Για δες κατι πράματα!

Για δες λοιπον τι συμβαίνει στον κόσμο σήμερα! Εντάξει, η Τζούλια κινηματογράφισε τις προσωπικές της στιγμές με τρικάμερο πλάνο και σαμπάνιες κλπ. Ο τύπος στην καρεκλίτσα δεν ήταν σκηνοθέτης ρε παιδιά, ο Ασκητής ήταν και απλά έδινε συμβουλές στο ζευγάρι. Το DVD απλά διέρευσε ήταν μόνο για προσωπική χρήση της εταιρείας παραγωγής (να βλέπουν και να μαθαίνουν δηλαδή). Τώρα τα λεφτα που πήρε η κοπέλα, ήταν απλά ένα χαρτζιλικάκι, έτσι φιλικά. Αλλα μισό λεπτό με ειδοποιούν από το κοντρόλ... Έγινε μια παρεξήγηση, η Τζούλια τελικά όντως πουτάνα είναι κι εγώ απλά σας λέω μαλακίες τόση ώρα.
Ουφ... Καιρό ήθελα να τα γράψω να βγουν από μέσα μου, αλλά βλέπεις, δύσκολος καιρός για κείμενα. Κόστίζει το ρεύμα για να γράφεις, κι όχι τίποτα άλλο, μπορεί η Τζούλια να άρεσε και στη Μέργκελ και τους λοιπούς Γερμανούληδες και να μου έκαναν και κανα κωλοδάκτυλο άμα τα πόσταρα νωρίτερα... Άσε καλύτερα.
Τώρα ειδικά, πέσανε κι όλα μαζί. Βλέπεις, το να κάψεις μια γερμανική σημαία, ή να βάλεις τη φάτσα της Πρώτης κυρίας της Γερμανίας (μη χέσω) σε καμια περίεργη εικόνα με Photoshop δεν κοστίζει τίποτα, αλλά να πάρεις αεροπλάνο να πας μέχρι εκεί, μονο και μόνο για να κατουρήσεις το Reichstag, ε, όσο να το κάνεις είναι ακριβό με την κατάργηση του Μισθού του δεκατου τέταρτου (κάτι σαν τον Λουδοβικο. Όλοι τον ακούμε αλλά δεν τον έχουν δει παρα ελάχιστοι). Όχι ότι θα πήγαινα δηλαδή αλλά λέω να τους στείλω ένα κατουρημένο χαρτί με φαξ.
Και δεν έχω και που να πάω, μιας και (α! δε σας είπα) μου έκαψαν το σπίτι. Ναι, βέβαια, εκεί να δεις, ωραίες φλόγες ού! Να κάνεις χάζι σου λέω! Μιλάμε στάχτη και μπούρμπερη το μέρος. Α! δεν ξερετε που είναι; Στη Ζαχάρω! ναι ναι! Σ' αυτη που κάηκε το 2007! Φαίνεται τους περίσσεψε λίγη βενζίνη (των εμπρηστών ντε!) και είπανε "Απόψε θα το κάψουμε". Η διαμάχη τώρα για το εν λόγω σπίτι με την πολιτεία είναι τελείως συμπτωματική και δεν πρέπει να υπάρχει καμία υπόνοια για εμπλοκή του αγαπητού δημάρχου κ. Πανταζή στην όλη υπόθεση. Δε σκέφτομαι καναν άλλο ρε πούστη, τη γιαγιά μου σκέφτομαι που φυλάει καραούλι το βράδυ αλλιώς θα σου τη φούσκωνα τη μπάτσα.
Τεσπά, δε βαριέσαι λέω και φεύγω για πενθήμερη. Λεωφορείο, λιμάνι, καράβι, αγοραφοβία, αϋπνία, ναυτία, να σου το λιμάνι στη Σουδα, και δώστου να ξεφορτώσουμε. Και στο περίμενε ξαφνικά λιμενικό. "Μα τι θέλουν αυτοι;" να λέμε... Ναι, για όσους δεν το κατάλαβαν, σε εμάς βρέθηκε το παιδί με τα ναρκωτικά. Αλλά βλέπεις το παιδάκι τους έφταιγε, όχι ένα σωρό έμποροι που εδρεύουν εκεί και κάνουν χρυσές μπίζνες! Δουλειές με φούντες μιλάμε!
Να μην τα πολυλογώ, αθωώθηκε το παιδί να 'ναι καλά οι ανθρωποι, αλλά φυσικά δεν μάθατε απο πουθενά την πάσα αλήθεια. Το παιδί αυτό βρέθηκε με έξι γραμμάρια χασίς ενώ όταν έφυγε από το λιμάνι το λεωφορείο που είχε σταθμεύσει δίπλα στο δικό μας βρέθηκαν από κάτω γύρω στα 4 σακούλια (τα είδα από το παράθυρο του λεωφορείου όπου βρισκόμουν οπότε δεν μπορώ να ξέρω την ποσότητα ή το είδος), για τα οποία απ' όσο ξέρουμε δεν έχει γίνει έρευνα μέχρι τώρα. Ένας εκ των μπάτσων, μεταξύ σοβαρού και αστείου, είχε το θράσος να πει "Εμείς αφήνουμε μόνο να βγαίνει! Όχι να μπαίνει!". Ε λοιπόν, στον κώλο σας να μπει, και σε καλή μεριά.

Αθήνα 2010 μΧ

Ωρα 4 το πρωί, Χριστούγεννα, Αθήνα.
Διασχίζοντας με το αμάξι τους κεντρικότερους δρόμους της πρωτεύουσας χαζεύω τις μαύρες καλλονές, απο μικρά κοριτσάκια μέχρι τις μητέρες τους σε ομάδες των πέντε στα πεζοδρόμια, σκορπισμένες στα στενά γύρω μου, να περιμένουν με το τσιγάρο στο χέρι τον επόμενο πελάτη, ενώ ο "προστάτης" τους ανεβοκατεβαίνει το δρόμο για να ελέγχει την κατάσταση. Άτομα που δουλεύουν, σκληρά, ακόμα και τις γιορτές για τι; Για τα ρούχα που φορούν, ενα δείπνο κι ένα κρεβάτι. Γιατί μπορεί οι παραδοσιακές ιερόδουλες να ξημεροβραδιάζονται στα κρεβάτια, αυτές όμως ξεπαγιάζουν όρθιες στο πεζοδρόμιο. Χαμένες ψυχές μέσα στην αιώνια ροή του ανήθικου αυτού κόσμου, άλλες θέλοντας κι άλλες μη, παραδίδονται στα χέρια του κάθε ανώμαλου, κι ύστερα, πληγωμένα κουτάβια, ξαναγυρνούν βιασμένες στο πόστο τους, απαθείς για τα πάντα, άδειες, ανδρεικελα που στέκουν πάντα περιμένοντας με ένα τσιγάρο στο χέρι. Άλλες πέφτουν στα ναρκωτικά. Άλλες σε χαντάκια.
Και μέσα από τις ανακατευθύνσεις στα τηλεφωνικά κέντρα μιλάω με δέκα διαφορετικούς ανθρώπους, άτομα που περνούν το ένα τρίτο της ζωής τους πάνω από ένα τηλέφωνο κι ένα μόνιτορ, και παρ' αυτά, πάντα χαρούμενοι και πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν, παίζουν την ίδια κασέτα κάθε φορα που σηκώνουν το ακουστικό.
Όχι δεν είμαστε ρομπότ. Δεν είμαστε ευρωπαίοι εμείς! Εμείς ζούμε τη ζωή μας -...Πλαίσιο κομπιούτερς, λέγεται παρακαλώ... - ...Η αιτησή σας απορρίφθηκε και... - ...ο λαός πρέπει να επιδείξει αντοχή δήλωσε σήμερα η Αλέκα Παπαρήγα στο... - παρεμβολές απο παντού εισβάλλουν σ' όλες τις συχνότητες και ξαφνικά, για κοίτα γύρω σου! Το παραμύθι καταρρέει! Είσαι ρομπότ! Το μόνο που σε νοιάζει είναι να δουλεύεις, για να μαζευεις, για να ξοδεύεις, για να λατρεύεις το χρήμα. Και φυσικά δε σου καίγεται καρφί για την μαύρη στο πεζοδρόμιο, αντιθέτως πάνω σ' αυτή στηρίζεις την κοινωνία σου και την πηδάς όποτε θες να ξεσκάσεις. Κι αυτή, ερμαιο στα χέρια του καπιταλισμού, εκλιπαρεί για το σύντομο οργασμό σου ενώ σκέφτεται που θα τη βγάλει το βράδυ.
Κι εσύ, ξαπλώνεις πίσω κι ανάβεις τσιγάρο, σωστός βασιλιάς μέσα στο αμάξι σου, ενα δίλιτρο για να έχει τελική, παρ' ότι το χρησιμοποιείς μόνο για τη μετακίνησή σου στην πόλη, αδιαφορόντας προσωρινά για όλα τα προβλήματα σου, ενώ η κοπέλα αφού μαζευτεί, περιμένει την πληρωμή της.
Τη γουστάρω όμως την Αθήνα. Μπορεί να είναι ένα μεγάλο, χαρούμενο μπουρδέλο, αλλά παραμένει η πόλη που γεννηθηκα και ζω, με τις μαύρες πουτάνες της, τους νταβατζήδες και τα πρεζόνια.

Πανελλήνιες (Ουφ!)

Ωχ... Κουραστική αυτή η Τρίτη Λυκείου... Χαθήκαμε βρε παιδιά καιρό έχουμε να τα πούμε... Δεν έγραφα εγώ, δε διαβάζατε εσείς...

Τι σου είναι όμως βρε παιδί μου οι μανάδες... Μη δουν ένα δυο δεκαράκια στο φροντηστήριο, αμέσως να φέρουν την καταστροφή. Δε διαβάζεις πολύ! Πως θα ανταγωνιστείς αυτούς που σκίζονται στο διάβασμα; Δε γίνεται να βγαίνεις τόσες ώρες! Θες τουλάχιστον 28 ώρες καθαρού διαβάσματος την εβδομάδα (ναι η τουαλέτα μετράει στις καθυστερήσεις)!

Και μετά σου λέει όλη μέρα κάθεσαι. Τελικά το να 'σαι μαθητής θα 'πρεπε να 'ναι αμοιβόμενη εργασία με βαρέα κι ανθυγιεινά! Το μυαλό μου έχει αρχίσει να χάνει από τα πολλά όρια και τις ταλαντώσεις.

Στη γενική επικαιρότητα τώρα, πήρε τ' αυτί μου κάτι για μια έρευνα που αποδείκνυε ότι το τέντωμα (γνωστό και ως stretching αγγλιστί) εκκρίνει κάποιες ουσίες στον εγκέφαλο, κοινές με αυτές που εκκρίνονται κατά τη διάρκεια του οργασμού. Αποφάσισα λοιπόν να το ψάξω λίγο παραπάνω, αλλά δε βρήκα τίποτα στο απόλυτο μέσο πληροφόρησης, οπότε μπορεί και να μην αληθεύει τελικά. Εγώ πάντως αισθάνομαι λίγο πιασμένος. Πάω να τεντωθώ...

Τα λέμε.

Desktop vs Laptop 1-0

Αν είναι να έχεις το computer μες στο σπίτι, τότε το laptop χρειάζεται μόνο σε επιχειρηματίες/καμμένους που δεν αποχωρίζονται το Internet ούτε για να πάνε τουαλέτα ή θέλουν να μαγειρεύουν/πλένουν/σιδερώνουν/βλέπουν τηλεόραση με το PC αγγαλιά. Η συμβουλή μου σε αυτούς: Ξεκόλλα από το MSN και το web 2.0

Για μέσα στο σπίτι, η λογική λύση είναι το Desktop, είτε αυτό απευθύνεται σε bussinessmen είτε σε developers είτε σε gamers είτε σε απλούς χρήστες (word, internet κλπ), εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν υπάρχει χώρος.

Για μένα, τα laptops ή notebooks οικιακής χρήσης είναι πολύ ακριβότερα των αντιστοίχων desktops οπότε και άχρηστα, μόστρα και gadgets. Και καθώς γράφω αυτά βρίσκομαι πίσω από μια 22" Οθόνη LG που το laptop ΔΕΝ μπορει να μου προσφέρει.

Συνομιλία με το εγω

Δεν ντρέπομαι για ό,τι είμαι.
Δεν ντρέπομαι για τις επιλογές μου.
Δεν ντρέπομαι για τους φιλους μου.

Όχι. Δεν ντρέπομαι. Φοβάμαι όμως. Φοβάμαι ότι η εμφάνιση μου, ο χαρακτήρας μου, η κακοτυχία μου θα συνεχίσουν να κρύβουν τον ήλιο στο σκοτεινο μονοπάτι μου, στο οποιο βαδίζω μόνος. Ναι, ναι άλλο ένα κείμενο μες στα κλισέ και τα λογοπαίγνια, αλλά δεν ντρέπομαι γι' αυτο.

Δεν ντρέπομαι για τη μουσική που ακούω. Φοβάμαι απλά ότι είμαι ο μόνος.
Δεν ντρέπομαι που καμια φορά τα πηγαίνω καλα με τους γονείς μου. Φοβάμαι πως θα χασω αυτη τη δυνατότητα.

Δεν ντρέπομαι που έχω σχεδόν σε όλα μια απάντηση. Κι ας με λένε παρορμητικό, προπέτη, ξερόλα. Φοβάμαι όμως ότι αυτό είναι που μου στερεί το δικαίωμα στην ευτυχία.

Δεν ντρέπομαι για ό,τι κάνω, για το πώς γυρνάω καθε Παρασκευή βράδυ σπίτι και αναγκάζομαι να γράψω για το φροντιστήριο της επόμενης μέρας ενώ το ρολόι δείχνει 2:30. Φοβάμαι ότι με καταστρέφει σιγά σιγά. Ότι και εγώ γίνομαι μέρος της μηχανής.

Δεν ντρέπομαι, αλλά φοβάμαι ότι θα πεθάνω πρόωρα είτε από κάποιον όγκο σε πνεύμονα ή εγκέφαλο είτε από κίρρωση του ύπατος. Δεν ντρέπομαι που είμαι μόνος μου, φοβάμαι όμως να παραμείνω.

ΑΛΕΞΗΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ ΑΣΣΟ

ΡΕ ΓΑΜΩ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΜΟΥ!!! ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΝΑΡΧΙΑ;;; ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΕΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ; ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ; ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΙΚΡΟΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ Η ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ; ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΚΑΨΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΟΡΘΙΟ; ΑΝ ΔΕ Σ' ΑΡΕΣΕΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΡΑΒΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΠΗΛΙΑ ΚΑΙ ΚΡΥΨΟΥ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΑ ΑΡΚΟΥΔΕΣ ΜΕ ΡΟΠΑΛΟ! ΓΙΑΤΙ ΑΜΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΔΕΝ ΠΑΣ Ν ΖΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ STARBUCKS;

Κλισέ ξέσπασμα #2: The Bitch

Η παρούσα ανάρτηση μπορεί να θεωρηθεί προσβλητική. Εάν νομίζεις ότι σε προσβάλλει, αλλά έχει δίκιο, έχεις ακόμα φιλότιμο. Φρόντισε να κάνεις κάτι γι' αυτό.

2008... Έτος αναθεώρησης και περισυλλογής... Η τιμή του πετρελαίου ανεβαίνει πιο γρήγορα από Ferrari, κόσμος σκοτώνεται, ο πλανήτης πεθαίνει, Η AMD ανακοινώνει την κυκλοφορία τριπύρινων επεξεργαστών και γενικά μοντέλων με χαμηλότερη κατανάλωση, κυκλοφορεί η σειρά 9 της Nvidia, που χρειάζεται 400 Watt μόνη της, οι κάγκουρες, ποζέρια κτλ καίνε όλα τα αποθέματα βενζίνης του πλανήτη για να κινήσουν το ΤΕΡΑΣ τους με τα 1200 άλογα και να ανάψουν τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου που έχουν κρεμάσει πάνω, ενώ οι Emo και Trendy σκοτώνουν το όζον με τα γεμάτα CFC Spray με τα οποια ψεκάζουν την περούκα τους, η Aννούλα μολύνει το έδαφος πετώντας τα μελάνια του εκτυπωτή της στα σκουπίδια κι όχι στην ανακύκλωση και πάει λέγοντας.
Τι κάνεις γι' αυτό; Τίποτα... Γιατί άλλωστε; Ας το κάνουν οι άλλοι, έτσι Ελληνάρα; Μπραβο ρε συ. Αποδεικνύεις μέρα με τη μέρα ότι ο χαρακτηρισμός "γελάδι" δε σου αξίζει... Τι φταίνε τα γελάδια;;;
Αλλά όχι. Έχεις σοβαρότατες υποχρεώσεις! Να πας να πιείς το χημικό σου καφεδάκι στα Starbucks ή (για τους πιο ματσό) στο Κολωνάκι, να πας την τσάρκα σου στην παραλία μπας και πετύχεις τις κάμερες του Star, να κάτσεις τουλάχιστον μια ώρα μπροστά στον καθρέφτη σου φτιάχνοντας αυτό το άχυρο που αποκαλείς μαλλί, αλλά από τις τόσες στρώσεις βαφής και τα σιδερώματα έχει καταντήσει σαν συρματόσκηνο και ούτω καθ' εξης.
Και φυσικά φταίει ο καθηγητής που σε έκοψε, αλλα και το φροντιστήριο που δε στα λέει καλά, που δεν πιάνει δηλαδή την ντουντούκα να στα φωνάξει μες στ' αυτί, όταν εσύ κοιτάς τον διπλανό/ την διπλανή και ακούς μουσική, τρως τα μαλλιά σου σαν καλό γελάδι ή το ξύνεις...
Το κορυφαίο όμως είναι τα nicknames ολονών... Ένα κι ένα διαλεγμένα...Και καλά, εμείς τα αγόρια είμαστε ανώριμα και ολίγον τι μαλακισμένα... Τα κορίτσια όμως; Παλιότερα, αν κάποια τη λέγανε τσούλα ή πουτάνα (αγγλιστί slut), τους πλάκωνε στις μπουνιές αυτή, τα αδέρφια της, το σόι της, ο γκόμενος της... Τώρα μερικές αυτοαποκαλείστε sluts, bitches ή κι εγώ δεν ξέρω τι.
Αλλα, τι περιμένεις... Πουτάνα κοινωνία πουτάνες μεγαλώνει.

Ενα κλισέ ξέσπασμα...

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν η ζωή σου είναι αυτή που θα ήθελες; Αν σου αρέσει όπως στην παρέδωσαν; Αν σε εκπροσωπούν αυτοι που θες εσύ; Αν ο οποιοσδήποτε τομέας θα μπορούσε να είναι καλύτερος; Αν θα ήταν ποτέ δυνατό να υπήρχε αναρχία ή κάποιο φιλελεύθερο πολίτευμα, οπου θα συμμετείχαν όλοι στα κοινά, ανεξαρτήτως φύλλου, χρώματος, φρονήματος και όπου όλοι θα δούλευαν για το κοινό καλό και κανείς δε θα απολάμβανε προνόμια;
Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο καλό μπορεί να σου κάνει ένα σωστό βιβλίο, πόσο κακό ένα λάθος;
Πόσο καλη μπορεί να είναι για σένα η τηλεόραση και ταυτόχρονα πόσο επιβλαβής; Φυσικά δεν εννοώ τους σωματικούς κινδύνους, αλλά αυτούς της αποχαύνωσης, αφαίρεσης της κριτικής σκέψης και καθοδήγησης.
Ξέρεις πόσο σε διευκολύνουν τα σύγχρονα μέσα μαζικής μεταφοράς και ταυτόχρονα πόσο κακό σου κάνουν;
Μπορείς να φανταστείς μια Ελλάδα χωρίς Ζαχόπουλους, κομιστές Dvd, ανίκανους ανθρώπους ως υψηλόβαθμα στελέχη, νεκρή αντιπολίτευση, σάπια κυβέρνηση;
Μπορείς να φανταστείς μια Ελλάδα όπου κανείς δε θα κοίταγε να κάνει ρεμούλες, να φάει τις σάρκες του άλλου, να φύγει όσο πιο γρήγορα μπορεί;
Μπορείς να φανταστείς μια παγκόσμια κοινότητα χωρίς έχθρες, πολέμους, άγχος;
Μια Γη ενωμένη ύπο την αιγίδα του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας;

Εγώ δεν μπορώ... Γιατί μου κλέψανε τη φαντασία...
Σώσου εσύ όσο μπορείς.

OΤΙ ΤΟΥ ΦΑΝΕΙ ΤΟΥ ΛΟΛΟΣΤΕΦΑΝΗ!!!

Ε καλά τώρα.Οτι το blog μας είναι το καλύτερο σε όλο το google αυτό είναι γεγονός.Σκεφτείτε όμως πόσο μειονεκτικά θα νιώθουν όλοι οι άλλοι χρήστες.Πολλοί από αυτούς μάλιστα θα αφήσουν το google.Επειδή όμως εμείς δεν είμαστε κακά παιδιά και δεν θέλουμε να ζημιώσουμε το google, παίρνω την πρωτοβουλία και γράφω ένα άρθρο για το τίποτα ώστε να υποβαθμίσω την ποιότητα του blog μας κανοντάς το και πάλι συναγωνιστικό προς τα υπόλοιπα blog.
Αρχίζω λοιπον.Ξέρει κανείς τι θέλουν(πως σκέφτονται) οι γυναίκες?Φυσικά εξαιρείτε ο Μελ Γκίμπσον που έπαιζε και στην ομώνυμη ταινία.Το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό.Απαντήσεις του τύπου ''απλά δεν σκέφτονται'', ή ''φαντάσου έναν άντρα και αφαίρεσε λογική και ευθύνες'' φυσικά και δεν γίνονται αποδεκτές.Το γυναικείο μυαλό είναι φανταστικό, ανεπανάληπτο,μοναδικό και ασυναγώνιστο.Κλασσικό παράδειγμα.Όταν ένας άντρας κοιτάζει μια γυναίκα στο δρόμο σκέφτεται:Ποπο τι κάνει ο θεός όταν έχει κέφια!!!Από την άλλη πλευρά της όχθης μια γυναίκα όταν βλέπει έναν άντρα στο δρόμο σκέφτεται(είπαμε τα υπονοούμενα του στυλ δεν σκέφτονται δεν περνάνε):Χμμ ο τύπος δεν μπορεί να συνδιάσει το χρώμα από τις κάλτσες του με αυτό του παντελονιού του,η μπλούζα του έχει μια μικρή ''τσαλάκα'' στο κάτω μέρος, τα παπούτσια δεν ταιριάζουν με τη γραβάτα,το ρολόι είναι λίγο ''φλωρέ'',η χωρίστρα κοιταει στραβά ,και άλλα πάρα πολλά.Από αυτά λοιπόν βγάζουν ένα συμπέρασμα για τον χαρακτηρα του άλλου.Πχ άμα είναι σοβαρός,ντροπαλός,αγροίκος,βρωμύλος,άνετος,κεφάτος κ.τ.λ.Και όμως βαριεστημένοι μου αναγνώστες όλα αυτά τα έχουν σκεφτεί μέσα σε ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, όταν εσείς σκεφτόσασταν ακόμα τι κάνει ο θεός στη γιορτή του Διονύσου(φαντάζομαι εκεί θα είχε τρελά κέφια).Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε ότι ένας άντρας σκέφτετε στις δύο διαστάσεις για να μην πώ καλύτερα στη μία.Σε αντίθεση με τις γυναίκες που σκέφτονται σε κάτι περισσότερες από τέσσερις.Και σχεδον τελευταίο πράγμα που κοιτάνε είναι η εμφάνιση.Το θέμα αυτό όπως καταλαβαίνετε δεν έχει τελειωμό.Πόσο μάλλον να χωρέσει σε μια ανάρτηση ενώς blog.Και επειδή δεν έχω και πολύ χρόνο αυτή τη στιγμή [πάω να φτιάξω την εξωτερική εμφάνιση(κοινός γυμναστήριο)] θα τελειώσω την αναρτησούλα μου εδώ και θα περιμένω τις δικές σας απόψεις και τα δικά σας σχόλεια επί του θέματος.Σας ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το άσκοπο άρθρο μέχρι το τέλος.Θα τα ξαναπούμε!!(απειλή ήταν αυτό)

ΥΓ.Συγνώμη για τα ορθογραφικά αλλά χάλασε από το χιόνι το λεξικό που πέταξα στον κήπο πριν από 10 χρόνια.

14 Φεβρουαρίου: Του Αγίου Καταστηματάρχη

14 Φεβρουαρίου... Καμιά ουσιαστική διαφορά από τις 14 οποιουδήποτε άλλου μήνα... Εκτός απο μία: Χαρούμενα ερωτευμένα πιτσουνάκια τρέχουν πέρα δώθε στα μαγαζιά και σκορπίζουν τα ευρώπουλα που με κόπο έχουν αποκτίσει οι ίδιοι ή, στην περίπτωση που δεν είναι ακόμα σε θέση να εργαστούν, οι γονείς τους σε δώρα για τον/την εκλεκτό/ή της καρδιάς τους (λέμε τωρα...). Εγώ βέβαια δεν έχω ποτέ μου γιορτάσει τη συγκεκριμένη μέρα... Όχι γιατί δεν μπορούσα, ούτε γιατί δεν ήθελα. Απλά δεν έτυχε. Ο τρόπος όμως με τον οποίο τη βλέπω δεν οφείλεται σ' αυτό... Άλλωστε κατά βάθος είμαι ρομαντικός τύπος. Οφείλεται στην λογική προσέγγιση που έχω κάνει στο θέμα. Και εξηγούμαι:
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι μόνοι κερδισμένοι από αυτή τη γιορτή είναι οι ιδιοκτήτες μαγαζιών εποχιακών ειδών ή ειδών δώρου, άντε και ο ψιλικατζής της γειτονιάς για τους τζαμπατζήδες ή ο βιβλιοπώλης για τους πολύ ρομαντικούς και με μικρό budget ή ο ιδιοκτήτης ακριβού εστιατορίου για την ίδια κατηγορία με μεγαλύτερο budget. Εμείς θα ασχοληθούμε με το 80% των περιπτώσεων, που αποτελούν οι ιδιοκτήτες μεγαζιών εποχιακών ειδών και ειδών δώρου. Σκεφτείτε, λοιπόν, κάθε πότε κάνουν τζίρο αυτά τα μαγαζιά (τα οποία αποτελούν μεγάλο μέρος της ελληνικής αγοράς); Μα φυσικά στις γιορτές... Και ποιες είναι αυτές γιορτές;
Τα μαγαζιά αυτά λοιπόν κάνουν τζίρο σε γιορτές όπως το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, οι Απόκριες... Πως λοιπόν θα μπορούσαν να έχουν πωλήσεις στο διάστημα μεταξύ Χριστουγέννων και Αποκριών; Μα φυσικά με μια ένθετη εορτή που να προϋποθέτει αγορά δώρων... Αμ, τι; Χαζοί είναι;
Κάπως έτσι λειτουργεί ο Άγιος Βαλεντίνος, άλλη μια θυσία στο βωμό του καπιταλισμού. Και δεν εννοώ φυσικά τη χρηματική θυσία, αλλά αυτή της κατάργησης του συναισθήματος. Δεν σταματούν μπροστά σε τίποτα, σαν νταλίκα με ταχύτητα 100 χλμ/ώρα σε κατηφόρα με λάδια...
Και αν ακόμα με αμφισβητείτε (πράγμα που σίγουρα συμβαίνει), απλά αναλογιστείτε, αν υπάρχει άλλος άγιος της Καθολικής Εκκλησίας που να τον γιορτάζουμε στην Ορθόδοξη Ελλάδα (άντε μην αρχίσω με τα του Κλήρου τώρα. Παρεπιπτόντως με γεια τον Αρχιεπίσκοπο... Να μας ζήσει! Πάνω από δέκα χρόνια εννοώ).
Αν ακόμα και τώρα δεν έχετε αλλάξει γνώμη, τότε δυστυχώς δεν υπάρχει ελπίδα. Κι όσον αφορά αυτούς που θα διαμαρτυρηθούν, γιατί θέλουν να γιορτάσουν αυτήν την ημέρα, δεν είπα το αντίθετο. Απλά δωρίστε κάτι το συμβολικό... Το μεγαλύτερο δώρο είναι η ειλικρίνεια...

Αθεράπευτα ρομαντικός, οραματιστής και ταυτόχρονα πεσιμιστής και ρεαλιστής...

Γεια και χαρα σας

Φίλε Χρήστο το 'ουφ' σου με βρίσκει συμπάσχουσα και σύμφωνη..
Προσπαθεί αγαπητοί μου φίλοι ο κόσμος.. Προσπαθούμε κάθε ώρα και στιγμή. Να ξεφύγουμε, να αποδράσουμε, να αισθανθούμε βρε αδερφέ ανώτεροι. Εγώ έβαλα κάτω την ανία! Εγώ έφτυσα το γκόμενο, εγώ κάνω παιχνίδι! Το ψώνιο και η ανασφάλεια σε όλο τους το μεγαλείο.
Θα μου πεις οξύμωρο το σχήμα.. αλλά μήπως τελικά τα άκρα δεν απέχουν και τόσο όσο φανταζόμαστε;
Ο φίλος έχει δίκιο. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης ενός προβλήματος, οποιουδήποτε προβλήματος, είναι η μόρφωση, η γνώση, η ενημέρωση, η πληρότητα που συνεπάγονται στην ανθρώπινη νόηση είναι μοναδική και αναντικατάστατη.
Ας ενημερωνόμαστε λοιπόν, ας διαβάζουμε, ας ακούμε, ας αφουγκραζόμαστε..
Δεν ζούμε σε εύκολες συνθήκες. Οι καταστάσεις είναι ύπουλες και τα γεγονότα υπόγεια, παντού παρασκήνια. Απόδειξη αυτών είναι η τρομερή απήχηση που έχει οποιοσδήποτε παρουσιάζεται με στοιχεία ειλικρινή, λογικά, δίκαια.
Από παραδείγματα η επικαιρότητα βρίθει.
Δεν είναι τυχαίο ότι το εμπόριο ελπίδας στις μέρες μας ανθεί.
Χρέος μας να επικοινωνούμε, να μεταδίδουμε στον υπόλοιπο κόσμο τις σκέψεις μας, τις ιδέες μας. Είναι απίστευτο το πόσα κίνητρα δίνονται. Ας το συνειδητοποιήσουμε, ας μην διστάζουμε.
Πρώτα με συνείδηση, επίγνωση και μετά με σεβασμό ας ανοίξουμε και ας ανοιχτούμε.
Χάρηκα που έγινα μέλος σε αυτή τη διαδικτυακή παρέα και ευχαριστώ τα μέλη της για την φιλοξενία.

Chain e-mails

Ξέρω, ξερω, βλαστημάτε και μόνο στο άκουσμα...
Περιμένεις ενα σημαντικό e-mail. Ανοίγεις κάθε 5 λεπτά τον λογαριασμό σου (στο hotmail πάντα για να είσαι in :P) και κοιτάς εναγωνίως τα εισερχόμενα. Και ξάφνου να ένα νέο μήνυμα! Το ανοίγεις όλο χαρά και ανυπομονησία, αλλά αντί γι' αυτό που περίμενες, διαβάζεις ότι μια κοπέλα δέχθηκε πρόταση γάμου και μετά έλαβε ένα μήνυμα που έπρεπε να το στείλει σε 8000 άτομα μέσα σε 10 λεπτά και δεν το έστειλε, ΓΙ' ΑΥΤΟ πέθανε ο φίλος της το απόγευμα κλπ κλπ. Urban Legends (=Αστικοί Θρύλοι) είναι όλα αυτά... Ακουω για mails που σώζουν ανθρώπους στη Μποτσουάνα, για άλλα που πραγματοποιούν ευχές, για άλλα που σε σκοτώνουν... Δεν κατάλαβα δηλαδή... Μήπως υπάρχει και Θεός των chain e-mails;
Σε μια κοινωνία που οδεύει προς διάλυση και αργά ή γρήγορα θα καταρεύσει, η μόνη ελπίδα είναι η νεολαία, που μπορεί να ανατρέψει το κατεστημένο και το Status Quo (Αρχουσα Τάξη Πραγμάτων αγράμματε!!!). Όταν όμως η νεολαία αποτελείται σε μεγάλο μέρος της από ηλιθίους που πιστεύουν Ο,ΤΙ τους πασάρουν γιατί δεν έχουν κριτική ικανότητα, τότε η ελπίδα εξανεμίζεται. Το πολύ πολύ να δημιουργήσουν κανα chain e-mail που αν το προωθήσεις σε 100.000 άτομα σε 60 δευτερόλεπτα θα ανατραπέι το Status Quo...
Και η ικανότητα κριτικής σκέψης δεν καλλιεργείται διότι κανείς δεν ενδιαφέρεται γι' αυτήν από τους νέους. Όλοι αποχαυνώνονται βλέποντας αηδίες στην τηλεόραση ή με το να ασχολούνται με ανούσια πράγματα, οπως η φράντζα τους. Αυτό βέβαια συμφέρει κάποιους...
Αλλά σε ποιον να μιλήσεις και ποιος θα σ' ακούσει; Ίσως υπάρχει ακόμα ελπίδα, έστω για σας τους λίγους που διαβάζετε σοβαρά αυτές τις γραμμές... Η γνώμη μου είναι, αν θέλετε να ανπτύξετε κριτική σκέψη, διευρύνετε τους ορίζοντές σας με ιδέες και γνώσεις. Διαβάστε εξωσχολικά βιβλία. Το 1984: Ο Μεγάλος Αδερφός του George Orwell που διάβασα πρόσφατα και με συγκίνισε, αλλά και δίδαξε είναι ό,τι πrέπει για αρχή...
Μ' αυτά και μ' αυτά φτάσαμε στο τέλος της ανάρτησης. Πλατειάσαμε λίγο, αλλά δεν πειράζει αφού δεν γράφουμε έκθεση :Ρ... Άλλωστε αυτά που αναφέραμε ήταν σχετικά με τη χαζομάρα των chain e-mails (και όχι μόνο).


Be on guard...

Shopping Therapy: Ο τρόμος κάθε χαμηλόμισθου καταναλωτή

Βγαίνεις έξω μια ωραία πρωία και κατευθύνεσαι προς το Μαρούσι (το ότι είναι Σάββατο και έχεις φροντιστήριο προσθέτουν κάτι τις στην όλη ατμόσφαιρα. Παρεπιπτόντως βρέχει και δεν είσαι και στις καλύτερές σου...), έχοντας μαζί σου ένα πενηντάευρω για να ψωνίσεις ένα καλώδιο για το καινούριο τροφοδοτικό σου που το πήρες 24-pin αντι για 20 :P (το συγκεκριμένο χαρτονόμισμα το πήρες γιατί για χαρη του άρθρου δεν έχεις ψιλά). Πηγαίνεις σαράντα λεπτά πριν το μάθημά σου και κατεβαίνεις Νερατζιώτισσα (μια στάση πριν απο το Μαρούσι για όσους δεν ξέρουν.) Μπαίνεις στο κολλοσιαίο Mall (λέμε τωρα...) και κατευθύνεσαι αμέσως προς τα Fnac, οπου συνειδητοποιείς, ότι για hardware καλύτερα Γερμανό, παρά Γάλλο (για όποιον δεν το έπιασε, τα Fnac είναι γαλλική αλυσίδα). Παρόλα αυτά, γυρνάς ολάκερο το Mall και δε βρίσκεις τίποτα, εκτός από τον εαυτό σου, με ένα μεγάλης αξίας χαρτονόμισμα στον παράδεισο του Shopping. Βρίσκεσαι λοιπόν σε ηθικό δήλειμμα. Κι ενώ παλέυεις να συνετίσεις τον εαυτόν σου, να σου Τσουπ! πετάγεται μια προσφορα -30% στα αγαπημένα σου games ή βλέπεις κάτι που είχες αποφασίσει να αποκτήσεις ή βρίσκεις κανένα καινούριο πακέτο της Activision που σε πορώνει και καταλήγεις στο ταμείο νιώθωντας ότι κάποιος σου έχει.. θοπεύσει τα οπίστια (=πιάσει τον κώλο). Και βγαίνεις μες στην τρελή χαρά στην αποβάθρα προς Κηφισιά. Το φροντιστήριο βρίσκεται ένα σταθμό μακριά και έχεις είκοσι λεπτά μέχρι το μάθημα! Επιτέλους μια φορά θα πας στην ώρα σου... Και περιμένεις όλο χαρά... και περιμένεις... και μετά από δεκαοκτώ λεπτά ερχεται το τραίνο :P.


Βασισμένο σε πραγματική ιστόρία

Ωραίο download, ε τι λέτε;

ΕΦΤΑΣΕΕΕ

Να μαι κι εγώ. Αυτή είναι η πρώτη μου ανάρτηση στο blog και είμαι πολύ συγκινημένος... Δεν θα σας πω πολλά γιατί ξυρίζομαι και θέλω να βγω έξω γιατί σε 2 λεπτά έχω ραντεβού οπότε δεν θα σας κουράζω για πολύ ακόμα. BB