλλά παραμένει η πόλη που γεννηθηκα και ζω, με τις μαύρες πουτάνες της, τους νταβατζήδες και τα πρεζόνια.
Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009
Πανελλήνιες (Ουφ!)
Ωχ... Κουραστική αυτή η Τρίτη Λυκείου... Χαθήκαμε βρε παιδιά καιρό έχουμε να τα πούμε... Δεν έγραφα εγώ, δε διαβάζατε εσείς...
Τι σου είναι όμως βρε παιδί μου οι μανάδες... Μη δουν ένα δυο δεκαράκια στο φροντηστήριο, αμέσως να φέρουν την καταστροφή. Δε διαβάζεις πολύ! Πως θα ανταγωνιστείς αυτούς που σκίζονται στο διάβασμα; Δε γίνεται να βγαίνεις τόσες ώρες! Θες τουλάχιστον 28 ώρες καθαρού διαβάσματος την εβδομάδα (ναι η τουαλέτα μετράει στις καθυστερήσεις)!
Και μετά σου λέει όλη μέρα κάθεσαι. Τελικά το να 'σαι μαθητής θα 'πρεπε να 'ναι αμοιβόμενη εργασία με βαρέα κι ανθυγιεινά! Το μυαλό μου έχει αρχίσει να χάνει από τα πολλά όρια και τις ταλαντώσεις.
Στη γενική επικαιρότητα τώρα, πήρε τ' αυτί μου κάτι για μια έρευνα που αποδείκνυε ότι το τέντωμα (γνωστό και ως stretching αγγλιστί) εκκρίνει κάποιες ουσίες στον εγκέφαλο, κοινές με αυτές που εκκρίνονται κατά τη διάρκεια του οργασμού. Αποφάσισα λοιπόν να το ψάξω λίγο παραπάνω, αλλά δε βρήκα τίποτα στο απόλυτο μέσο πληροφόρησης, οπότε μπορεί και να μην αληθεύει τελικά. Εγώ πάντως αισθάνομαι λίγο πιασμένος. Πάω να τεντωθώ...
Τα λέμε.
Τι σου είναι όμως βρε παιδί μου οι μανάδες... Μη δουν ένα δυο δεκαράκια στο φροντηστήριο, αμέσως να φέρουν την καταστροφή. Δε διαβάζεις πολύ! Πως θα ανταγωνιστείς αυτούς που σκίζονται στο διάβασμα; Δε γίνεται να βγαίνεις τόσες ώρες! Θες τουλάχιστον 28 ώρες καθαρού διαβάσματος την εβδομάδα (ναι η τουαλέτα μετράει στις καθυστερήσεις)!
Και μετά σου λέει όλη μέρα κάθεσαι. Τελικά το να 'σαι μαθητής θα 'πρεπε να 'ναι αμοιβόμενη εργασία με βαρέα κι ανθυγιεινά! Το μυαλό μου έχει αρχίσει να χάνει από τα πολλά όρια και τις ταλαντώσεις.
Στη γενική επικαιρότητα τώρα, πήρε τ' αυτί μου κάτι για μια έρευνα που αποδείκνυε ότι το τέντωμα (γνωστό και ως stretching αγγλιστί) εκκρίνει κάποιες ουσίες στον εγκέφαλο, κοινές με αυτές που εκκρίνονται κατά τη διάρκεια του οργασμού. Αποφάσισα λοιπόν να το ψάξω λίγο παραπάνω, αλλά δε βρήκα τίποτα στο απόλυτο μέσο πληροφόρησης, οπότε μπορεί και να μην αληθεύει τελικά. Εγώ πάντως αισθάνομαι λίγο πιασμένος. Πάω να τεντωθώ...
Τα λέμε.
Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009
Desktop vs Laptop 1-0
Αν είναι να έχεις το computer μες στο σπίτι, τότε το laptop χρειάζεται μόνο σε επιχειρηματίες/καμμένους που δεν αποχωρίζονται το Internet ούτε για να πάνε τουαλέτα ή θέλουν να μαγειρεύουν/πλένουν/σιδερώνουν/βλέπουν τηλεόραση με το PC αγγαλιά. Η συμβουλή μου σε αυτούς: Ξεκόλλα από το MSN και το web 2.0
Για μέσα στο σπίτι, η λογική λύση είναι το Desktop, είτε αυτό απευθύνεται σε bussinessmen είτε σε developers είτε σε gamers είτε σε απλούς χρήστες (word, internet κλπ), εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν υπάρχει χώρος.
Για μένα, τα laptops ή notebooks οικιακής χρήσης είναι πολύ ακριβότερα των αντιστοίχων desktops οπότε και άχρηστα, μόστρα και gadgets. Και καθώς γράφω αυτά βρίσκομαι πίσω από μια 22" Οθόνη LG που το laptop ΔΕΝ μπορει να μου προσφέρει.
Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009
Συνομιλία με το εγω
Δεν ντρέπομαι για ό,τι είμαι.
Δεν ντρέπομαι για τις επιλογές μου.
Δεν ντρέπομαι για τους φιλους μου.
Όχι. Δεν ντρέπομαι. Φοβάμαι όμως. Φοβάμαι ότι η εμφάνιση μου, ο χαρακτήρας μου, η κακοτυχία μου θα συνεχίσουν να κρύβουν τον ήλιο στο σκοτεινο μονοπάτι μου, στο οποιο βαδίζω μόνος. Ναι, ναι άλλο ένα κείμενο μες στα κλισέ και τα λογοπαίγνια, αλλά δεν ντρέπομαι γι' αυτο.
Δεν ντρέπομαι για τη μουσική που ακούω. Φοβάμαι απλά ότι είμαι ο μόνος.
Δεν ντρέπομαι που καμια φορά τα πηγαίνω καλα με τους γονείς μου. Φοβάμαι πως θα χασω αυτη τη δυνατότητα.
Δεν ντρέπομαι που έχω σχεδόν σε όλα μια απάντηση. Κι ας με λένε παρορμητικό, προπέτη, ξερόλα. Φοβάμαι όμως ότι αυτό είναι που μου στερεί το δικαίωμα στην ευτυχία.
Δεν ντρέπομαι για ό,τι κάνω, για το πώς γυρνάω καθε Παρασκευή βράδυ σπίτι και αναγκάζομαι να γράψω για το φροντιστήριο της επόμενης μέρας ενώ το ρολόι δείχνει 2:30. Φοβάμαι ότι με καταστρέφει σιγά σιγά. Ότι και εγώ γίνομαι μέρος της μηχανής.
Δεν ντρέπομαι, αλλά φοβάμαι ότι θα πεθάνω πρόωρα είτε από κάποιον όγκο σε πνεύμονα ή εγκέφαλο είτε από κίρρωση του ύπατος. Δεν ντρέπομαι που είμαι μόνος μου, φοβάμαι όμως να παραμείνω.
Δεν ντρέπομαι για τις επιλογές μου.
Δεν ντρέπομαι για τους φιλους μου.
Όχι. Δεν ντρέπομαι. Φοβάμαι όμως. Φοβάμαι ότι η εμφάνιση μου, ο χαρακτήρας μου, η κακοτυχία μου θα συνεχίσουν να κρύβουν τον ήλιο στο σκοτεινο μονοπάτι μου, στο οποιο βαδίζω μόνος. Ναι, ναι άλλο ένα κείμενο μες στα κλισέ και τα λογοπαίγνια, αλλά δεν ντρέπομαι γι' αυτο.
Δεν ντρέπομαι για τη μουσική που ακούω. Φοβάμαι απλά ότι είμαι ο μόνος.
Δεν ντρέπομαι που καμια φορά τα πηγαίνω καλα με τους γονείς μου. Φοβάμαι πως θα χασω αυτη τη δυνατότητα.
Δεν ντρέπομαι που έχω σχεδόν σε όλα μια απάντηση. Κι ας με λένε παρορμητικό, προπέτη, ξερόλα. Φοβάμαι όμως ότι αυτό είναι που μου στερεί το δικαίωμα στην ευτυχία.
Δεν ντρέπομαι για ό,τι κάνω, για το πώς γυρνάω καθε Παρασκευή βράδυ σπίτι και αναγκάζομαι να γράψω για το φροντιστήριο της επόμενης μέρας ενώ το ρολόι δείχνει 2:30. Φοβάμαι ότι με καταστρέφει σιγά σιγά. Ότι και εγώ γίνομαι μέρος της μηχανής.
Δεν ντρέπομαι, αλλά φοβάμαι ότι θα πεθάνω πρόωρα είτε από κάποιον όγκο σε πνεύμονα ή εγκέφαλο είτε από κίρρωση του ύπατος. Δεν ντρέπομαι που είμαι μόνος μου, φοβάμαι όμως να παραμείνω.
Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008
ΑΛΕΞΗΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ ΑΣΣΟ
ΡΕ ΓΑΜΩ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΜΟΥ!!! ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΝΑΡΧΙΑ;;; ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΕΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ; ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ; ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΙΚΡΟΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ Η ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ; ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΚΑΨΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΟΡΘΙΟ; ΑΝ ΔΕ Σ' ΑΡΕΣΕΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΡΑΒΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΠΗΛΙΑ ΚΑΙ ΚΡΥΨΟΥ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΑ ΑΡΚΟΥΔΕΣ ΜΕ ΡΟΠΑΛΟ! ΓΙΑΤΙ ΑΜΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΔΕΝ ΠΑΣ Ν ΖΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ STARBUCKS;
Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008
Κλισέ ξέσπασμα #2: The Bitch
Η παρούσα ανάρτηση μπορεί να θεωρηθεί προσβλητική. Εάν νομίζεις ότι σε προσβάλλει, αλλά έχει δίκιο, έχεις ακόμα φιλότιμο. Φρόντισε να κάνεις κάτι γι' αυτό.
2008... Έτος αναθεώρησης και περισυλλογής... Η τιμή του πετρελαίου ανεβαίνει πιο γρήγορα από Ferrari, κόσμος σκοτώνεται, ο πλανήτης πεθαίνει, Η AMD ανακοινώνει την κυκλοφορία τριπύρινων επεξεργαστών και γενικά μοντέλων με χαμηλότερη κατανάλωση, κυκλοφορεί η σειρά 9 της Nvidia, που χρειάζεται 400 Watt μόνη της, οι κάγκουρες, ποζέρια κτλ καίνε όλα τα αποθέματα βενζίνης του πλανήτη για να κινήσουν το ΤΕΡΑΣ τους με τα 1200 άλογα και να ανάψουν τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου που έχουν κρεμάσει πάνω, ενώ οι Emo και Trendy σκοτώνουν το όζον με τα γεμάτα CFC Spray με τα οποια ψεκάζουν την περούκα τους, η Aννούλα μολύνει το έδαφος πετώντας τα μελάνια του εκτυπωτή της στα σκουπίδια κι όχι στην ανακύκλωση και πάει λέγοντας.
Τι κάνεις γι' αυτό; Τίποτα... Γιατί άλλωστε; Ας το κάνουν οι άλλοι, έτσι Ελληνάρα; Μπραβο ρε συ. Αποδεικνύεις μέρα με τη μέρα ότι ο χαρακτηρισμός "γελάδι" δε σου αξίζει... Τι φταίνε τα γελάδια;;;
Αλλά όχι. Έχεις σοβαρότατες υποχρεώσεις! Να πας να πιείς το χημικό σου καφεδάκι στα Starbucks ή (για τους πιο ματσό) στο Κολωνάκι, να πας την τσάρκα σου στην παραλία μπας και πετύχεις τις κάμερες του Star, να κάτσεις τουλάχιστον μια ώρα μπροστά στον καθρέφτη σου φτιάχνοντας αυτό το άχυρο που αποκαλείς μαλλί, αλλά από τις τόσες στρώσεις βαφής και τα σιδερώματα έχει καταντήσει σαν συρματόσκηνο και ούτω καθ' εξης.
Και φυσικά φταίει ο καθηγητής που σε έκοψε, αλλα και το φροντιστήριο που δε στα λέει καλά, που δεν πιάνει δηλαδή την ντουντούκα να στα φωνάξει μες στ' αυτί, όταν εσύ κοιτάς τον διπλανό/ την διπλανή και ακούς μουσική, τρως τα μαλλιά σου σαν καλό γελάδι ή το ξύνεις...
Το κορυφαίο όμως είναι τα nicknames ολονών... Ένα κι ένα διαλεγμένα...Και καλά, εμείς τα αγόρια είμαστε ανώριμα και ολίγον τι μαλακισμένα... Τα κορίτσια όμως; Παλιότερα, αν κάποια τη λέγανε τσούλα ή πουτάνα (αγγλιστί slut), τους πλάκωνε στις μπουνιές αυτή, τα αδέρφια της, το σόι της, ο γκόμενος της... Τώρα μερικές αυτοαποκαλείστε sluts, bitches ή κι εγώ δεν ξέρω τι.
Αλλα, τι περιμένεις... Πουτάνα κοινωνία πουτάνες μεγαλώνει.
2008... Έτος αναθεώρησης και περισυλλογής... Η τιμή του πετρελαίου ανεβαίνει πιο γρήγορα από Ferrari, κόσμος σκοτώνεται, ο πλανήτης πεθαίνει, Η AMD ανακοινώνει την κυκλοφορία τριπύρινων επεξεργαστών και γενικά μοντέλων με χαμηλότερη κατανάλωση, κυκλοφορεί η σειρά 9 της Nvidia, που χρειάζεται 400 Watt μόνη της, οι κάγκουρες, ποζέρια κτλ καίνε όλα τα αποθέματα βενζίνης του πλανήτη για να κινήσουν το ΤΕΡΑΣ τους με τα 1200 άλογα και να ανάψουν τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου που έχουν κρεμάσει πάνω, ενώ οι Emo και Trendy σκοτώνουν το όζον με τα γεμάτα CFC Spray με τα οποια ψεκάζουν την περούκα τους, η Aννούλα μολύνει το έδαφος πετώντας τα μελάνια του εκτυπωτή της στα σκουπίδια κι όχι στην ανακύκλωση και πάει λέγοντας.
Τι κάνεις γι' αυτό; Τίποτα... Γιατί άλλωστε; Ας το κάνουν οι άλλοι, έτσι Ελληνάρα; Μπραβο ρε συ. Αποδεικνύεις μέρα με τη μέρα ότι ο χαρακτηρισμός "γελάδι" δε σου αξίζει... Τι φταίνε τα γελάδια;;;
Αλλά όχι. Έχεις σοβαρότατες υποχρεώσεις! Να πας να πιείς το χημικό σου καφεδάκι στα Starbucks ή (για τους πιο ματσό) στο Κολωνάκι, να πας την τσάρκα σου στην παραλία μπας και πετύχεις τις κάμερες του Star, να κάτσεις τουλάχιστον μια ώρα μπροστά στον καθρέφτη σου φτιάχνοντας αυτό το άχυρο που αποκαλείς μαλλί, αλλά από τις τόσες στρώσεις βαφής και τα σιδερώματα έχει καταντήσει σαν συρματόσκηνο και ούτω καθ' εξης.
Και φυσικά φταίει ο καθηγητής που σε έκοψε, αλλα και το φροντιστήριο που δε στα λέει καλά, που δεν πιάνει δηλαδή την ντουντούκα να στα φωνάξει μες στ' αυτί, όταν εσύ κοιτάς τον διπλανό/ την διπλανή και ακούς μουσική, τρως τα μαλλιά σου σαν καλό γελάδι ή το ξύνεις...
Το κορυφαίο όμως είναι τα nicknames ολονών... Ένα κι ένα διαλεγμένα...Και καλά, εμείς τα αγόρια είμαστε ανώριμα και ολίγον τι μαλακισμένα... Τα κορίτσια όμως; Παλιότερα, αν κάποια τη λέγανε τσούλα ή πουτάνα (αγγλιστί slut), τους πλάκωνε στις μπουνιές αυτή, τα αδέρφια της, το σόι της, ο γκόμενος της... Τώρα μερικές αυτοαποκαλείστε sluts, bitches ή κι εγώ δεν ξέρω τι.
Αλλα, τι περιμένεις... Πουτάνα κοινωνία πουτάνες μεγαλώνει.
Σάββατο 29 Μαρτίου 2008
Ενα κλισέ ξέσπασμα...
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν η ζωή σου είναι αυτή που θα ήθελες; Αν σου αρέσει όπως στην παρέδωσαν; Αν σε εκπροσωπούν αυτοι που θες εσύ; Αν ο οποιοσδήποτε τομέας θα μπορούσε να είναι καλύτερος; Αν θα ήταν ποτέ δυνατό να υπήρχε αναρχία ή κάποιο φιλελεύθερο πολίτευμα, οπου θα συμμετείχαν όλοι στα κοινά, ανεξαρτήτως φύλλου, χρώματος, φρονήματος και όπου όλοι θα δούλευαν για το κοινό καλό και κανείς δε θα απολάμβανε προνόμια;
Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο καλό μπορεί να σου κάνει ένα σωστό βιβλίο, πόσο κακό ένα λάθος;
Πόσο καλη μπορεί να είναι για σένα η τηλεόραση και ταυτόχρονα πόσο επιβλαβής; Φυσικά δεν εννοώ τους σωματικούς κινδύνους, αλλά αυτούς της αποχαύνωσης, αφαίρεσης της κριτικής σκέψης και καθοδήγησης.
Ξέρεις πόσο σε διευκολύνουν τα σύγχρονα μέσα μαζικής μεταφοράς και ταυτόχρονα πόσο κακό σου κάνουν;
Μπορείς να φανταστείς μια Ελλάδα χωρίς Ζαχόπουλους, κομιστές Dvd, ανίκανους ανθρώπους ως υψηλόβαθμα στελέχη, νεκρή αντιπολίτευση, σάπια κυβέρνηση;
Μπορείς να φανταστείς μια Ελλάδα όπου κανείς δε θα κοίταγε να κάνει ρεμούλες, να φάει τις σάρκες του άλλου, να φύγει όσο πιο γρήγορα μπορεί;
Μπορείς να φανταστείς μια παγκόσμια κοινότητα χωρίς έχθρες, πολέμους, άγχος;
Μια Γη ενωμένη ύπο την αιγίδα του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας;
Εγώ δεν μπορώ... Γιατί μου κλέψανε τη φαντασία...
Σώσου εσύ όσο μπορείς.
Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο καλό μπορεί να σου κάνει ένα σωστό βιβλίο, πόσο κακό ένα λάθος;
Πόσο καλη μπορεί να είναι για σένα η τηλεόραση και ταυτόχρονα πόσο επιβλαβής; Φυσικά δεν εννοώ τους σωματικούς κινδύνους, αλλά αυτούς της αποχαύνωσης, αφαίρεσης της κριτικής σκέψης και καθοδήγησης.
Ξέρεις πόσο σε διευκολύνουν τα σύγχρονα μέσα μαζικής μεταφοράς και ταυτόχρονα πόσο κακό σου κάνουν;
Μπορείς να φανταστείς μια Ελλάδα χωρίς Ζαχόπουλους, κομιστές Dvd, ανίκανους ανθρώπους ως υψηλόβαθμα στελέχη, νεκρή αντιπολίτευση, σάπια κυβέρνηση;
Μπορείς να φανταστείς μια Ελλάδα όπου κανείς δε θα κοίταγε να κάνει ρεμούλες, να φάει τις σάρκες του άλλου, να φύγει όσο πιο γρήγορα μπορεί;
Μπορείς να φανταστείς μια παγκόσμια κοινότητα χωρίς έχθρες, πολέμους, άγχος;
Μια Γη ενωμένη ύπο την αιγίδα του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας;
Εγώ δεν μπορώ... Γιατί μου κλέψανε τη φαντασία...
Σώσου εσύ όσο μπορείς.
Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008
OΤΙ ΤΟΥ ΦΑΝΕΙ ΤΟΥ ΛΟΛΟΣΤΕΦΑΝΗ!!!
Ε καλά τώρα.Οτι το blog μας είναι το καλύτερο σε όλο το google αυτό είναι γεγονός.Σκεφτείτε όμως πόσο μειονεκτικά θα νιώθουν όλοι οι άλλοι χρήστες.Πολλοί από αυτούς μάλιστα θα αφήσουν το google.Επειδή όμως εμείς δεν είμαστε κακά παιδιά και δεν θέλουμε να ζημιώσουμε το google, παίρνω την πρωτοβουλία και γράφω ένα άρθρο για το τίποτα ώστε να υποβαθμίσω την ποιότητα του blog μας κανοντάς το και πάλι συναγωνιστικό προς τα υπόλοιπα blog.
Αρχίζω λοιπον.Ξέρει κανείς τι θέλουν(πως σκέφτονται) οι γυναίκες?Φυσικά εξαιρείτε ο Μελ Γκίμπσον που έπαιζε και στην ομώνυμη ταινία.Το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό.Απαντήσεις του τύπου ''απλά δεν σκέφτονται'', ή ''φαντάσου έναν άντρα και αφαίρεσε λογική και ευθύνες'' φυσικά και δεν γίνονται αποδεκτές.Το γυναικείο μυαλό είναι φανταστικό, ανεπανάληπτο,μοναδικό και ασυναγώνιστο.Κλασσικό παράδειγμα.Όταν ένας άντρας κοιτάζει μια γυναίκα στο δρόμο σκέφτεται:Ποπο τι κάνει ο θεός όταν έχει κέφια!!!Από την άλλη πλευρά της όχθης μια γυναίκα όταν βλέπει έναν άντρα στο δρόμο σκέφτεται(είπαμε τα υπονοούμενα του στυλ δεν σκέφτονται δεν περνάνε):Χμμ ο τύπος δεν μπορεί να συνδιάσει το χρώμα από τις κάλτσες του με αυτό του παντελονιού του,η μπλούζα του έχει μια μικρή ''τσαλάκα'' στο κάτω μέρος, τα παπούτσια δεν ταιριάζουν με τη γραβάτα,το ρολόι είναι λίγο ''φλωρέ'',η χωρίστρα κοιταει στραβά ,και άλλα πάρα πολλά.Από αυτά λοιπόν βγάζουν ένα συμπέρασμα για τον χαρακτηρα του άλλου.Πχ άμα είναι σοβαρός,ντροπαλός,αγροίκος,βρωμύλος,άνετος,κεφάτος κ.τ.λ.Και όμως βαριεστημένοι μου αναγνώστες όλα αυτά τα έχουν σκεφτεί μέσα σε ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, όταν εσείς σκεφτόσασταν ακόμα τι κάνει ο θεός στη γιορτή του Διονύσου(φαντάζομαι εκεί θα είχε τρελά κέφια).Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε ότι ένας άντρας σκέφτετε στις δύο διαστάσεις για να μην πώ καλύτερα στη μία.Σε αντίθεση με τις γυναίκες που σκέφτονται σε κάτι περισσότερες από τέσσερις.Και σχεδον τελευταίο πράγμα που κοιτάνε είναι η εμφάνιση.Το θέμα αυτό όπως καταλαβαίνετε δεν έχει τελειωμό.Πόσο μάλλον να χωρέσει σε μια ανάρτηση ενώς blog.Και επειδή δεν έχω και πολύ χρόνο αυτή τη στιγμή [πάω να φτιάξω την εξωτερική εμφάνιση(κοινός γυμναστήριο)] θα τελειώσω την αναρτησούλα μου εδώ και θα περιμένω τις δικές σας απόψεις και τα δικά σας σχόλεια επί του θέματος.Σας ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το άσκοπο άρθρο μέχρι το τέλος.Θα τα ξαναπούμε!!(απειλή ήταν αυτό)
ΥΓ.Συγνώμη για τα ορθογραφικά αλλά χάλασε από το χιόνι το λεξικό που πέταξα στον κήπο πριν από 10 χρόνια.
Αρχίζω λοιπον.Ξέρει κανείς τι θέλουν(πως σκέφτονται) οι γυναίκες?Φυσικά εξαιρείτε ο Μελ Γκίμπσον που έπαιζε και στην ομώνυμη ταινία.Το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό.Απαντήσεις του τύπου ''απλά δεν σκέφτονται'', ή ''φαντάσου έναν άντρα και αφαίρεσε λογική και ευθύνες'' φυσικά και δεν γίνονται αποδεκτές.Το γυναικείο μυαλό είναι φανταστικό, ανεπανάληπτο,μοναδικό και ασυναγώνιστο.Κλασσικό παράδειγμα.Όταν ένας άντρας κοιτάζει μια γυναίκα στο δρόμο σκέφτεται:Ποπο τι κάνει ο θεός όταν έχει κέφια!!!Από την άλλη πλευρά της όχθης μια γυναίκα όταν βλέπει έναν άντρα στο δρόμο σκέφτεται(είπαμε τα υπονοούμενα του στυλ δεν σκέφτονται δεν περνάνε):Χμμ ο τύπος δεν μπορεί να συνδιάσει το χρώμα από τις κάλτσες του με αυτό του παντελονιού του,η μπλούζα του έχει μια μικρή ''τσαλάκα'' στο κάτω μέρος, τα παπούτσια δεν ταιριάζουν με τη γραβάτα,το ρολόι είναι λίγο ''φλωρέ'',η χωρίστρα κοιταει στραβά ,και άλλα πάρα πολλά.Από αυτά λοιπόν βγάζουν ένα συμπέρασμα για τον χαρακτηρα του άλλου.Πχ άμα είναι σοβαρός,ντροπαλός,αγροίκος,βρωμύλος,άνετος,κεφάτος κ.τ.λ.Και όμως βαριεστημένοι μου αναγνώστες όλα αυτά τα έχουν σκεφτεί μέσα σε ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, όταν εσείς σκεφτόσασταν ακόμα τι κάνει ο θεός στη γιορτή του Διονύσου(φαντάζομαι εκεί θα είχε τρελά κέφια).Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε ότι ένας άντρας σκέφτετε στις δύο διαστάσεις για να μην πώ καλύτερα στη μία.Σε αντίθεση με τις γυναίκες που σκέφτονται σε κάτι περισσότερες από τέσσερις.Και σχεδον τελευταίο πράγμα που κοιτάνε είναι η εμφάνιση.Το θέμα αυτό όπως καταλαβαίνετε δεν έχει τελειωμό.Πόσο μάλλον να χωρέσει σε μια ανάρτηση ενώς blog.Και επειδή δεν έχω και πολύ χρόνο αυτή τη στιγμή [πάω να φτιάξω την εξωτερική εμφάνιση(κοινός γυμναστήριο)] θα τελειώσω την αναρτησούλα μου εδώ και θα περιμένω τις δικές σας απόψεις και τα δικά σας σχόλεια επί του θέματος.Σας ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το άσκοπο άρθρο μέχρι το τέλος.Θα τα ξαναπούμε!!(απειλή ήταν αυτό)
ΥΓ.Συγνώμη για τα ορθογραφικά αλλά χάλασε από το χιόνι το λεξικό που πέταξα στον κήπο πριν από 10 χρόνια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)