Πανελλήνιες (Ουφ!)

Ωχ... Κουραστική αυτή η Τρίτη Λυκείου... Χαθήκαμε βρε παιδιά καιρό έχουμε να τα πούμε... Δεν έγραφα εγώ, δε διαβάζατε εσείς...

Τι σου είναι όμως βρε παιδί μου οι μανάδες... Μη δουν ένα δυο δεκαράκια στο φροντηστήριο, αμέσως να φέρουν την καταστροφή. Δε διαβάζεις πολύ! Πως θα ανταγωνιστείς αυτούς που σκίζονται στο διάβασμα; Δε γίνεται να βγαίνεις τόσες ώρες! Θες τουλάχιστον 28 ώρες καθαρού διαβάσματος την εβδομάδα (ναι η τουαλέτα μετράει στις καθυστερήσεις)!

Και μετά σου λέει όλη μέρα κάθεσαι. Τελικά το να 'σαι μαθητής θα 'πρεπε να 'ναι αμοιβόμενη εργασία με βαρέα κι ανθυγιεινά! Το μυαλό μου έχει αρχίσει να χάνει από τα πολλά όρια και τις ταλαντώσεις.

Στη γενική επικαιρότητα τώρα, πήρε τ' αυτί μου κάτι για μια έρευνα που αποδείκνυε ότι το τέντωμα (γνωστό και ως stretching αγγλιστί) εκκρίνει κάποιες ουσίες στον εγκέφαλο, κοινές με αυτές που εκκρίνονται κατά τη διάρκεια του οργασμού. Αποφάσισα λοιπόν να το ψάξω λίγο παραπάνω, αλλά δε βρήκα τίποτα στο απόλυτο μέσο πληροφόρησης, οπότε μπορεί και να μην αληθεύει τελικά. Εγώ πάντως αισθάνομαι λίγο πιασμένος. Πάω να τεντωθώ...

Τα λέμε.

Desktop vs Laptop 1-0

Αν είναι να έχεις το computer μες στο σπίτι, τότε το laptop χρειάζεται μόνο σε επιχειρηματίες/καμμένους που δεν αποχωρίζονται το Internet ούτε για να πάνε τουαλέτα ή θέλουν να μαγειρεύουν/πλένουν/σιδερώνουν/βλέπουν τηλεόραση με το PC αγγαλιά. Η συμβουλή μου σε αυτούς: Ξεκόλλα από το MSN και το web 2.0

Για μέσα στο σπίτι, η λογική λύση είναι το Desktop, είτε αυτό απευθύνεται σε bussinessmen είτε σε developers είτε σε gamers είτε σε απλούς χρήστες (word, internet κλπ), εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν υπάρχει χώρος.

Για μένα, τα laptops ή notebooks οικιακής χρήσης είναι πολύ ακριβότερα των αντιστοίχων desktops οπότε και άχρηστα, μόστρα και gadgets. Και καθώς γράφω αυτά βρίσκομαι πίσω από μια 22" Οθόνη LG που το laptop ΔΕΝ μπορει να μου προσφέρει.

Συνομιλία με το εγω

Δεν ντρέπομαι για ό,τι είμαι.
Δεν ντρέπομαι για τις επιλογές μου.
Δεν ντρέπομαι για τους φιλους μου.

Όχι. Δεν ντρέπομαι. Φοβάμαι όμως. Φοβάμαι ότι η εμφάνιση μου, ο χαρακτήρας μου, η κακοτυχία μου θα συνεχίσουν να κρύβουν τον ήλιο στο σκοτεινο μονοπάτι μου, στο οποιο βαδίζω μόνος. Ναι, ναι άλλο ένα κείμενο μες στα κλισέ και τα λογοπαίγνια, αλλά δεν ντρέπομαι γι' αυτο.

Δεν ντρέπομαι για τη μουσική που ακούω. Φοβάμαι απλά ότι είμαι ο μόνος.
Δεν ντρέπομαι που καμια φορά τα πηγαίνω καλα με τους γονείς μου. Φοβάμαι πως θα χασω αυτη τη δυνατότητα.

Δεν ντρέπομαι που έχω σχεδόν σε όλα μια απάντηση. Κι ας με λένε παρορμητικό, προπέτη, ξερόλα. Φοβάμαι όμως ότι αυτό είναι που μου στερεί το δικαίωμα στην ευτυχία.

Δεν ντρέπομαι για ό,τι κάνω, για το πώς γυρνάω καθε Παρασκευή βράδυ σπίτι και αναγκάζομαι να γράψω για το φροντιστήριο της επόμενης μέρας ενώ το ρολόι δείχνει 2:30. Φοβάμαι ότι με καταστρέφει σιγά σιγά. Ότι και εγώ γίνομαι μέρος της μηχανής.

Δεν ντρέπομαι, αλλά φοβάμαι ότι θα πεθάνω πρόωρα είτε από κάποιον όγκο σε πνεύμονα ή εγκέφαλο είτε από κίρρωση του ύπατος. Δεν ντρέπομαι που είμαι μόνος μου, φοβάμαι όμως να παραμείνω.