Έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν η ζωή σου είναι αυτή που θα ήθελες; Αν σου αρέσει όπως στην παρέδωσαν; Αν σε εκπροσωπούν αυτοι που θες εσύ; Αν ο οποιοσδήποτε τομέας θα μπορούσε να είναι καλύτερος; Αν θα ήταν ποτέ δυνατό να υπήρχε αναρχία ή κάποιο φιλελεύθερο πολίτευμα, οπου θα συμμετείχαν όλοι στα κοινά, ανεξαρτήτως φύλλου, χρώματος, φρονήματος και όπου όλοι θα δούλευαν για το κοινό καλό και κανείς δε θα απολάμβανε προνόμια;
Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο καλό μπορεί να σου κάνει ένα σωστό βιβλίο, πόσο κακό ένα λάθος;
Πόσο καλη μπορεί να είναι για σένα η τηλεόραση και ταυτόχρονα πόσο επιβλαβής; Φυσικά δεν εννοώ τους σωματικούς κινδύνους, αλλά αυτούς της αποχαύνωσης, αφαίρεσης της κριτικής σκέψης και καθοδήγησης.
Ξέρεις πόσο σε διευκολύνουν τα σύγχρονα μέσα μαζικής μεταφοράς και ταυτόχρονα πόσο κακό σου κάνουν;
Μπορείς να φανταστείς μια Ελλάδα χωρίς Ζαχόπουλους, κομιστές Dvd, ανίκανους ανθρώπους ως υψηλόβαθμα στελέχη, νεκρή αντιπολίτευση, σάπια κυβέρνηση;
Μπορείς να φανταστείς μια Ελλάδα όπου κανείς δε θα κοίταγε να κάνει ρεμούλες, να φάει τις σάρκες του άλλου, να φύγει όσο πιο γρήγορα μπορεί;
Μπορείς να φανταστείς μια παγκόσμια κοινότητα χωρίς έχθρες, πολέμους, άγχος;
Μια Γη ενωμένη ύπο την αιγίδα του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας;
Εγώ δεν μπορώ... Γιατί μου κλέψανε τη φαντασία...
Σώσου εσύ όσο μπορείς.
