Πρώτα απ' όλα η προσωπική μου ζωή έχει δεχθεί τόσο πλήγματα όσο και ευχάριστες αλλαγές τον τελευταίο χρόνο, κάτι που συνέβαλλε στην αναθεώρηση ορισμένων πραγμάτων όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, τόσο φιλικές όσο και ερωτικές, οι παράμετροι επιλογής των ατόμων με τα οποία αλληλεπιδρώ και τα λοιπά. Μπήκα στο λούκι μιας λάθος σχέσης, απάτησα, τσακώθηκα μόνος μου, τσακώθηκα με τον εαυτό μου, χώρισα, τα έκανα σκατά με τον κολλητό μου, άτομα που εμπιστευόμουν έκαναν και είπαν πράγματα που δε χωράνε στο μυαλό μου. Ευτυχώς όλα βρήκαν σιγά σιγά το δρόμο τους, η σκατίλα έφυγε από πάνω μας και τώρα είμαι με τους ανθρώπους που ξέρω ότι μπορώ να εμπιστεύομαι τόσο σε φιλικό όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο. Τέσπα.
Πέραν του προσωπικού rant που γράφτηκε έτσι για την ιστορία, όχι ότι ενδιαφέρει κανέναν η ζωή μου αν και κάποια στιγμή σκέφτομαι να την κάνω ταινία (το συζητάμε με τον πετράκη τον Jackson, αλλά μου λέει "re si chris, then boro na dialexo protagonisti. Di caprio na paro i statham?"), υπάρχει κάτι άλλο που θέλω να θίξω. Και φυσικά πρόκειται για τα του φοιτητή!
Πηγαίνω λοιπόν πρώτη μέρα για εγγραφή στη σχολή μου και με το που περνάει η άκρη του παπουτσιού μου τη γραμμή της πόρτας της σχολής έρχεται μια ΠΑΣΠίτισσα και με πιάνει από το χεράκι. "Γειά σου! Πρωτοετής; Πώς σε λέεεεεενεεεεεεεεε;" (υπότιτλοι: "Ερχόμαστε με φιλικές διαθέσεις". Ερμηνεία: "χαχα ψάρακλα σε έχω στο τσεπάκι"). "Χρήστο" απαντάω εγώ, ναι μεν γνωρίζοντας περί τίνος πρόκειται, αποφεύγοντας δε να γίνω αγενής πρώτη μέρα. Στο δρόμο τα υπόλοιπα μαύρα σκυλιά του πολέμου κοιτάζουν με δίψα για αίμα την "πράσινη" κοπέλα που με σέρνει στα γραφειάκια της παράταξής της για να με "βοηθήσει". στο δρόμο μια τολμηρή ΔΑΠίτισσα προσπαθεί να κάνει το μαρκάρισμα αλλά αμέσως τέσσερις μαντράχαλοι της ΠΑΣΠ με περικυκλώνουν και αρχίζουν να μου συστήνονται (τελείως τυχαία όλοι ήθελαν να μου συστηθούν ακριβώς εκείνη τη στιγμή). Εκεί ήταν που δεν άντεξα και πέταξα ένα "ε, παιδιά, να αραιώσουμε λίγο γιατί έχω και μια μικρή αγοραφοβία;". Και παραδόξως τα λυκόσκυλα υπάκουσαν και έκαναν στην άκρη. Φυσικά μετά την εγγραφή έφυγα από αλλού για να μην τους πετύχω και επιδίωξα να συναναστραφώ με παρατάξεις που με εκπροσωπούν καλύτερα.
Το τελειωτικό χτύπημα βέβαια πριν σταματήσουν να με ενοχλούν οι παρατάξεις με τις οποίες δεν ήθελα να συναναστραφώ ήταν όταν με πήρε τηλέφωνο μια Μαρία, προσπαθώντας να με "βοηθήσει" να γραφτώ στα ηλεκτρονικά συστήματα που έπρεπε, ενώ ήξερε ότι είμαι φοιτητής πληροφορικής. Σ' εκείνο το σημείο η υποκρισία ήταν τόσο εξόφθαλμη που καταντούσε εξοργιστική και προσβλητική για τη νοημοσύνη μου. Παρόλα αυτά διαβεβαίωσα ψύχραιμα κι ευγενικά τη συνομιλήτρια μου ότι η βοήθεια της μου ήταν τόσο χρήσιμη όσο μου είναι τα προϊόντα που διαφημίζει το telemarketing και της το έκλεισα λέγοντας πως δεν έχω σήμα.
Καιρός πέρασε, δεν άλλαξαν και πολλά από τότε. Φυσικά δεν απέχω από τις κοινωνικοπολιτικοοικονομικές μεταβολές που συντρέχουν, δε βρίσκομαι μακριά, ούτε έξω από τις εξελίξεις, από τις πορείες, τα συλλαλητήρια και φωνάζω μαζί με άλλους για την αλήθεια. Φωνάζω την ίδια στιγμή που οι πράσινοι και μπλε "σωτήρες" μας, που είναι πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν τους φοιτητές, κάνουν το ένα πάρτι μετά το άλλο και πάνε εκδρομές στο Μπάνσκο. Δε θα σταματήσω ούτε να φωνάζω, ούτε να γράφω εδώ, κι ας το παραμελώ το καημένο το blogάκι μου, το έχω πάντα μες στο μυαλό μου και στην καρδιά μου, το αγαπάω γιατί η σαπίλα δεν μπορεί να το αγγίξει. Είναι δικό μου. Δικό μου και δικό σου, αρκεί να με νιώθεις. Γιατί ξέρω ότι κάπου εκεί υπάρχεις, εσύ που τα έχεις σκεφτεί όλα αυτά, πολύ πριν τα διαβάσεις εδώ.
