Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Συνομιλία με το εγω

Δεν ντρέπομαι για ό,τι είμαι.
Δεν ντρέπομαι για τις επιλογές μου.
Δεν ντρέπομαι για τους φιλους μου.

Όχι. Δεν ντρέπομαι. Φοβάμαι όμως. Φοβάμαι ότι η εμφάνιση μου, ο χαρακτήρας μου, η κακοτυχία μου θα συνεχίσουν να κρύβουν τον ήλιο στο σκοτεινο μονοπάτι μου, στο οποιο βαδίζω μόνος. Ναι, ναι άλλο ένα κείμενο μες στα κλισέ και τα λογοπαίγνια, αλλά δεν ντρέπομαι γι' αυτο.

Δεν ντρέπομαι για τη μουσική που ακούω. Φοβάμαι απλά ότι είμαι ο μόνος.
Δεν ντρέπομαι που καμια φορά τα πηγαίνω καλα με τους γονείς μου. Φοβάμαι πως θα χασω αυτη τη δυνατότητα.

Δεν ντρέπομαι που έχω σχεδόν σε όλα μια απάντηση. Κι ας με λένε παρορμητικό, προπέτη, ξερόλα. Φοβάμαι όμως ότι αυτό είναι που μου στερεί το δικαίωμα στην ευτυχία.

Δεν ντρέπομαι για ό,τι κάνω, για το πώς γυρνάω καθε Παρασκευή βράδυ σπίτι και αναγκάζομαι να γράψω για το φροντιστήριο της επόμενης μέρας ενώ το ρολόι δείχνει 2:30. Φοβάμαι ότι με καταστρέφει σιγά σιγά. Ότι και εγώ γίνομαι μέρος της μηχανής.

Δεν ντρέπομαι, αλλά φοβάμαι ότι θα πεθάνω πρόωρα είτε από κάποιον όγκο σε πνεύμονα ή εγκέφαλο είτε από κίρρωση του ύπατος. Δεν ντρέπομαι που είμαι μόνος μου, φοβάμαι όμως να παραμείνω.