Ωρα 4 το πρωί, Χριστούγεννα, Αθήνα.
Διασχίζοντας με το αμάξι τους κεντρικότερους δρόμους της πρωτεύουσας χαζεύω τις μαύρες καλλονές, απο μικρά κοριτσάκια μέχρι τις μητέρες τους σε ομάδες των πέντε στα πεζοδρόμια, σκορπισμένες στα στενά γύρω μου, να περιμένουν με το τσιγάρο στο χέρι τον επόμενο πελάτη, ενώ ο "προστάτης" τους ανεβοκατεβαίνει το δρόμο για να ελέγχει την κατάσταση. Άτομα που δουλεύουν, σκληρά, ακόμα και τις γιορτές για τι; Για τα ρούχα που φορούν, ενα δείπνο κι ένα κρεβάτι. Γιατί μπορεί οι παραδοσιακές ιερόδουλες να ξημεροβραδιάζονται στα κρεβάτια, αυτές όμως ξεπαγιάζουν όρθιες στο πεζοδρόμιο. Χαμένες ψυχές μέσα στην αιώνια ροή του ανήθικου αυτού κόσμου, άλλες θέλοντας κι άλλες μη, παραδίδονται στα χέρια του κάθε ανώμαλου, κι ύστερα, πληγωμένα κουτάβια, ξαναγυρνούν βιασμένες στο πόστο τους, απαθείς για τα πάντα, άδειες, ανδρεικελα που στέκουν πάντα περιμένοντας με ένα τσιγάρο στο χέρι. Άλλες πέφτουν στα ναρκωτικά. Άλλες σε χαντάκια.
Και μέσα από τις ανακατευθύνσεις στα τηλεφωνικά κέντρα μιλάω με δέκα διαφορετικούς ανθρώπους, άτομα που περνούν το ένα τρίτο της ζωής τους πάνω από ένα τηλέφωνο κι ένα μόνιτορ, και παρ' αυτά, πάντα χαρούμενοι και πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν, παίζουν την ίδια κασέτα κάθε φορα που σηκώνουν το ακουστικό.
Όχι δεν είμαστε ρομπότ. Δεν είμαστε ευρωπαίοι εμείς! Εμείς ζούμε τη ζωή μας -...Πλαίσιο κομπιούτερς, λέγεται παρακαλώ... - ...Η αιτησή σας απορρίφθηκε και... - ...ο λαός πρέπει να επιδείξει αντοχή δήλωσε σήμερα η Αλέκα Παπαρήγα στο... - παρεμβολές απο παντού εισβάλλουν σ' όλες τις συχνότητες και ξαφνικά, για κοίτα γύρω σου! Το παραμύθι καταρρέει! Είσαι ρομπότ! Το μόνο που σε νοιάζει είναι να δουλεύεις, για να μαζευεις, για να ξοδεύεις, για να λατρεύεις το χρήμα. Και φυσικά δε σου καίγεται καρφί για την μαύρη στο πεζοδρόμιο, αντιθέτως πάνω σ' αυτή στηρίζεις την κοινωνία σου και την πηδάς όποτε θες να ξεσκάσεις. Κι αυτή, ερμαιο στα χέρια του καπιταλισμού, εκλιπαρεί για το σύντομο οργασμό σου ενώ σκέφτεται που θα τη βγάλει το βράδυ.
Κι εσύ, ξαπλώνεις πίσω κι ανάβεις τσιγάρο, σωστός βασιλιάς μέσα στο αμάξι σου, ενα δίλιτρο για να έχει τελική, παρ' ότι το χρησιμοποιείς μόνο για τη μετακίνησή σου στην πόλη, αδιαφορόντας προσωρινά για όλα τα προβλήματα σου, ενώ η κοπέλα αφού μαζευτεί, περιμένει την πληρωμή της.
Τη γουστάρω όμως την Αθήνα. Μπορεί να είναι ένα μεγάλο, χαρούμενο μπουρδέλο, αλλά παραμένει η πόλη που γεννηθηκα και ζω, με τις μαύρες πουτάνες της, τους νταβατζήδες και τα πρεζόνια.
